BIG BLOW

Alle hysterica rond de ‘Top 2000 van 2007’ ten spijt (deze week élke avond op TV en vanavond zelfs continu, kom nou toch!), de ultieme Oud & Nieuw plaat staat er niet in.

Dat was, is en zal zijn ‘Big Blow’ van en door Emmanuel “Manu” Dibango uit het swingend Kameroen. En swingen doet deze plaat. Een onweerstaanbaar funky ritme, een lekkere riff en Dibango’s energieke saxofoonspel doen je zonder sombere bijgedachten of schuldgevoelens feestelijk alle grenzen doorbreken, zelfs die van een imaginair en feitelijk irrelevant verleden/toekomend jaar. BIG BLOW, indeed! Hier gaat zelfs Leo Blokhuis op dansen (nou ja, bewegen).

Het nummer stamt uit 1987 (dát waren nog eens tijden) en staat op de plaat ‘Dibango’, verschenen bij Sonodisc. Koop ‘em nu, dan heb je in het vervolg het beste Oud & Nieuw van de hele straat.

Weetje: de hookline van Dibango’s andere hit, ‘Soul Makassa’, werd door Michael Jackson “geleend” voor ‘Wanna Be Startin’ Something’.

Genoeg geblokhuisd, uit die schoenen en DANSEN!

Een big blow toegewenst voor 2008.

Job

Zojuist de film The Game (1997) gezien.

Stinkend rijke bankier Nicholas van Orten krijgt voor z’n verjaardag van z’n broer Conrad een tegoedbon van ‘Consumer Recreation Services’ (CRS).

Conrad: This is for you.
Nicholas: You shouldn't have.
Conrad: What do you get for the man who has… everything?
Nicholas: [reading card] "Consumer
Recreation Services." Well, I do have golf clubs.
Conrad: Call that number.
Nicholas: Why?
Conrad: Make your life… fun.
Nicholas: Fun.
Conrad: You know what that is… uh, you've seen other people have it.

Zo komt Nicholas in Het Spel terecht, een groots rollenspel met hem in de hoofdrol én als slachtoffer. “Do not ask for the object of The Game. Finding the object of The Game is The Game”, zegt een employee van CRS via TV.

Nicholas van Orten krijgt van alles over zich heen, niemand is meer te vertrouwen en hij raakt behoorlijk aan lager wal. Fraai geïllustreerd wanneer hij in een smerig, geleend, slechtzittend wit pak met gehavende neus in een nachtcafetaria moet bedelen om een lift naar huis. Hij moet zelfs vrezen voor z’n leven.

Spannend vermaak en cinematografisch geen hoogstaand product, ware het niet dat in het begin van de film iemand citeert uit het Evangelie volgens Johannes, hoofdstuk 9. Dat gaat over een blindgeboren man die door een wonderteken van Jezus weer kan zien, tot verbazing en ongeloof van ouders, kennissen en religieuze leiders.

Jezus zei: ‘Ik ben in de wereld gekomen om het oordeel te vellen. Dan zullen zij die niet zien, zien en zij die zien, zullen blind worden.’ (Johannes 9:39—NBV).

Als scenarioschrijvers gaan citeren uit de Bijbel, ga ik altijd wat rechteropzitten.

Door dit citaat is de film meer dan een paranoia-experiment.

Het Spel waarin Nicholas verzeild raakt, staat voor Het Leven. “De zin van het leven is het leven zelf”, wordt gezegd. De rijke, keiharde bankier die z’n cliënten rustig laat zakken, want ‘business is business’; leert van dit Levensspel…, ja wat eigenlijk? Dat je zonder geld en creditcard bent overgeleverd aan de genade of hulpvaardigheid van anderen, dat altijd spijkerhard zijn, zonder besef dat je (zakelijke) beslissingen diep ingrijpen in het leven van mensen en dat mensen de dupe worden, zoals hijzelf slachtoffer wordt van subtiele en niet-zo-subtiele machinaties van anderen.

Ook het drieletterige acroniem CRS, de Spel-firma, geeft aan dat deze film op het tweede gezicht meer is dan een spannende thriller (vgl. G#D).

Zo bezien is Nicholas van Orten een moderne Job. Neem hem alles af wat hem maakt wie en wat hij is en zie hoe hij reageert.

Of geef ik met deze analyse te veel diepte aan wat ‘slechts’ een spannende popcorn-film is?

christmess triplo

Ruud Verdonck draaft twee maal per week lekker door (daarom moest hij weg bij Trouw), maar hij heeft meestal gelijk, zoals in z’n column nr. 153 van 24 december. Ik neem hem onverkort over, met mijn instemming (en zonder zijn voorafgaande toestemming van welke aard dan ook):

Kerstmis
Als ik imam was liet ik het suikerfeest, het schapenfeest en de ramadan wettelijk deponeren. Zodat, wanneer de integratie eenmaal voltooid is, je geen last krijgt van allerlei volk dat er met deze trofeeën vandoor wil gaan. Amper een halve eeuw geleden was het hier nog overwegend christelijk, weliswaar van diverse denominaties, maar het ging vrijwel steeds over dezelfde God. Zodra zijn bedoelingen met ons ter sprake kwamen, liepen de meningen scherp uiteen naar diverse kerkgebouwen. Maar Kerstmis was van de christelijke meerderheid. Ik heb de introductie van de kerstboom nog meegemaakt, toen de gelovigen ter versiering alleen een paar takken in huis haalden die, indien aanwezig, rond de kerststal gegroepeerd werden. Kaarsje erbij dat op Eerste Kerstdag even aan mocht, natte dweil paraat. Eén doos met zes kaarsen en daar moesten we de hele kersttijd mee doen. Waxinelichtjes?Zes in een doosje van Verkade en die waren voor onder de thee en niet om mee te spelen. Van kerstcadeaus was geen sprake, die waren voor Sinterklaas. Er werd wel uitgebreid bij gegeten, óók toen de champignon, de cranberry en de eetbare kalkoen hier nog geïntroduceerd moesten worden. Dat was een paar jaar vóór de eerste ongelovigen ons begonnen te verwijten dat wij zo lekker smakelijk aten met ons Kerstmis, het moest van hun juist minder en als het even kon zo sober als boerenkool met een stukje worst. Waar bemoeiden ze zich mee? Het is een kardinale blunder van Rome, de protestanten beschikten niet eens over zo’n centrum, dat daar toen niet tegen is opgetreden. Gevolg: de kerken staan leeg en Kerstmis wordt uitbundiger gevierd dan ooit. Elk jaar melden de winkeliers recordomzetten in weerwil van allerlei klachten van financiële aard. Mensen wisselen zonder tussenkomst van een gedichtje geschenken uit van de parfumerie en de juwelier; maar dat is Driekoningen!Oók al weg. Heb jij al een kerstjurk, informeert de ene ongelovige bij de andere. In de top 50 van de populairste kerstliedjes volgens Sky Radio staat niet één echt kerstliedje, allemaal Engels sentimenteel gedoe. In 1950 hield de bevolking het nog voor onmogelijk dat Kerstmis ooit door de heidenen zou zijn overgenomen. Ze zijn toch niet gek? Mooi vooruitzicht.

Dit sluit naadloos aan op mijn woede-uitbarsting van 15 december j.l..

Statendam

Dankzij Björn Larsson weet ik dat ik in mijn geboortejaar per stoomboot o.a. naar Ierland had kunnen gaan. Ik hoop dat het met de 'Statendam' was; een reis per schip met zo'n naam moet wel prachtig zijn.

lemma

In de gemeentegids 2007-'08 van mijn woonplaats staat het lemma 'religie/religieuze genootschappen/religieuze instellingen' na het trefwoord 'relaties & seksualiteit' en vóór 'restafval'.

Dat zegt iets over de rol van godsdienst in de samenleving, althans de samenleving van ##########.

Ik ben nog aan het denken over wát precies...

God en brein

In Trouw (waar anders) van 15 december was dit artikel te lezen van Herman M. van Praag, psychiater. Het gaat over 'neurotheologie'. Dat kende ik nog niet. Het blijkt dat religieuze gevoelens en ervaringen letterlijk in ons brein zijn aan te wijzen. Van Praag onderzoekt de gevolgen van deze wetenschappelijke vaststelling. Een citaat:

De mens kent spirituele behoeften, die hij kan bevredigen door religieuze gevoelens en overwegingen op te wekken. Dat kan omdat ons brein over de hiertoe benodigde circuits van zenuwcellen beschikt. Die circuits zijn niet de oorsprong van religiositeit, zij zijn een intermediair tussen bepaalde psychologische behoeften en hun gevoelsmatige bevrediging.

En nog één:

Voor zover bekend, ontbreken ’religieuze circuits’ in de hersenen van dieren. Zij kwamen tot ontwikkeling bij homo sapiens, omdat ze hem tot nut waren; ze bevorderen zijn aanpassing aan het bestaan. Zij boden evolutionair gezien voordelen. Dat ’nut’ kan in psychologische termen worden beschreven.

Voor de rest moet je het hele verhaal maar lezen.

gedoogcultuur

viriel

Ik voel me bijzonder. Speciaal. Apart. Bijna uniek.

AVG, de viruszoeker van mijn internetpolitie in Tsjechië (http://www.grisoft.com) heeft een "Trojaans paard" ontdekt op mijn tafelrekenaar.

Dat betekent dat ergens op de wereld iemand mijn computer, MIJN computer, belangrijk genoeg vond om een virus op los te laten, en dan nog wel eentje met zo'n prachtige naam: Trojan Horse Generic 9. In het Engels klinkt het nog mooier. Trojan Horse Generic: het is een titel voor een actiefilm met Will Smith.

Natuurlijk moet ik er niet blij mee zijn; het gevaar is groot dat dit de laatste regels zijn die ik met mijn PC kan produceren en dat zometeen mijn computer alle dienst weigert.

Maar voor nu wentel ik me in het zalige gevoel van opgemerkt te zijn, al is het maar door een klootzak ergens op deze wereld, die zijn niet geringe computerkennis misbruikt voor hufterige acties als virussen maken en vrijlaten op het wereldwijde web.

christmess in kwadraat

Echt, ik háát kerstmis

christmess

Ik haat Kerstmis.

Het woord zegt het al.

Ik haat het om onder begeleiding van vrome muziek de gevulde hertebiefstuk uit de schappen van de supermarkt te moeten pakken. Ik haat de shoarmatent hier beneden, gerund door Egyptenaren, die zich hult in kerstslingers, lichtjes en een arreslee. Ik haat de kerstboom naast m'n voordeur, er neergezet namens de bewonerscommissie, waarvoor elke bewoner geacht wordt de ballen en slingers aan te leveren. Ik haat kerstCD's (zelfs de door mij geliefde Jars of Clay maakten er één). Ik haat de kerstverlichting aan de balkons tegenover mij, waardoor de straatlantaarns hun functie verliezen.

Ik haat Kerstmis, omdat de ware reden voor Kerstfeest, het mysterie van God's incarnatie in Jezus, totaal wordt ondergesneeuwd (het liefst met kunstsneeuw) door een slechte imitatie van Sinterklaas, arreslee, boom en viergangendiners. Kerstmis is een soort oranjevoetbalgekte, zonder Marco van Basten en zijn team.

En daarbij komt nog dat Kerstfeest voor het christendom totaal onbelangrijk is. "De wereld" krijgt vochtige ogen bij een pasgeborene, maar twee van de vier Evangelies hebben het niet eens over de geboorte van Jezus.

Paulus heeft het in zijn brieven nergens over Jezus' geboorte. De eerste openbare toespraak van God's bevrijdende handelen voor de mensheid door Jezus (in Handelingen), gaat helemaal niet over zwangerschap, geen plaats in de herberg of wijzen uit het oosten:

Jezus uit Nazaret is door God tot u gezonden, hetgeen gebleken is uit de grote daden en de wonderen en tekenen die God, zoals u bekend is, door zijn toedoen onder u heeft verricht. Deze Jezus, die overeenkomstig Gods bedoeling en voorkennis is uitgeleverd, hebt u door heidenen laten kruisigen en doden. God heeft hem echter tot leven gewekt en de last van de dood van hem afgenomen, want de dood kon zijn macht over hem niet behouden. [...] Jezus is door God tot leven gewekt, daarvan getuigen wij allen. Hij is door God verheven, zit aan zijn rechterhand, en heeft van de Vader de heilige Geest, die ons beloofd is, ontvangen. (NBV)

Let wel: Jezus van Nazaret, niet Bethlehem. Waar Jezus geboren werd en in welke omstandigheden doet er voor Petrus niet toe. Pasen, opstanding, nieuw leven door de dood heen: dát is boodschap van het christendom. Het christelijk geloof kan makkelijk zonder geboorteverhalen, maar beslist niet zonder Paasverhalen.

Heidenen worden elk jaar opnieuw warm van schaapjes en zingende engeltjes en vage dromen van vrede. Maar de grote ommekeer van het christendom is niet een geboorte, maar de baanbreking van Leven met een hoofdletter, in en door lijden heen, dat we vieren (maar niet genoeg vieren) met Pasen.
Het christelijk geloof gaat over een Man naar God's hart, die sprak, leerde en leefde uit liefde voor God en mensen, uitgekotst werd door de machthebbers, stierf aan een kruis, van godswege werd opgewekt en zo nieuw leven mogelijk maakt voor de mensheid. Dat is niet zoet en lief, maar schrijnend en pijnlijk. En of deze Mensenzoon ter wereld kwam door een keizersnee of als baby in een voederbak lag of in een wiegje van Ikea is voor het christelijk geloof volkomen irrelevant.

Heidenen mogen van mij Kerstmis hebben, als christenen Paasfeest mogen houden. En dan dus ook geen eitjes, hazen en paastakken!

Ik haat Kerstmis, maar vooruit, het stalletje in de hoek van de kamer mag blijven (en de adventster voor mijn raam).

logostiek

Ik heb een update van Java ontvangen. Wat het precies doet weet ik niet; het heeft iets te maken met bewegende beelden die je nodig hebt als je op het interweb bezig bent.

Ik vind het logo van Java wel leuk: een dampende kop koffie. Waar dat op slaat weet ik ook niet. Waarschijnlijk hebben ze het te veel gedronken, toen ze bezig waren met het schrijven van hun computerprogramma.

Maar mooier nog vind ik het beeldmerk van de makers van Java. Zie rechtsboven. Heel mooi gedaan, de U en N die een S vormen en samen Sun. Het logo doet denken aan Arabische tegeltjes met hun in elkaar grijpende genometrische lijnenspel.

Het is origineel om niet met een zonnetje te komen (al dan niet gestyleerd), terwijl de naam daar om vraagt. En de cursiefe schreef letter maakt het geheel af; het heeft een klassieke stijl.

(Ik vermoed dat Sun zoiets saais betekent als Systems Utilities Nevada en dus hadden ze een pakkend logo nodig).

weids

Blik vanaf de Rigi, Zwitserland.

hopelijk

Het is niet toevallig dat Linderman en de Paus zo vlak na elkaar verschijnen op deze netstek (zie 11-12-’07 en 12-12-’07). Het gaat natuurlijk om dat begrip ‘hoop’.

Benedictus XVI is vol lof over christelijke Hoop & Verwachting terwijl Linderman een zeker cynisme tentoonspreidt.

En dat zijn de twee polen waartussen ik me bevind. Ik zou graag willen dat Bennie gelijk krijgt, maar ik ben bang dat Linderman het heeft.

Benedictus XVI:

Als het protest tegen God gezien het leed van de wereld begrijpelijk is, dan is de aanspraak dat de mensheid kan en moet doen wat geen God in feite doet of kan doen, zowel aanmatigend als intrinsiek onjuist. Het is dan ook geen toeval dat deze idee geleid heeft tot de ergste vormen van wreedheid en schendingen tegen de gerechtigheid […] Een wereld die haar eigen gerechtigheid moet scheppen is een wereld zonder hoop.

De helden van Heroes gaan het kwaad met geweld te lijf, na existentieel getwijfel of ze het eigenlijk wel wíllen en of uitgerekend zíj, zelfs met hun klaarblijkelijk bijzondere gaven, het wel kunnen. De boodschap van Heroes is volgens mij dat gewone mensen tot bijzondere dingen in staat zijn.

De boodschap van Spe Salvi is:

'De grote dag zal het aantonen, want deze verschijnt met vuur, en het vuur zal uitwijzen wat ieders werk waard is' (3:13). In de pijn van deze ontmoeting worden de onzuiverheden en de ziektes van ons leven voor ons zichtbaar. En juist daarin bestaat de verlossing. Zijn strakke blik, de aanraking van zijn hart, geneest ons door de onmiskenbaar pijnlijke transformatie 'als door vuur'. Maar het is deze gezegende pijn, waarin de heilige kracht van zijn liefde als een vlam door ons heen schroeit. Daardoor worden wij in staat gesteld geheel onszelf te zijn en dus ook geheel van God.

Ik slinger heen en weer tussen beiden. Het zal wel de ‘condition humaine’ zijn. Ik ga Spe Salvi nog maar ‘es goed lezen.

no more heroes

Het wordt een lege avond. Vorige week werden de laatste twee delen van Heroes achter mekaar uitgezonden. En ja, New York is gered. Dankzij de broertjes Peter en Nathan. Hun specialiteit was vliegen en zij hebben de radioactieve kracht van Sylar samen in het heelal tot ontploffing gebracht. Met henzelf erbij, Wat een opofferingsgezindheid! Pfoe! En net op tijd.

Sylar heeft vlak daarvoor Hiro, onze sympathieke Star Trek- en heldenstrip-liefhebber naar 17e-eeuws Japan gezwiept. Met hem zullen we volgend jaar, in de tweede serie weer veel spannends beleven.

De anderen stonden erbij en keken ernaar. Behalve Claire die Sylar doodschoot. Sylar dood? Niet echt, want de laatste still liet ons een bloedspoor zien vanaf Sylar’s plek naar de riolering. En van zijn lichaam niets meer. Van hém zijn we dus ook niet af.

DL en Nikki vormen met hun zoontje en Molly (duurt te lang om uit te leggen wie dát nu weer is, had je maar moeten kijken) een leuke hoeksteen van de samenleving.

Nog één keer Mr Linderman (ook dood dankzij DL):

People need hope, but they trust fear.

(En wat moet ik nú elke woensdagavond doen?)

hoop

De Paus heeft weer een encycliek geschreven.

Ik mag die man zo. Vanwege zijn taal en vaak ook om wat hij te zeggen heeft. Zijn verhandeling over de christelijke liefde (Deus Caritas Est) is prachtig om te lezen en geloofsopbouwend. En dat zeg ik als gereformeerde.

Maar net als in dat stuk, meent de Heilige Vader van de Roomsche Kerk het opportuun in zijn laatste bijdrage tot het recht verstaan van christelijke grondwoorden, Spe Salvi—over de christelijke hoop, enige katten uit te delen aan “ons Protestanten”.

Mijn calvinistische inborst gaat gloeien (op een onaangename manier), wanneer Benedictus XVI dit soort zinnen schrijft (hoe eloquent ook getoonzet):

7. Wir müssen noch einmal zum Neuen Testament zurückkehren. Im 11. Kapitel des Hebräer-Briefes (Vers 1) findet sich eine Art Definition des Glaubens, die ihn eng mit der Hoffnung verwebt. Um das zentrale Wort dieses Satzes ist seit der Reformation ein Streit der Ausleger entstanden, in dem sich in jüngster Zeit wieder der Ausweg auf ein gemeinsames Verstehen hin zu öffnen scheint. Ich lasse dieses Zentralwort zunächst unübersetzt. Dann lautet der Satz: „Glaube ist Hypostase dessen, was man hofft; der Beweis von Dingen, die man nicht sieht.“ Für die Väter und für die Theologen des Mittelalters war klar, daß das griechische Wort hypostasis im Lateinischen mit substantia zu übersetzen war. So lautet denn auch die in der alten Kirche entstandene lateinische Übertragung des Textes: „Est autem fides sperendarum substantia rerum, argumentum non apparentium“—der Glaube ist die „Substanz“ der Dinge, die man erhofft; Beweis für nicht Sichtbares. Thomas von Aqui erklärt das, indem er sich der Terminologie der philosophischen Tradition bedient, in der er steht, so: Der Glaube ist ein „habitus“, das heißt eine dauernde Verfaßtheit des Geistes, durch die das ewige Leben in uns beginnt und der den Verstand dahin bringt, solchem beizustimmen, was er nicht sieht. Der Begriff der „Substanz“ ist also dahin modifiziert, daß in uns durch den Glauben anfanghaft, im Keim könnten wir sagen—also der „Substanz“ nach—das schon da ist, worauf wir hoffen: das ganze, das wirkliche Leben. Und eben darum, weil die Sache selbst schon da ist, schafft diese Gegenwart des Kommenden auch Gewißheit: Dies Kommende ist noch nicht in der äußeren Welt zu sehen(es „erscheint“ nicht), aber dadurch, daß wir es in uns als beginnende und dynamische Wirklichkeit tragen, entsteht schon jetzt Einsicht.
Luther—dem der Hebräer-Brief an sich nicht besonders sympathisch war—konnte mit dem Begriff „Substanz“ im Zusammenhang seiner Sicht von Glauben nichts anfangen. Er hat daher das Wort Hypostase/Substanz nicht im objektiven Sinn („anwesende Realität in uns“), sondern im subjektiven Sinn, als Ausdruck einer Haltung verstanden und dann natürlich auch das Wort argumentum als Haltung des Subjekts verstehen müssen. Diese Auslegung hat sich—jedenfalls in Deutschland—im 20. Jahrhundert auch in der katholischen Exegese durchgesetzt, so daß die von den Bischöfen gebilligte Einheitsübersetzung des Neuen Testaments schreibt: „Glaube aber ist: Feststehen in dem, was man erhofft, Überzeugtsein von dem, was man nicht sieht.“ Das ist an sich nicht falsch, entspricht aber nicht dem Sinn des Textes, denn das verwendete griechische Wort (elenchos) hat nicht die subjektive Bedeutung von „Überzeugung“, sondern die objektive Wertigkeit von „Beweis“. Darum ist die neuere evangelische Exegese mit Recht zu einer anderen Auffassung gelangt: Es kann aber jetzt nicht mehr zweifelhaft sein, daß diese klassisch gewordene protestantische Auslegung unhaltbar ist. Der Glaube ist nicht nur ein persönliches Ausgreifen nach Kommendem, noch ganz und gar Ausständigem; er gibt uns etwas. Er gibt uns schon jetzt etwas von der erwarteten Wirklichkeit, und diese gegenwärtige Wirklichkeit ist es, die uns ein „Beweis“ für das noch nicht zu Sehende wird. Er zieht Zukunft in Gegenwart herein, so daß sie nicht mehr das reine Noch-nicht ist. Daß es diese Zukunft gibt, ändert die Gegenwart; die Gegenwart wird vom Zukünftigen berührt, und so überschreitet sich Kommendes in Jetziges und Jetziges in Kommendes hinein.

Verder heeft Bennie veel behartenswaardigs te zeggen over zoiets als hoop en geloof. Zie voor het hele verhaal (het verplichte loflied op Maria sla je gewoon over): http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/encyclicals/documents/hf_ben-xvi_enc_20071130_spe-salvi_ge.html

voorkomend

Ik rook. Pijp.

Sinds kort staat op de verpakking van tabak, naast de zwartomrande waarschuwing dat m'n spermakwaliteit vermindert (en wie kan dat wat schelen; ik ben geen fokstier), de opwekking om hulp te zoeken op www.stoppen-met-roken.nl of bij mijn arts of apotheker.

Die aanmoediging staat niet op pakken slagroomvla of Marsrepen. En voor te dikke mensen zijn die dingen net zo gevaarlijk als een sigaret voor astmatici.

Waarom worden alleen rokers bestookt met allerlei waarschuwingen en onheilstijdingen, terwijl anderen verschoond blijven van dergelijke berichten wanneer ze zich willen overgeven aan potentieel fatale bezigheden als het eten van hamburgers, autorijden, en drinken van alcohol (al dan niet in die volgorde)?

tweede gezicht

Dit plaatje kreeg ik via een vriend.
Bekijk de twee portretten.
Links Boos, rechts Neutraal.
Beweeg je hoofd nu naar achteren (je zult misschien moeten opstaan vanachter je PC, zucht).
Je zult nu zien dat rechts boos kijkt en links neutraal.
Zie maar, alles wat zich aan je voordoet is niet op het eerste gezicht betrouwbaar.
Het schijnt dat Phillippe G. Schyns en Aude Oliva van de Universiteit van Glasgow dit voorbeeld van optisch bedrog hebben gemaakt.

buurtoorlog

We leven hier in Nederland in een paradijs.

Dit verslag van Bart Campolo van maandag 3 december ‘07 bewijst het ten overvloede. http://blog.beliefnet.com/godspolitics/2007/12/the-absense-of-choices-by-bart.html

Campolo is binnenstadspastor in Cincinnati, een stad van 500.000 mensen op de grens van Ohio/Kentucky, Verenigde Staten. Hij woont er met zijn gezin (Marty en hun kinderen Miranda en Moran) en werkt er met en voor de, vooral arme, bewoners.

Suddenly it seems there’s a full-scale war going on in our neighborhood, and we and our neighbors here are in a new kind of danger.

On their way back to college, after helping out at our weekly dinner party, our friends Jenny and Alyssa stopped at an intersection and noticed a group of guys milling around in the early evening, less than a block from our church. A moment later, guns started firing on both sides of them, and, before they could pull away, four bullets entered their car. They weren’t hurt, but they could have been killed.

The next night, a few blocks away, four men carrying automatic weapons walked by our friend Helen as she was sitting on her front steps watching her grandchildren play. As she hustled the kids inside, those men shot up her block.

Two days later, back on our church’s corner, an older kid I know named Wu took a bullet in the foot just after midnight. When I asked him about it yesterday he brushed me off, but I know he’s scared, and well he should be. You see, unlike our college girls or Miss Helen, Wu knows exactly what’s going on around here. He’s part of it.

The bottom line is that earlier this year a local guy named Turtle was murdered in a bar. There were plenty of witnesses, but none of them would testify against the killer. Evidently, as friends of the victim, they wanted him to be released so they could take care of him in their own way. Of course, the killer has friends too.

However, nobody on either side seems to be able to shoot straight—or is willing to hold their fire until after the rest of us are safely tucked in.

Marty and I are genuinely afraid—for our neighbors, for the folks in our little community, and especially for our precious Miranda and Roman. And, of course, we are doing all we can to keep them safe in the midst of this trouble.

Then again, we are not doing the one thing that would keep them safest of all right now: We are not putting them out of harm’s way. We are not moving. On the contrary, every day we are quite intentionally rooting ourselves more deeply in this neighborhood, in spite of our frequent inclinations to cut and run.

Miss Helen has no choice in the matter. She must live here, or someplace like here. Likewise with Wu (though he could at least choose to be part of the solution from now on, instead of part of the problem). But Marty and I, Ric and Karen, Donna and Jeff—we all could go if we chose to, which is probably the most important thing that sets us apart in this neighborhood, for better and for worse. We’re educated and connected in ways that mean we can never really be poor, no matter how little we may make or live on. Poverty, after all, is not so much the absence of money as it is the absence of choices.

[…]

Hierbij geef ik wat cijfers uit The Washington Post van 30 januari 2005.

964 Americans were killed in Iraq from the capture of Saddam Hussein to the end of 2004. On the other hand, 445 Americans were murdered in Chicago, and 565 Americans were murdered in New York, during the same period. That comes to 1010 Americans killed in just two American cities.

Ik heb niet de indruk dat die cijfers in de afgelopen 2½ jaar sterk zijn gedaald.

Dit is het reëel bestaande alledaagse leven in de grote en niet zo grote steden van de VS. Anno nu.

Daarom zeg ik: we leven in Nederland in een paradijs.

piep

Op BBC, en in Amerikaanse tv-programma’s (die altijd ‘show’ heten, zelfs het CNN-nieuws—wat daar weer achter zit?) wordt heel wat gecensureerd. Praatprogramma’s zoals Oprah en Dr. Phil. En van die real-life shows (die ook zo real niet zijn, want in mijn levensechte leven klinkt niet voordurend een commentaarstem en leutige achtergrondmuziek, behalve die ik zelf maak). Op MTV bijvoorbeeld. Of denk aan de Teutulsleuteraars die op elk moment van de dag op het Ontdekkingskanaal met veel lawaai en theater een bromfiets in elkaar knutselen. En het Vader-Zoon-Geest trio van Top Gear overkomt het ook. Dat bepaalde woorden worden weggepiept. Swearings, four letter words, krachttermen.

Nou is het gekke dat de nette-taal-bewakers alleen bij woorden als f#ck, sh#t meteen op de rode knop drukken. Maar de ‘echte’ vloeken, zoals G#d en Jesus (en alles wat er op lijkt) vliegen ons zonder censuur om de oren. Ik vind het juist storend, kwetsend en een aantasting van de integriteit van mijn geloof, wanneer te onpas G#d en Jezus genoemd worden bij de meest banale zaken waar Zij niets mee uitstaande hebben of als stopwoord.

Moet ik concluderen dat Britten en Noord-Amerikanen het fysieke uiten van liefde en lichaamsafscheidingen heiliger vinden, dan de Schepper van Hemel & Aarde of de Zoon des Mensen, geleden, gestorven, nedergedaald ter helle, en ten derde dage wederom opgestaan?

Waarom wordt het volstrekt onnodige gebruik van Hun namen vrijuit toegelaten en neuken en stront gewist?

Over American Chopper gesproken, hier een prachtige uitspraak van de jongste van deze onheilige drieëenheid:

Bigamy is having one wife too many, monogamy is the same. (Michael “Mickey” Teutul)

vol verwachting

zicht

egel

Wilbert Wipstrik heeft het gevoel dat de wasknijpers waaraan zijn leven hangt, losgeraakt zijn. Bungelend aan één pink boven het ravijn, kan hij van het uitzicht niet meer echt genieten. Beneden hem roept een relbeluste massa ‘Spring!’.

Hij vraagt zich af hoe hij hier terecht is gekomen en welke afslagen hij heeft gemist. En of er eigenlijk wel sprake is van kiezen. Een weg ligt er nu eenmaal en kan slechts van a naar b gaan. En nu hij in b staat, vraagt hij zich af wat hij hier zoekt, wat hij niet ook in a kan vinden.

Wilbert’s steunzolen beginnen te wiebelen. Zijn enige troost is zijn verzameling luciferdoosjes van over de hele wereld, maar de aanblik van de tientallen kleurig-rammelende kartonnetjes, verschaft hem geen vreugde meer.

Ten einde raad belt hij de Oecumenische Praatdraad [‘voor een gesprek van hart tot hart’]. Hij hoort de bezettoon en begint te praten.

“Met een bijna bovenmenselijke krachtinspanning wist ik mijn auto zo te manoeuvreren dat deze het egeltje net niet raakte. Het gevolg was een slip en ondanks mijn rukken aan het stuur, raakte ik van de weg. Ik bracht mijn rode Nigusniki tot staan in de berm en stapte uit. Toen ik in de richting van het diertje liep, toeterde een bus, die voorbijraasde zonder dat de chauffeur oog had voor fauna en flora langs de weg. Het egellijkje vormde een bruingrijze vlek op het zwarte asfalt. Ik draaide mij om, liep naar de auto en stapte in. Ik startte de wagen en draaide de weg op. Ik vermeed te kijken naar de vlek. Ik draaide het volume van de radio hoger. Een dixielandorkestje speelde 'O when the saints go marchin’ in'. Het was bijna zeven uur in de avond en het begon te donkeren. Ik hoorde het driftige toeteren van de tegenliggers niet en ik zette mijn zonnebril op. Ik hoorde de klap een fractie eerder dan ik die voelde.”

Als Wilbert zich op zijn buik wil draaien voelt zijn lijf als een rotte banaan; hij kan zijn armen en benen niet bewegen. Er is een druk in zijn borst, alsof iemand onophoudelijk een potlood tegen zijn ribbenkast duwt. Zijn hart klopt zwaar en hij kan voelen hoe het bloed door zijn aderen wordt geperst, als stroop door een tuinslang. Hij doet zijn ogen open en kijkt recht in twee ogen die hem nieuwsgierig aanzien.

“Zo, je bent wakker. Hoe is het? Hoofdpijn zeker, een gevoel van naalden in de bovenkamer?”

Met een ruk komt Wilbert overeind. Maar met een kreet valt hij weer terug op het bed. Wat een stekende pijn, net achter zijn ogen!

“Voorzichtig. Voorzichtig. Je moet het rustig aandoen. Je hoofd. Je moet niet meteen je hoofd gebruiken als je de rest van je lichaam ook nog hebt. Je mag nog van geluk spreken dat je je riem omhad. Want de airbag was lek. Alsof er een stekelvarken in gezeten heeft. Dat kan nog een mooie rechtzaak worden. Maar ik praat en praat. Je moet nu maar weer gaan rusten.”

monsterlijk

De nieuwe CD van Jars of Clay gekocht, "Good Monsters". Hij stamt weliswaar uit 2006, maar ik had nu pas de mogelijkheid. Ik beveel deze van harte aan. Mooie muziek.

»Work« en »Mirrors and Smoke« zijn lekkere liedjes die ook tekstueel iets te zeggen hebben, maar dat zijn we gewend van de Jars.

Goed is het om een nummer van de negentiger jaren hier terug te horen in een mooie versie die het origineel een eigen draai geeft. (»All My Tears«, van Julie Miller, ook door Emmylou Harris opgenomen). »Dead Man (Carry Me)« grijpt me aan, zowel vanwege de tekst als de muziek.

Ach, luister zelf.

australië

Bestaat Australië? Bestaat Australië?! Daar zijn toch ontelbare bewijzen van. Atlassen, aardrijkskunde- en geschiedenisboeken, het wereldwijde net, Google Earth, de encyclopedie; ze staan vol met luchtfoto’s vanuit de ruimte, verhalen en blogs van hen die er wonen, reisverslagen van mensen die er geweest zijn, compleet met tekeningen, foto’s, films en video’s. Bewijzen te over; bijna niemand twijfelt aan het bestaan van Australië. Of het moet die ene ‘ongelovige Thomas’ zijn die denkt dat de aarde plat is en de landing op de maan is opgenomen in een tv-studio in Hollywood.
Bestaat Australië? Pas wanneer je er zelf geweest bent, kun je er echt absoluut zeker van zijn dat Australië bestaat. En dan nog is het onzeker, want voor hetzelfde geld sta je in Nieuw-Zeeland en ben je even ver van huis en nog niet Australië.

Bestaat God? De vraag of Australië bestaat en of God bestaat heeft meer te maken met de betrouwbaarheid van de getuigen en hun verslagen. Wie vertrouw je op haar/zijn woord: de Paus, je moeder/vader, de buschauffeur, Marco Borsato, je vriend[in], Prins Willem-Alexander, de overbuurman/vrouw, de dominee, je lerares, de RTL-nieuwslezeres, de schrijver dezes, je oma/opa, de Hema-caissière, de TMF-veejay, Balkenende, je verkering, de Story, de Sp!ts, je huisarts?

God leren we kennen door de bijbel. Er bestaan ongeveer 5.000 Oudgriekse handschriften van het Nieuwe Testament. De oudste zijn van het jaar 250. Over Julius Ceasar zijn er maar 9 bekend, waarvan de oudste 900 jaar ná Ceasar’s tijd is geschreven. Toch geloven veel mensen eerder in Julius Ceasar dan in Jezus Christus.

‘God bestaat, zolang en voorzover we in haar/hem geloven’, zei Freek de Jonge ooit. En Dick van Keulen zei: ‘Geloven is als zwemmen: hoe dieper het water des te groter de opwaartse kracht.’

En dat is alles wat we hebben, daarmee moet ik het doen. En Australië, daar hoef ik toch niet zo nodig heen.

rampzalig

Op National Catastrophy Channel word je doodgegooid met reportages van vliegtuigongelukken, skitrein-ongelukken, sneeuwlawines, aardbevingen, uitslaande branden, stuwdam-doorbraken en ander rampzaligs; compleet met 'geävanceerde computer simulaties' en door acteurs nagespeelde situaties. "Seconds from Disaster" heet het.

Met een zware, van onheil zwangere commentaarstem die ook wordt gebruikt bij trailers voor nieuwe Amerikaanse bioscoopfilms, zitten we als kijker op de eerste rij bij een minutieus nagebootste 'echte' ramp.

Wat moet ik met dit ramptoerisme? Natuurlijk, een lekkere fik is nooit weg (als er geen slachtoffers vallen en beslist niet in mijn flatgebouw), maar ik ga op de snelweg heus niet langzamer rijden bij een ongeval op de andere weghelft, of het moet zijn in de file vanwege anderen die dat blijkbaar wél doen.

Wat verwacht NGC/Discovery van mij, de kijker? Een opgelucht gevoel dat ik toen er niet bij was, medeleven met mij totaal onbekende slachtoffers? Maar hoezo? Of is het iets educatiefs, dat ik er wat van opsteek wanneer ik me in een soortgelijke situatie bevind? Maar het gaat altijd om rampen waaraan ik als indivdu niets kan doen, of had kunnen doen, als ik er daar en toen bij geweest was. Is het sensatiezucht?

Volgens mij is het agitprop. Bijna altijd is de oorzaak van of aanleiding tot de ramp nalatigheid en slordigheid van overheden, instanties, inspecteurs. Dus eindigen dergelijke reportages steevast met gedupeerden of/en nabestaanden die vergeefs wachten op schadeloosstelling, excuses.

En dat is de (verhulde) propagande: de overheid, de instanties, de toezichthouders, de instellingen; je kunt ze niet vertrouwen. De 'kleine vrouw/man' is altijd het willoze slachtoffer. 'Ze' hebben iets niet goed gecontroleerd, niet op tijd vervangen, niet goed ingeschat, niet goed geïnstalleerd. En dus brak er een staartvin, kwam er een lawine (en geen waarschuwing), vatte de metro-roltrap vlam. Met fatale gevolgen (puntje, puntje, puntje).

Deze programma's voeden volgens mij slechts de, al latente, achterdocht tegen boven ons gestelde 'organen' die 'hun werk toch nooit goed doen'. Uit klunzigheid, winstbejag, of onduidelijkere motieven.

En ik vind dat gevaarlijk, want het bevordert een soort cynisme, het gevoel dat iedereen maar goed voor zichzelf moet zorgen, want van de overheid moet je het niet verwachten, die schuift verantwoordelijkheid af, stopt in doofpot en is per definitie onoprecht, oneerlijk, onbetrouwbaar.

Dat is gevaarlijk, want de overheid kan slechts bestaan bij vertrouwen. Valt dat vertrouwen weg, krijg je Weimar-republiek toestanden, anarchie. En degenen die dan de dienst uitmaken zijn zij met de grootste bek, het grootste geweer, het recht van de sterkste.

En dat is nooit de 'kleine vrouw/man'.

hel den

Even over Heroes, mijn laatste netdagboek-bijdrage over het helden-epos was te vroeg (07-11-03, heroïsch). Dat Mr. Bennett is doodgeschoten, bedoel ik. Ik had blijkbaar een aflevering van RTL5 of SBS69 gezien en die lopen vooruit op de BBC.

Na vanavond ben ik weer bij. Mr. Bennett is nog beslist niet dood, maar juist op weg naar New York om met Matt en nog iemand, wiens naam me zo gauw niet meer te binnen schiet, het volgsysteem van de Genetisch Geavanceerde Helden te saboteren. Dat je het maar weet. Misschien is Bennett toch niet zo'n nare man, zoals ik de hele tijd dacht. Of hij heeft zich bekeerd.

Dit was trouwens een heftige aflevering, compleet met kruisiging (d.m.v. schilderpenselen nota bene); die Sylar is een naar mannetje, hoor!

Elke episode van Heroes heeft wel een mooie zin, dankzij de nu stakende scenaristen van Hollywood. Zolang zo met dit soort zinnetjes komen, mogen ze van mij 34% van de opbrengst krijgen, van de DVD-verkoop van door hun geschreven series en films.

Hier komt het citaat, uitgesproken door Mr. Linderman, een écht nare man, die meent door alles op te blazen een nieuw begin te kunnen maken. (Waar hebben we dat meer gehoord?) En alle New Yorkers die daar bij omkomen vormen toch maar 0,7% van de bevolking. Mr. Linderman heeft trouwens een prachtig witte baard, om jaloers op te zijn. Zo'n baard heb ik ook, maar dan grauwig wit. Of moet ik die juist afscheren, omdat Linderman zo'n nare man is...

Linderman is zo'n inkeurige opperbaas in strak pak, die je bijna zou gaan geloven. Gelukkig deed Nathan dat niet en liep weg. Maar hij wil wel erg graag politieke carrière maken en Linderman biedt hem aan om president te worden. Kan Nathan zo'n aanbod weigeren? Dat, en nog veel meer, zien we de volgende keer bij: HEROES!

People need hope, but they trust fear. Mr Linderman
(Heroes)

plaatje

Ik heb een programmaatje op m'n personele rekenaar die 'fractals' genereert. Dit is een momentopname van zo'n fractaal. In een onhandige poging zin te geven aan alles wat ik zie, geef ik dit plaatje de titel "Droom 1" mee. Maar je kunt er ook een woekerende bacterie in zien of een wortelstelsel. Acht, zie maar.

Te

AFTh. (the writer formerly known as A.F.Th. van der Heijden) heeft een boek geschreven en er een prijs mee gewonnen.

De Keurslager hier beneden heeft een oorkonde gewonnen voor zijn zelfgemaakte worst.

Ik las AFTh. al toen hij zich Patrizio Canaponi noemde en twee verhalenbundels produceerde. Daarvan kreeg "Een gondel in de Herengracht" in 1979 de Anton Wachterprijs.

Omdat hij in de krant stond n.a.v. de AKO-prijs ben ik die bundel opnieuw aan het lezen. Het zijn losse verhalen die toch één groot verhaal vormen. Aanbevolen literatuur!

Wat ik niet gelezen heb (en ook niet zal doen) is zijn monsterproject "Mojo Tapes", waarvoor hij dus een prijs heeft gekregen (d.w.z. één aflevering ervan). Zijn 5 à 6 delige "De Tandeloze Tijd" staat hier in de boekenkast nog na te hijgen. 2.969 bladzijden zijn dat. En de "Mojo Tapes" dreigen er minstens zoveel te worden.

Ik begin daar niet meer aan. Het zal vast veel lezenswaardigs bevatten, maar ik kan er de puf niet meer voor opbrengen. Ik ben nu op de helft van mijn gemiddelde levensverwachting en ik moet dus op mijn tijd letten. Niet alles kan ik meer doen, ik moet scherpere keuzes maken.

Ik bedoel, als AFTh. het niet met één A-4tje kan duidelijk maken, dan weet ik niet of ik wel kan wachten tot zijn breedsprakerigheid iets zinnigs oplevert. Ik moet mijn tijd beter gebruiken.

Ik kies dus niet voor AFTh.'s nieuwe literatureluuravonturen. Dat moeten de jongelui maar doen, waarvan ik niet het idee heb dat die zich aan zo'n leesinspanning wagen. Hoewel, Harry Potter's boeken vullen ook een halve Billy-plank, en die werden/worden toch veel gekocht.

De Potter-serie heb ik overigens ook maar tot halverwege "The Prisoner..." gelezen. En die drie boeken staan mij nu de hele tijd na te wijzen: 'Hé slaphannes, je bent nog niet klaar! Nog vier te gaan!' Dat wil ik dus voorkomen bij de "Mojo Tapes". Gelukkig is "Gondel..." te behappen qua omvang en het is een echte (bekroonde!) Van der Heijden.

knabbel & schnabbel

Vandaag een optreden van twee muziekartiesten, hier in de micro-mall waarboven ik woon. Het schenen zangers uit de entourage van Jan Smit te zijn. Volendam-pop dus.

Wat een treurigheid.

In de centrale hal van het winkelcentrum, waar boodschappers de roltrap op en af gingen en weer andere boodschappers hun winkelwagens tussen het publiek door probeerden te loodsen, waren twee zangers 'live' aan het karaoken op een muziekCD.

Als je een beetje musicus bent, doe je dat toch niet. Je hebt toch niet je best gedaan om mooie muziek te maken, misschien wel zang- en gitaarlessen genomen, om dan op een half meter hoog podiumpje mee te zingen met een ingeblikt orkestje. En dat dan op uitnodiging van een winkeliersvereniging die hopen op een omzetverhoging van hun nering zo vlak voor Sinterklaas.

En dan heb ik het nog niet eens over de muziek van Niek & Kees, of Ernst & Bobbie of hoe de onderhavige zangers heten.

ware woorden

Het moest maar eens gezegd worden. Gelukkig heeft Wolf Biermann (Der Essayist, Lyriker und Sänger Wolf Biermann kam 1936 in Hamburg als Sohn eines jüdischen Werftarbeiters zur Welt, der im kommunistischen Widerstand organisiert war. Sein Vater wurde 1943 im KZ Auschwitz ermordet. Biermann siedelte 1953 in die DDR über, aus der er 1976 ausgebürgert wurde. Heute lebt er wieder in Hamburg) het schrijnend zorgvuldig gedaan in een rede ten overstaan van Bundespräsidentin Merkel van Duitsland, op 6 november j.l.:

Wer den Nahen Osten kennt, der weiß: Wenn die Araber endlich ihre Waffen niederlegen, wird es dort keinen Krieg mehr geben. Wenn aber Israel die Waffen niederlegt, wird es kein Israel mehr geben.

Het hele verhaal van Biermann is hier te lezen:
http://www.welt.de/politik/article1337090/Wolf_Biermann_lobt_die_promovierte_FDJlerin.html

zijn we er al?

Is die HSL nou eigenlijk al klaar?

heroïsch

Ondertussen zijn de helden van Heroes gewoon doorgegaan, zonder mijn regelmatig toekijken. Ik heb deze maand er niet elke woensdag bij gedacht om 22:00u de TV aan te zetten. De BBC straalt soms een herhaling uit van de woensdagaflevering, maar niet consequent en wel om half 1 's-nachts, dus dat schiet ook niet op.
Ik ben de draad van het grote verhaal een beetje kwijt. De wereld zoals we die kennen is nog niet vergaan en de cheerleader is ook nog onder ons. Afgelopen woensdag werd Mr. Bennett neergeschoten door de Haïtiaan. Dat stemde me wel tevreden, want ik vond het een enge man die zelfs de liefde voor zijn dochter veinsde. Maar het hoe of wat rond zijn aandeel in het hele Human Genome Project is me niet duidelijk. Hiro en zijn vriend heb ik niet gezien, maar wel weer een stel nieuwe karakters. O.a. de vader van Hiro die een vondeling aan Bennett geeft. En die Bennett had weer een baas. Dus.

Maar het leuke van al die subplotten en in elkaar verweven hoofd- en zijverhaallijnen, is dat het niet uitmaakt of je een paar afleveringen hebt gemist. Want je pakt gewoon de draad op bij de avonturen van één van de karakters. Heroes is zo'n serie die vanaf het begin al schijnbaar lukraak een stel mensen op de voet volgt en hoe hun diverse levens op elkaar inwerken. En of wat de persoon toevallig meemaakt iets, of veel te maken heeft met het Grote Verhaal, kannieschele, het is gewoon lekker om te kijken. En de gaten in het verhaal stimuleren om je eigen verzinsels in een episode te stoppen.

Een hedendaagse kijker weet via het internet gemiste afleveringen te bezien, maar ik heb een telefoonverbinding voor het WWW, dus neerladen van bewegende beelden kost uren en te veel geld.

Brits

Het duuurt nog even, maar in 2012 organiseert Londen de Olympische Spelen. En dat betekent dat we niet meer vrij zijn in ons taalgebruik. Want volgens het 'Organising Committee of the Olympic Games Limited' (L2012) krijgen we een rechtszaak aan de broek, wanneer we, zonder toestemming van de L2012, woorden van lijstje A of/en lijstje B gebruiken in combinatie met onze zaken, goederen of diensten. Daar hebben ze zelfs een wet voor gemaakt. Zie onderstaande verklaring.

Wat ik zo op-en-top keurig Brits vind, en een prachtig voorbeeld van ingehouden understatement, zijn de laatste regels van deze verklaring. "Als u denkt dat u misschien inbreuk hebt gemaakt op de rechten van L2012, of als u overweegt om iets te doen waarvan u meent dat het inbreuk maakt op de rechten van L2012, bevelen we u aan onafhankelijk juridisch advies in te winnen."

Mooi, die onderkoelde Britse wijze van formuleren.

Protected by the London Olympic Games and Paralympics Games Act 2006
The 'London Olympic Games and Paralympics Games Act 2006' (the 2006 Act) grants to L2012 the London Olympic Association Right. It allows L2012 to prevent people, without its authority, from creating an association between a business, goods or services and the London 2012 Olympic Games and/or Paralympics Games, including by use of the Listed Expressions.
The Listed Expressions are:
• any two of the words in list A below
OR
• any word in list A with one or more words in list B below
A: ‘Games’, ‘Two Thousand and Twelve’, ‘2012’, ‘twenty twelve’
B: ‘London’, ‘medals’, ‘sponsor’, ‘summer’, ‘Gold’, 'Silver’, ‘Bronze’
Whether an association has been created with London 2012, or not, will be a question of fact. The 2006 Act specifies the Listed Expressions, and states that a court may take them into particular account when determining if there has been an infringement of L2012’s rights. But an association can be created by the use of any representation, which may be in any audio or visual form.
If you think you may have infringed L2012 rights, or you are proposing to do something which you think may infringe L2012 rights, we recommend that you seek independent legal advice.

wintertijd

Dr. ir. C. Noorlander legt het nog één keer uit.

Er vallen per definitie 24 uren in een kalenderdag. Dat is de tijd die er gemiddeld ligt tussen twee opeenvolgende culminaties. Een culminatie is het hoogste punt dat de zon aan de hemel op een dag bereikt. In Nederland staat de zon dan in het zuiden, in Argentinië in het noorden. Een uur is verdeeld in 60 minuten en een minuut is weer onderverdeeld in 60 seconden.

Er bestaan twee definities voor de dag, namelijk als etmaal van 24 uur en als periode tussen zonsopgang en zonsondergang. Het zelfde geldt voor de nacht. Dat is de tijd tussen 00:00 uur en 06:00 uur, maar ook de periode tussen zonsondergang en zonsopgang. Dit zijn onze westerse begrippen. In andere culturen gelden weer andere betekenissen.

De rotatietijd van de aarde om haar as is korter dan een etmaal; het aantal rotaties in een jaar is precies één meer dan het aantal dagen. Bijgevolg is de rotatietijd 23 uren, 56 minuten en 4,1 seconden. Deze tijd wordt een sterrendag genoemd, omdat dit de tijd is, die een
goede sterrenkijker nodig heeft, om éénmaal om zijn as te draaien, teneinde een ster goed te kunnen volgen en te fotograferen.

De volkeren hadden vroeger hun eigen tijdrekening volgens het principe van een zonnewijzer. Alleen was de schaalverdeling of de tijdseenheid verschillend. Zo werd in Israël in de dagen van Jezus de dag verdeeld in 12 uren, waarbij het eerste uur begon na zonsopgang en het laatste eindige bij zonsondergang. De evangelisten Matteüs, Markus en Lucas gebruikten deze tijdrekening. Johannes schreef zijn evangelie na de verwoesting van Jeruzalem in 70 na Chr. en gebruikte daarom de Romeinse uurrekening, die begon te middernacht. De Romeinse tijdrekening is nu vrijwel overal van kracht.

De ware zonnetijd is de tijd die gemeten wordt met een zonnewijzer. Als de zon het hoogst aan de hemel staat, is het 12:00 uur zonnetijd. Omdat de aardbaan echter een ellips is en de aardas schuin staat, loopt de zonnewijzer nu eens voor en dan eens achter op een perfect lopend horloge, dat is gelijkgezet met de gemiddelde zonnetijd, die officieel de middelbare zonnetijd wordt genoemd. Het verschil tussen de ware zonnetijd en de middelbare zonnetijd heet de tijdsvereffening.

In de herfst en de winter merk je dat het sterkst. Zo loopt de zonnewijzer in november ongeveer een kwartier voor en in februari een kwartier achter.

Tot de 19e eeuw had iedere plaats zijn lokale (middelbare) zonnetijd. Door het toegenomen interlokale verkeer, zoals treinen, werd dit echter ongewenst. Om ongelukken te voorkomen, moest een heel gebied exact dezelfde tijd hebben. Daarom is aan het eind van de 19e eeuw besloten om de aarde te verdelen in 24 tijdzones. De West-Europese tijd is dan
de middelbare zonnetijd van de Londense buitenwijk Greenwich.

In Nederland was het een uur later: de Midden-Europese tijd — die hoort bij de middelbare zonnetijd van 15° oosterlengte, dat is in de buurt van Praag. Omdat Nederland ongeveer op 5° oosterlengte ligt, betekende dat een afwijking van zo’n 40 minuten t.o.v. de middelbare zonnetijd.

Het indelen van de aarde in 24 tijdzones betekende 24 zones van onderling één uur tijdsverschil. De 180e lengtegraad is daarbij gedefinieerd als de datumgrens. Als het bijvoorbeeld in Alaska 10 maart 12:40 is, dan is het in Oost-Siberië een uur eerder en een dag later, namelijk 11 maart 11:40. Slechts gedurende één uur per dag is het overal dezelfde kalenderdag. Diverse landen hebben echter zomertijden ingevoerd, wat het geheel nog ingewikkelder maakt.

Tegenwoordig hebben wij in Nederland van het laatste weekend van maart tot het laatste weekend van oktober de zomertijd: op de laatste zondag in maart wordt om 02:00 uur de klok één uur vooruit gezet en op de laatste zondag in oktober wordt de klok om 03:00 uur één uur teruggezet. Voordeel is dat er ’s avonds minder licht nodig is. Nadeel is dat ‘s ochtends de verwarming een uur eerder aan moet. Ook is er sprake van ontregeling van het bioritme voor mensen en vee en waarschijnlijk ook planten, hoewel over de invloed van zomer/wintertijd op botanica weinig onderzoek is verricht.

Is het nu duidelijk, ook daar achterin? Zodat ik het straks in maart niet wéér hoef te vertellen.

Wijzer

De quartzklok werd uitgevonden in 1929.

tijdelijkheid

Annelies "Anneliesje" van der Louw-Roelofszen is niet meer. Ik heb haar nooit gekend en dat zal er nu ook niet meer van komen. Blijkens een rouwadvertentie in De Volkskrant van 22 oktober 2007 (ik ben wat achter in mijn leesgebeuren) werd zij geboren op 1 april 1943 en is op 18 oktober jl. overleden.
Maar hoe treurig het ook is voor haar geliefden, ik wil het hier niet hebben over haar. De advertentie besluit namelijk met een email-adres waar we onze correspondentie kwijt kunnen. Een email-adres uitroepteken. @quicknet.nl! En dat is alles. Geen namen van familie of vrienden, slechts een email-adres.
De tijden zijn echt modern geworden. In mijn beleving is email iets voor zakelijke mededelingen of/en berichten aangaande (verwachte verlating bij het nakomen van) afspraken.
Email, de ultieme uiting van vluchtigheid, verdraagt zich volgens mij niet met de verpletterende voortgang der eeuwigheid, de dood.
[Maak met de volgende woorden uw eigen in memoriam voor Jan Wolkers (1925-2007):
vriendschap — emotie — gedachten — kracht — vrij — rust — gevoelig — zacht — vast — onderweg — vergankelijkheid — handgreep — vereenvoudigd — fatum — loslaten — indruk — verte — open — ontlading — openheid — trouw — zoeken — ondergang — alter ego — kwetsbaar — toekomst — nalatenschap — serendipiteit — voel — blik — natuur — transformatie — vrijheid — lepel — passie — slaapmutsje — essentie — balans — verstilling — echt — maritiem — zoektocht — gezicht — materie — "zijn" — eindpunt — god noch gebod]

tegengestelde richting

Hij had gelijk gekregen; na zijn monoloog over het onvermogen van de mens om onbaatzuchtig lief te hebben, had ze hem toegevoegd dat hij nu maar beter kon gaan. Hij wist eigenlijk wel dat ze het niet zou begrijpen, hij was niet uit op begrip. Hij had gehoopt dat ze zou meevoelen wat door hem heenging, toen hij in dat krappe kantoortje met een dramatisch bedoeld gebaar dat vervloekte rapport doormidden wilde scheuren. Wilde, want het kartonnen kaft was stugger dan hij dacht. Het laatste wat zijn chef van hem zag, was een middelbare, gezette man die met een steeds roder hoofd rukte aan een hangmap. Hij had het ding tot slot weggeslingerd, de inhoud als herfstbladeren langzaam naar de vloer glijdend. Hij had de deur niet eens achter zich dichtgegooid, maar rustig in het slot laten vallen. Toen pas had hij rust gevoeld, geen opluchting maar een diepe vanzelfsprekendheid over wat er gebeurd was. Een zeker weten over de juistheid van een onvermijdelijk, maar toch zelf gekozen besluit.

not in my backyard

talig

Het sonderen van de ideologische, politieke en maatschappelijke inhoud van [de moderne stedenbouw] is dus per definitie een kwestie van fieldwork, en niet van filologisch onderzoek.

Wanneer u het gedeelte tussen haken vervangt met uw eigen onderwerp, kunt u bovenstaande zin gebruiken voor elk(e) beleidsstuk, projectvoorstel, troonrede, ontslagbrief, scriptie, rapportage en wat dies meer zij. Zodat in één keer duidelijk wordt waar het u om gaat. Ook handig voor cursussen 'Nederlands voor buitenlanders' en eindexamens HAVO.

achterlijk

Ik (jaargang 1959) besef dat ik met dit weblogboek nog maar net het oppervlak beroer van de peilloze oceaan van mogelijkheden, die de IC-er ons biedt. Ik kan aardig tekstverwerken, een rekenraster maken met Excel en ook een Krachtpunt-presentatie weet ik uit mijn printer te peuren (hoewel nu even niet, want die weigert ineens alle dienst, hoewel die nog maar een jaar oud is). Maar feitelijk ben ik een digibeet.


Bijvoorbeeld. Ik laad elke dag een email neer met de koppen van Trouw, de krant waarop ik al jaren tot wederzijds genoegen geabonneerd ben. Ik lees die email soms al om 00.30u, zoals in de nacht van zon- op maandag. Als dan bericht wordt over een man met een mes die door een politievrouw is neergeschoten in een politiebureau, dan hecht ik daar niet zoveel geloof aan. Iedereen kan van alles op het wereldwijde net zetten (zie dit blog). Pas wanneer ik 's morgens vroeg (mijn bezorger heeft een 99,99% bezorgcoëfficiënt) het zwart op wit lees wil ik aannemen dat een dergelijke gebeurtenis zich op één of andere wijze heeft voorgedaan.


'Papier is geduldig' zeiden we in het pré-PC-tijdperk en 'de krant brengt de leugen in het land'. Want met enige moeite kon iedereen van alles drukken (zie Trouw) en enige gezonde achterdocht bij alles wat gedrukt staat was niet verkeerd. Dat zeg ik nu van het WWW met z'n newsfeeds, weblogs en netstekken. Alleen heb ik nog niet een pakkende (en rijmende!) 'disclaimer' kunnen bedenken. Ik kom niet verder dan 'WWW, o nee' of 'staat het op net, dan is het pet' of 'alles wat je ziet, geloof dat niet'.

container

Het grote raam heeft uitzicht op het drukke kanaal, maar de containerschepen merkt ze al lang niet meer op, zoals die links, rechts in en uit het beeld schuiven. Het slordige bedrijventerrein aan de overkant, met zijn losse opeenstapeling van langwerpige rechthoeken, vormt het bovenkader van dit traag bewegende schilderij, nu met alle tinten grijs, want het regent.

Als ze de Senseo aanzet, bedenkt ze net te laat dat ze de koffiepad er niet in gedaan heeft. Het apparaat geeft een hoog jankend geluid. Even in paniek trekt ze de stekker uit de contactdoos.

Ze loopt doelloos naar de bank, recht tegenover het ongeziene uitzicht, en gaat zitten bij het tafeltje met de telefoon. Het is nu half tien. Nog anderhalf uur voor Toon, de immer overdreven vrolijke vrijwilliger, de piepschuimen doos met de bakjes eten komt brengen.

Ze haat de vaalbruine kleur van de 'isolatie-box', zoals die steevast door Toon aangeduid wordt. Ze haat de bakjes — één voor de aardappels, één voor de groente en één voor het vlees-met-jus — met hun net iets te harde kleuren rood, blauw en geel. Ze haat het ping-geluid van de magnetron, als na vier-en-een-half minuut de maaltijd is opgewarmd. Ze haat Toon, met zijn lachen om niets, als hij zonder bellen binnenstuift.

Dan staat ze op om de tafel te dekken.

Raadzaam

Prediker 9
[9] Geniet van het leven [met de vrouw die je bemint]. Geniet alle dagen van je leven, die God je heeft gegeven. Het bestaan is leeg en vluchtig en je zwoegt en zwoegt onder de zon, dus geniet op elke dag. Het is het loon dat God je heeft gegeven. [10] Doe wat je hand te doen vindt. Doe het met volle inzet, want er zijn geen daden en gedachten, geen kennis en geen wijsheid in het dodenrijk. Daar ben je altijd naar op weg. (NBV)
[9] Geniet van het leven [met de vrouw van je hart]; van heel het ijdele en kortstondige bestaan dat God je geeft onder de zon. Dat is het enige dat je krijgt in dit leven voor al je harde werken en tobben onder de zon. [10] Grijp met beide handen de kansen die je nu krijgt, want in de onderwereld waarnaar je op weg bent is het afgelopen met denken en doen, met kennis en wijsheid. (KBS)

Twee keer dezelfde regels uit een boekje in de verzamelbundel, die ook wel bijbel heet. De eerste versie is email-proza, de tweede meer poëzie. Wat beide willen overbrengen is de raad te genieten van je korte en zelden aangename bestaan. Ik neem aan dat de schrijver het positief bedoeld, maar zijn raad rammelt. Hij zegt: geniet, want life sucks en daarna ben je dood. Dat is raar. Zelfs als je zijn woorden opvat als: geniet!, ook al is het leven kort en rottig; dan nog is het een nogal deprimerend advies.

Ach, misschien moet ik maar 'es zoeken naar een vrouw naar mijn hart (die mij bemint).

Wat Bawer vindt

Weer even over die 'Nederlandse identiteit' -- het zit me wel hoog blijkbaar. Hier een citaat uit een recent werk van een zekere Bruce Bawer, een Amerikaan woonachtig in Oslo, Noorwegen. While Europe Slept heet het en het gaat over de "islamisering" van Europa, zoals hij meent dat die zich aan het voltrekken is of zich zelfs al voltrokken heeft. Een buitenstaander kan altijd beter aangeven hoe we er voorstaan.

Ik zie tegelijkertijd verbanden met Kuitert's gedachten over "geloof als verbeelding" (zie mijn post van 9 oktober '07). De verbeelding die maakt dat mensen geld geven aan TV-dominees, duiven loslaten bij een begrafenis, of zichzelf opblazen. Allemaal vanuit een geloof.

Bawer's vaststelling, die ik wel deel geloof ik, is dat het geseculariseerde, intellectuele Europa zich überhaupt niet meer kan voorstellen, welke kracht verbeelding (geloof) heeft op het doen en laten van mensen. En in het geval van terrorisme in de naam van Allah, voor de oorzaken ervan op zoek gaat naar "objectieve" beweegredenen. Zoals armoede, onderdrukking, kolonialisme; Marx-begrippen. Bawer geeft daarbij aan, dat in de VSA "geloof" en religie een veel prominentere plek heeft, ook onder de intelligentsia. En dat ze daarom dus beter de "gevaren" van de Islam kunnen onderkennen.

Hier het citaat:

Indeed, it had become increasingly obvious to me that in understanding the Islamist threat, Americans have one big advantage: we’re surrounded by religion. In the United States, even if one isn’t religious oneself, one is likely to have friends, relatives, neighbors or coworkers for whom religious identity is not merely a matter of vestigial, nominal affiliation but of profound conviction; it’s something that guides their major life decisions and shapes their conception of the universe. Since we know such people, we know how powerful (for better or for worse) religion can be. Few Western Europeans who aren’t Muslims have this kind of rsthand knowledge. Most come from Christian backgrounds but don’t go to church except for weddings and funerals. If they do belong to a denomination, it’s because they were born into it and have never bothered to remove their names from the membership rolls. Their supposed religious identity has little or no meaning for them, other than perhaps being related in their minds to the broad ideals of universal brotherhood, equality, and peaceful coexistence — ideals that they associate at least as much with the UN as with any church. It’s difcult for them to conceive that someone can actually view this or that theological system as containing the ultimate key to the workings of the cosmos — and can be capable of acting on that belief in earth-shattering ways. It’s also difficult for them to grasp the idea that a religion might be devoted to something other than the ideals set forth in the UN charter. This failure of imagination is especially pronounced among the Western European elite. The average German politician, French journalists, or Swedish professor simply can’t imagine a life directed by religious belief. Confronted with the fact that it’s indeed such belief — albeit of a particularly dark and twisted variety — that impels Islamists, their immediate impulse is to be dismissive: No, that can’t be it. It must be something else. It must be something we can relate to — poverty, oppression, colonialism. The neo-Marxist analyses come easily. And from these misreadings of reality spring a host of colossally wrongheaded responses.

Ik vind het een tintelende gedachtengang. En ook een vraag naar Kuitert. Hij meent dat geloof allemaal "verbeelding" is (waar hij overigens niets slechts van zegt), maar hoe kan die verbeelding dan zó krachtig (en meedogenloos) mensen aanzetten tot bijvoorbeeld jezelf opblazen in een winkelcentrum?

En waarom is dat andere "stelstel van verbeelding", maar dan zonder een god (het marxisme/communisme), een zachte dood gestorven? Omdat god/God uiteindelijk niet gemist kan worden?

Vragen, vragen. Ik geef ze maar door...

Woonstee

Als 'man is how man lives', dan zijn deze beelden van een hedendaagse Alkmaarse woonwijk de beste illustratie van de Nederlandse identiteit. Deze foto's hadden net zo goed in Utrecht-Leidsche Rijn genomen kunnen zijn, of Heerlen.

Zo woont de modale Nederlander. En zo'n leefomgeving moet wel van invloed zijn op wat hij denkt, voelt, wil. En andersom: omdat hij zo denkt en voelt, wil hij in dergelijke huizen wonen. Of menen architecten en projectontwikkelaars dat de modale Nederlander zulke huizen blieft. Zij bouwen de huizen zoals ze ze bouwen; er is een markt voor.

Nu vraag ik me af of de producten op die markt door de kopers/huurders zo gewild zijn of dat hun smaak is gestuurd door de aanbieders.

Zoals de onterecht vergeten schrijver F.B. Hotz zei, "over gebrek aan smaak valt niet te twisten". Ik houd wel van deze bouwstijl, dus mij hoor je niet klagen. Maar ik woon er dan ook niet. Ik zit in een stijlloos flatje uit de jaren '70, waarvan ik slechts het uitzicht kan benoemen als postitief punt (ik woon 4-hoog).

Verbeelding

Ik ben aan het herkauwen op een artikel van Harry Kuitert in Trouw Letter & Geest van 6 oktober '07. Hier twee citaten (lees voor de context het hele artikel):

Het merkwaardige is, bij volken als de oude Germanen gaan we er voetstoots vanuit dat hun godsvoorstellingen ’van verbeelding’ zijn. Maar bij Israëls God is die benadering ineens afgelopen, dan moet alles ’echt’ zijn, dan geeft de Bijbel informatie die ons kennis verschaft over een realiteit buiten ons.

Maar die moslim die zichzelf opblaast: hij gelooft toch dat die hemel bestaat? Zonder twijfel. In één klap zie je wat geloven is: aan de verbeelding realiteit toekennen, een eigen guratie van de werkelijkheid (die van je religie, of wellicht één die je zelf hebt bedacht) erop nahouden. Je ziet tegelijk dat die realiteit er niet hoeft te zijn, niet hoeft te bestaan, om mensen aan te
moedigen, vertrouwen in te gieten, of juist van angst te vervullen.

Als "gelovige" ben ik nogal geraakt door wat Kuitert te berde brengt. Ik heb nog heel wat te strijken voor ik er zelf wat van vind.

Waterhoofd

We vallen nu over HKH Prines Máxima heen met haar vaststelling dat dé Nederlander niet bestaat, maar ik roep in dit verband graag in herinnering wat haar man en onze toekomstige koning ZKH Prins Willem-Alexander zei, tijdens de Nederlands Dag van Expo 2005, Japan, op dinsdag 19 april:

Today we have come together at the Aichi 2005 World Exhibition to celebrate the Netherlands’ national day. I am very happy to be here and to report that relations between the Netherlands and Japan are in excellent health. Our minister of Foreign Affairs has visited your country only
recently and Prime Minister Koizumi will come to Holland in an few weeks. He will also visit he Von Siebold House in Leiden, Which has just opened in March. The marvellous collection of items that Von Siebold assembled in the early 19th century in Japan can now be displayed. Several animals, stuffed on Von Siebold’s orders, now extinct in Japan, can be found in the Japanese Pavilion. They
provide us with a strong reminder that what we have destroyed in our lack of wisdom, in terms of animals, plants or environment, can not be recreated. “Nature’s wisdom”, the exposition’s central theme, is a very appropriate theme. The theme urges us to reflect on man’s coexistence with nature. The theme of the Netherlands’ presentation is “Holland, land of water” and I am very pleased with
this choice. Water is a source, the primary source of nature. Managing water has always been the trademark of the Netherlands. This area of Japan bears traces of Dutch water management in the form of the work of amongst others Johannes de Rijke. This Dutch water engineer, one of many, worked for a long time, in the early Meiji-period, in order to get rivers and the sea under control. Water, the sea, has supplied us with golden opportunities to look beyond the horizon of our small country. Water and wind carried the “Liefde” to Japan on April, 19th 1600. At the same time water today presents a wide array of challenges to the world. That is why water is a priority of the Netherlands’ development policy.
The Netherlands spends 0,1% of GDP on the priority areas of environment and water. The Netherlands, as part of its development policy, is committed to provide access to clean drinking water and sanitation for an additional fifty million people by 2015. Water is also a source of life. A healthy lifestyle has become a pre-requisite for good life, an important value for us all. In
establishing industrial society, man has dictated nature. In developing a healthy lifestyle, we must learn to listen to nature and adapt to it in subtle ways. Here we can learn a lot from Japan. The healthy way of life in Japan gives the Japanese the highest life expectancy in the world. Japanese food and drink
can be a source of health and vitality, all the more reason to enjoy it here with the visible presence of new life in our midst. May Nature’s wisdom teach us to take care of our environment and indeed, of ourselves. It is our common duty and desire to leave a better world for our children (and grandchildren). Bron: RVD

Hij geeft hier, weliswaar met schaamte, toe dat Nederlanders Japanse fauna hebben uitgeroeid om er opgezette museumdieren van te maken. Bovendien durft hij zomaar te beweren dat water de bron, neen de voornáámste bron van alle leven is! En hij stelt ons Japan's "gezonde levensstijl" ten voorbeeld, als het gaat om een lange levensverwachting.

Ik meen dat deze woorden ons kunnen helpen in het debat over de Nederlandse identiteit van ons en onze kinderen (en kleinkinderen).

Eerste regels

Net te laat draaide hij de auto de bocht in.
Hij begon te zweten.
Hij trok het stuur naar rechts, maar het scheen niet uit te maken.
Hij vroeg zich af of dit nu het gevolg was van onderstuur of bovenstuur.
Hij voelde de klap eerder dan hij het geluid hoorde.
Toen zette hij de radio uit.

Zien!

Save the cheerleader, save the world!
Heroes, dus. Mooie scifi TV op BBC2, woensdagavond 22.00u (Nederlandse tijd).
Één of andere RTL zendt het al langer uit, maar bij de BBC hebben ze niet om de 10 minuten reclame. En je kunt met Teletekst pagina 888 het ondertiteld krijgen. Het verhaal met een dozijn protagonisten is ingewikkeld; ondertiteling maakt het allemaal wat makkelijker te volgen. Het is bedoeld voor gehoorgestoorden, dus krijg je ook mededelingen als "eerie sounds" of "door slams", maar daar moet je maar overheen lezen.

Bevind van zaken

Tegenstrijdige berichten van deze en gene maken het me niet makkelijk een positie in te nemen. Voors en tegens afwegend kom ik niet verder dan een voorlopige plaatsbepaling. Hoewel ik schijnbaar nog alle kanten opkan, vallen enkele opties als vanzelf af. Hoeveel moet ik wegstrepen om tot een punt te komen?

Flipperen

Dit zijn mijn topscores:
13.425.500
11.526.000
10.058.250

Ergens op mijn PC heeft Bill Gates een spelletje verstopt, "3D Pinball". Het is een virtuele flipperkast, die ik een maand of twee geleden ontdekte. De scores hierboven haalde ik in augustus, maar sindsdien kom ik daar niet meer bovenuit. Ik blijf het proberen...

Eind der tijden

speier

Deze photographische inpressie (zwaar gemanipuleerd m.b.v. Picasa) staat hier om het wonderschone woord 'gargoelje' aan de vergetelheid te ontrukken. Een gargoelje (van het Franse gargoyle) is een waterspuwer, of spuier, of speier. Deze is in Zürich te bewonderen, maar de (neo)gothische kerk bij u in de buurt heeft er tientallen; kijk omhoog Sammie!

Groenhark

De Waddenvereniging meldt vandaag op hun netstek:

Drie zeldzame orchideeënsoorten bij Lauwersmeer
Vorig jaar werden al de duinwespenorchis en de grote keverorchis ontdekt, kort geleden werd de groenknolorchis aangetroffen. Het Nationaal Park Lauwersmeer is trots op deze orchideeënsoort die op de Rode Lijst staat. Waarschijnlijk zijn de zaadjes afkomstig van Schiermonnikoog en over de Waddenzee gewaaid, daar komt deze soort ook voor. Nu nog zorgen dat de konijnen ervan afblijven...!

Ik ben lid sinds de jaren '70 van de vorige eeuw van deze natuurvriendenclub toen ze nog 'Landelijke Vereeniging tot Behoud van de Waddenzee' heetten.

Ik ben fan van de Wadden. Dat is dan ook de reden dat ik er zo weinig mogelijk kom. Laat de natuur rustig z'n gang gaan, daar hebben ze geen toeristen bij nodig, die storen alleen maar. Natuurbehoud is toch iets anders dan het netjes aangeharkt houden van een Werelderfgoed, zodat wij er met veerboten, scootmobiels en platvoeten doorheen kunnen banjeren?

De verzuchting aan het eind van het berichtje roept bij mij een stiltegebied bedreigend aantal vragen op. Hoezo mogen de konijntjes niet van de orchideeën eten? Omdat die op de Rode Lijst staan? Dat is ónze lijst, niet die van de konijnen. Wat als de Schierse Groenhark (ik verzin maar wat) op de Rode Lijst staat en (hoera!) gesignaleerd wordt bij het Lauwersmeer? De Groenhark eet zoals bekend alleen de zaadjes van de groenknolorchis (Rode Lijst). Mag het dan wel?

En waarom staat het konijn eigenlijk niet op de Rode Lijst? Omdat er genoeg van zijn? Sinds wanneer is kwantiteit een reden om natuur te beschermen? Natuur is natuur, konijntjes eten groenvoer en orchideeën zijn groen. Dus Broer Konijn (en al je zusjes, broertjes, nichtjes, neefjes) geniet van de Wadden in al hun brede en diverse schoonheid. En vooral van de groenknolorchis!

Koninkje

CD gekocht. Gekocht. In een winkel. Ik leg het uit. Deze methode is een ruilhandel van muziek voor geld. Een soort on-demand downloaden van hard-copy in realtime, tegen betaling. Zoals in Second Life, maar dan in een niet-virtuele winkel met een levensechte verkoopster (hoewel ze er uit zag als een avatar). Ik gaf 8 euro en kreeg een CD en 1 eurocent terug. Dat kan tegenwoordig, ze vinden wat uit.

Het ging om "Number Ones", een verzamel-CD van Michael Jackson. (Goedbeschouwd zou de titel "Numbers One" moeten zijn, maar dat bekt niet lekker). Van hem heb ik twee langspeelplaten (zie Wikipedia, ik ga hier niet alles uitleggen): "Off the Wall" en "Thriller", uit de jaren '80 van de vorige eeuw. De CD heeft de beste nummers van die LP's + latere #1's.

Lekkere muziek om bij te strijkmijmeren. Zo vroeg ik me af wat er toch met Jackson is misgegaan. In Jackson's gloriedagen beleefde een andere musicus ook artistieke hoogtepunten: Prince. Prince ging daarmee door, zelfs toen hij geen LP/CD verkocht. Jackson, echter, ging ten onder in een mediacircus waarbij het om van alles ging behalve zijn muziek.

Zijn teloorgang is te beluisteren in de chronologisch gerangschikte 18 tracks van "Number Ones". 'Bad' bijvoorbeeld is een slap aftreksel van 'Beat It', 'Black Or White' is alleen vermeldenswaard vanwege de bijbehorende videoclip (die niet op de CD staat) en 'Blood On The Dance Floor' is bij lange na niet de hotte dancetrack, zoals de titel doet vermoeden. En van de laatste twee nummers vraag ik me af waar en in welke hitparade die ooit nummer 1 hebben gestaan (Antartica? Neverland?).

Jammer, want deze CD laat horen dat de King of Pop best wel wat kon.
Het hoofdstuk 'Michael Jackson' op Wikipedia kan nu definitief worden afgesloten. En het zal een korte vermelding zijn: tien nummers van deze CD en links naar 'verpest talent', 'moonwalk' en 'pederast'.

Jammer ook dat het ultieme liefdespijnliedje 'She's Out Of My Life' (waarin Jackson's stem zo mooi zielig breekt) nooit ergens nummer 1 heeft gestaan en deswege niet op de CD staat. Dus vooralsnog kan ik mijn platenspeler niet de deur uitdoen.

[Voor een volledig overzicht van "Number Ones" zie: http://www.musicmadesimple.info/collection/details.php?ReleaseID=25&GenreID=12]