Te

AFTh. (the writer formerly known as A.F.Th. van der Heijden) heeft een boek geschreven en er een prijs mee gewonnen.

De Keurslager hier beneden heeft een oorkonde gewonnen voor zijn zelfgemaakte worst.

Ik las AFTh. al toen hij zich Patrizio Canaponi noemde en twee verhalenbundels produceerde. Daarvan kreeg "Een gondel in de Herengracht" in 1979 de Anton Wachterprijs.

Omdat hij in de krant stond n.a.v. de AKO-prijs ben ik die bundel opnieuw aan het lezen. Het zijn losse verhalen die toch één groot verhaal vormen. Aanbevolen literatuur!

Wat ik niet gelezen heb (en ook niet zal doen) is zijn monsterproject "Mojo Tapes", waarvoor hij dus een prijs heeft gekregen (d.w.z. één aflevering ervan). Zijn 5 à 6 delige "De Tandeloze Tijd" staat hier in de boekenkast nog na te hijgen. 2.969 bladzijden zijn dat. En de "Mojo Tapes" dreigen er minstens zoveel te worden.

Ik begin daar niet meer aan. Het zal vast veel lezenswaardigs bevatten, maar ik kan er de puf niet meer voor opbrengen. Ik ben nu op de helft van mijn gemiddelde levensverwachting en ik moet dus op mijn tijd letten. Niet alles kan ik meer doen, ik moet scherpere keuzes maken.

Ik bedoel, als AFTh. het niet met één A-4tje kan duidelijk maken, dan weet ik niet of ik wel kan wachten tot zijn breedsprakerigheid iets zinnigs oplevert. Ik moet mijn tijd beter gebruiken.

Ik kies dus niet voor AFTh.'s nieuwe literatureluuravonturen. Dat moeten de jongelui maar doen, waarvan ik niet het idee heb dat die zich aan zo'n leesinspanning wagen. Hoewel, Harry Potter's boeken vullen ook een halve Billy-plank, en die werden/worden toch veel gekocht.

De Potter-serie heb ik overigens ook maar tot halverwege "The Prisoner..." gelezen. En die drie boeken staan mij nu de hele tijd na te wijzen: 'Hé slaphannes, je bent nog niet klaar! Nog vier te gaan!' Dat wil ik dus voorkomen bij de "Mojo Tapes". Gelukkig is "Gondel..." te behappen qua omvang en het is een echte (bekroonde!) Van der Heijden.