Het merkwaardige is, bij volken als de oude Germanen gaan we er voetstoots vanuit dat hun godsvoorstellingen ’van verbeelding’ zijn. Maar bij Israëls God is die benadering ineens afgelopen, dan moet alles ’echt’ zijn, dan geeft de Bijbel informatie die ons kennis verschaft over een realiteit buiten ons.
Maar die moslim die zichzelf opblaast: hij gelooft toch dat die hemel bestaat? Zonder twijfel. In één klap zie je wat geloven is: aan de verbeelding realiteit toekennen, een eigen guratie van de werkelijkheid (die van je religie, of wellicht één die je zelf hebt bedacht) erop nahouden. Je ziet tegelijk dat die realiteit er niet hoeft te zijn, niet hoeft te bestaan, om mensen aan te
moedigen, vertrouwen in te gieten, of juist van angst te vervullen.
Als "gelovige" ben ik nogal geraakt door wat Kuitert te berde brengt. Ik heb nog heel wat te strijken voor ik er zelf wat van vind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten