rijst

6.500.

Vijfenzestighonderd.

Zesduizend-vijfhonderd

Zoveel personen worden er jaarlijks ontvoerd in Mexico.

Staat vandaag (22 aug. 08) in Trouw. En het berichtje op blz.8 legt verder uit dat de Mexicaan die het zich veroorloven kan (en dus in aanmerking komt voor een kidnapping), daarom een microchip ter grootte van een rijstkorrel in zijn lichaam laat aanbrengen, à raison van “duizenden dollars” (waarschijnlijk geen Zimbabwe-dollars, maar verder een heel vage aanduiding; gaat het om $ 5.000 of is het in de orde van $ 10.000 of meer?). Zo’n chip zendt continu signalen uit, zodat satellieten de drager ervan overal kunnen lokaliseren, “zelfs als ze vastgebonden in een kelder of kofferbak liggen”. (Fijn dat de schrijver van dit stukje ons even schetst hoe het is om ontvoerd te zijn — ironiesymbooltje).

Droge of gekookte rijst, vraag ik me af. En: slaan de detectiepoortjes in winkels daar niet van op tilt. Of de scanners op luchthavens. Dan moet je uitgebreid uitleggen dat je een GPS-zendertje in je oksel hebt zitten. En weten ze meteen dat er wat te halen valt, ontvoeren je toch en maken je af, als het losgeld is betaald of niet. Schijnveiligheid, dus.

Maar het meest verbaas ik me over het kopje boven het bericht: “Bange Mexicanen implanteren onderhuidse chips”. Niet: “6.500 ontvoeringen per jaar in Mexico”.

Want dàt vind ik het nieuwswaardige van dit berichtje. Niet die chips, want regelmatige bezoekers van discotheken hebben zo’n ding allang in hun pols zitten, als ik me goed herinner. Nou maar hopen dat die satellieten daarvan niet van slag raken.