Coldplay.
En niet U2.
Ik moet niet steeds willen ze met elkaar te vergelijken.
Coldplay’s vierde, Viva la Vida, heb ik nu een aantal malen beluisterd. En, tja, het hoort heerlijk weg, zoals al hun muziek. Maar de melodielijnen lijken wel erg veel op die van eerdere van hun liedjes. Tekstueel is het vaak ook magertjes, zoals meer van hun liedjes: “Those who are dead are not dead / They’re just living in my head” (uit ‘42’) — het rijmt en dan lijkt het al snel heel wat, maar het overstijgt niet het niveau van de frases gebezigd bij een doorsnee begrafenis. En ‘remember’ laten rijmen op ‘december’ — ze moeten toch maar ‘es een goed rijmwoordenboek kopen.
Coldplay dus. En niet U2. Want de Vier uit Dublin weten elke nieuwe LP/CD te verrassen met nieuwe klanken en diepgravende teksten. Coldplay doet gewoon door. Ook lekker hoor!
En een mooi hoesje, hoewel dat het meest dodelijke compliment is dat je een muziekgroep kunt geven.
(Overigens, ik ben sinds heugenis fan van Sparks en van hun kauwgumballenmuziek kan ik ook immens genieten, terwijl hun teksten hooguit humoristische vaststellingen zijn of tweerelige herhalingen van cliché's.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten