Ik vlood vandaan de wereld achter deuren
en nu heb ik bloemrijke eenzaamheden,
maar toch zijn mij nog gapende en wreede
bersten als in gebarsten grond de scheuren.
De stemmen en de blankre ooge' en heure
koele glasheden zonder ééne bede,
pijnigden, daarom ben ik nu tevreden
en voed mijn hart en draag me met opbeuren.
Schoon is het me en om in mijne blanke
gedachten te gaan met de hooge armen
samen voorover als in lichte bosch.
Het kruipt rondom mijn boezem als de ranken
van wijngevende druiven en de warme
vrijheid voel ik. Ik ben gemakk'lijk los.
Een gedicht van Herman Gorter.
Nou lees ik graag poëzie, maar dit…
Ik vermoed dat de dichter een diep beleefd besef van persoonlijke en persoonsoverstijgende vrijheid heeft verwoord, maar verder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten