bezorgd

Hij had niet zo laat moeten bellen.

Hij bedacht het toen ze met haar norse stem vroeg of hij wist welk uur het was.

'Ja sorry, ik belde alleen maar om te horen hoe het ging op de soos.'

'Soos!', zei ze snuivend, 'Het is een culturele middag en het was heel interessant. Wist jij bijvoorbeeld dat Botticeli na z'n dood vergeten en verguisd was?'

Hij wist het niet. 'Hoe ging het bij de fysio?', vroeg hij toen maar, hoewel hij zich had voorgenomen er niet over te beginnen.

'Gewoon. Hoe dacht je dat het gegaan was?'

'Ik... 'k wilde gewoon weten hoe het was...'

'Nou ik heb met haar geoefend en ik kreeg oefeningen mee voor thuis.'

'Dus je hoeft niet terug naar de ziekenzaal.'

'Nee, tot jouw grote spijt, mag ik gewoon naar huis.'

'Waarom zeg je zoiets? Natuurlijk wil ik dat je naar huis gaat.'

'Niet. Ik wéét dat je het liefst wil dat ik dood ben maar daar kun je nog lang op wachten, dood ga ik nog lang niet.' Daar was dat triomfantelijke toontje weer.

'Sorry, als je zo doet kan ik beter ophangen.'

'Doe dat maar, anders doe ik het wel.'

Nadat ze had opgelegd bleef hij lang zitten. En hij dacht aan haar toen hij nog kind was en ze met een zelfingenomen lachje zijn muis door het toilet spoelde.