wieniet

KIND VAN DEZE TIJD

ik werd geboren

kind van deze tijd

niets om voor te vechten

mijn bedje was gespreid

een wereld zonder zorgen

zonder verdriet of pijn

iedere nieuwe morgen

moest ik weer gelukkig zijn

ik had niets te wensen over

omdat alles er al was

het kon alleen maar minder

een winter zonder overjas

ik hoefde niet te hopen

de toekomst was al daar

geluk kon ik zo kopen

het geld was geen bezwaar

de wereld die lag open

dat zeiden ze allemaal

toen ik begon met lopen

was ik al oud en kaal

wat had ik nog te schrijven

aan dit vervolgverhaal

alles zou zo blijven

duizend- en duizendmaal

Wie niet? Wie schreef als puber geen loodzware gedichten, vol weltschmertz, gemis, verlangens, dromen, gebroken illusies, opstandigheid, niet-begrepen-worden, klaagzangen & ander ongerief.

Onlangs trof ik in een onuitgepakte verhuisdoos, vol met memobilaria, bovenstaand gedicht aan. Ik was niet blij toen. Het poëem is gedateerd mei 1976, ik was 16 à 17 jaar en in die tijd was het niet zo leuk om jong te zijn. Net als nu.

Het is geen literatuur, de “-aal”klanken bekken niet en “zorgen/morgen” is ook al een miljoen keer gedaan, maar misschien kan Jan Smit er nog wat mee.