grandiloquence

Schrijven over (rock)muziek, dat valt niet mee. Hoe kun je een audio-ervaring bij een bandje (in dit geval Velvet Crush) omzetten in woorden en zinnen voor iemand die nog nooit de muziek gehoord heeft (zoals u; ik ken het trio al jaren)? Ira Robbins doet het met mededeelzaam resultaat op TrouserPress.com (“‘the bible’ of alternative rock since 1983”). En dan krijg je bijvoorbeeld dit:

Among power-pop’s truest believers, Ric Menck is a visionary and a scholar, a brilliant pilgrim on a lifetime quest to understand and master that inscrutable fusion of allure, insight and energy that yields the most sublime melodic devotionals to the grand wizards of the two-minute single […].

That he has sought to do so from behind a small drum kit rather than with a guitar or piano only heightens the intensity of the Illinois native’s efforts, sharpens the clarity of his perspective. Where other auteurs have found easy creative satisfaction in the imitation of some obvious aspect of their icons’ formulae, Menck – who can both sing and play guitar but rarely does either in public – demonstrates a keener, deeper obsession with the zen of pop.

[…]

The teasingly brief six-song Halo is a real charmer, tender and skillfully realized originals that brush against R.E.M. pep, Beatlesque wistfulness and modest approximations of studio grandiloquence, all buoyed by Chastain’s sweet voice and confident aplomb.

Wat kan Amerikaans-Engels toch mooi zijn.

Oh ja, de muziek van VC is net zo goed als de recensie doet vermoeden.