ex

Hoe doe je dat, een koningshuis buiten gebruik stellen?

In Nepal hebben ze het gedaan.

(Ex-)koning Gyanendra en zijn vrouw moeten het paleis binnen veertien dagen verlaten hebben, heeft het parlement besloten. En alle koninklijke (on)roerende goederen worden genationaliseerd.

Hij besteeg de troon in 2001, nadat een dronken kroonprins Dipendra zijn vader, zijn moeder en zeven andere koninklijke familieleden had doodgeschoten en daarna zichzelf.

Gyanendra, broer van de omgekomen Koning Birendra, is nu dus de laatste van een 240-jarige dynastie.

Hij had al de absolute macht moeten opgeven, was geen baas meer over het leger, kreeg geen toelage meer en had bijna geen personeel.

En nu is hij dus koning af.

Hij zal niet van honger omkomen, want hij zat in zaken (hotel in Kathmandu, theeplantage, sigarettenfabriek) vóór hij koning werd.

Ik zit me nu voor te stellen hoe dat met onze Oranjes zou gaan.

Alex kan fulltime met water spelen als medewerker van de EU, Máxima gaat voor de VN micro-kredieten verstrekken, maar Beatrix—wat is er voor haar te doen? Rentenieren waarschijnlijk, maar zonder toelage en alleen met een AOW-tje is dat niet met een Zwitserlevengevoel. Zij lijkt me wel iemand om commissaris te worden bij de KLM ofzo. En ze gaat weer lekker kleien, want ze kan wel aardig beeldhouwen schijnt.

Maar wat gaan we met ons allen doen op 30 april?

titelloos

...

in my wardrobe

Het was onder de donkerbruine dakbeschotting, in het zolderkamertje (meer een afgetimmerd hok) van mijn broer dat ik voor het eerst “Wind & Wuthering” hoorde. Het was 1976 en ik was 17 jaar en fan van Sparks, het bandje rond de Gebroeders Mael. Niemand hield van hun muziek; het was ABBA, The Sweet, Queen, The Eagles, disco of hard rock wat er gedraaid werd op klassefuiven.

Maar “Wind & Wuthering” was anders. Nummers van vijf, zeven minuten lang. Orchestrale muziekpartijen, piano-, orgel- en synthesizerklanken, koortjes, ijle gitaarsoli en sprookjesachtige teksten.

“W&W” was het product van vier heren, Tony Banks (toetsinstrumenten), Phil Collins (zang, drums), Steve Hackett (gitaren) en Mike Rutherford (basgitaar en ‘basspedals’). Ze noemden zichzelf Genesis en hun stijl heette “symfonische rock”. Muziek waarin veel gebeurde, tempowisselingen en aparte ritmes—je kon er niet op dansen, je moest ervoor gaan zitten.

Ik was meteen verkocht.

Na “W&W” maakten ze nog een aantal LP’s/CD’s, hadden een paar hitjes, en halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw ontbond de band zich en werd Phil Collins groot als solo-artiest, Mike Rutherford werd een Mechanic en Tony Banks ging filmmuziek schrijven.

Einde verhaal en gelukkig hadden we de platen nog.

Groot was mijn verrassing gisteravond, toen ik na een “Inspector Linley” onderzoek op BBC-1 (hij werd zelf verdacht van moord), de aankondiging hoorde dat op dezelfde zender om 00.00u een concert van Genesis in Rome vertoond zou worden.

Dat werd een latertje, maar het slaapgebrek waard.

De heren waren oud en grijs geworden, behalve de drummer Chester Thompsen, een neger.

Collins was (nog) goed bij stem, Banks bespeelde z’n toetsenborden alsof hij een spiegelei aan het bakken was en de boomlange Rutherford zat te geiten met de ingehuurde gitarist Daryl Stuermer.

Ze speelden uit hun omvangrijke oeuvre geen enkel nummer van “Wind & Wuthering”, maar het concert opende met het triomfantelijke, instrumentale thema van “Duke” uit 1980.

Om ¼-over-1 ’s nachts deed ik mijn TV uit, ging voldaan naar bed en nu ben ik aan het typen met “Nursery Crime” op (een oudere Genesis, nog met zang van ‘there’s an angel in the sky:’ Peter Gabriel).

Want ik ben hun hele catalogus weer chronologisch aan het beluisteren. En geniet met volop teugen. Ik raad u aan hetzelfde te doen.

Als toetje ‘One for the Vine’ (van “W&W”) in een Nederlandse transcriptie. Het is een sprookje over een ‘messias’ tegen wil en dank. De muziek moet je er zelf bij bedenken…

Vijftigduizend man waren onderweg, vanwege de wil van Eén. Zijn boodschap was simpel, hoewel hij het nooit hardop zei: “Ik ben de uitverkorene.”

In zijn naam zouden ze kunnen doden, voor hem zouden ze sterven als het moest.

Maar één van hen had zijn geloof verloren. Hij bleef achter en ging terug de berg op. Voordat hij de top bereikte struikelde hij, viel en rolde de helling af en kwam terecht in een ijswoestijn.

Hij stond op en huiverde. Maar het volk dat woonde op dit bevroren water was banger. Het was een simpel volk, dus het was niet gek dat ze riepen: “Dit is hij, Gods uitverkorene, gekomen om ons van onze onderdrukkers te bevrijden. We zullen als koningen regeren!”

Hij dacht: “Als dit is wat jullie van me willen, dan zal ik het spel meespelen, totdat ik de weg terug naar huis gevonden heb.”

Hij riep: “Volg mij, ik zal jullie kracht geven en moed om alle gevechten te winnen!”

Maar onderwijl dacht hij: “Dit kan zo niet doorgaan. Dit is precies waarvoor ik vluchtte.”

Hij ging naar een vallei en sprak met het water en daarna met de wijnstok.

Hij overlegde met zichzelf: “Ze laten me geen keus. Ik moet hen wel leiden naar glorie, maar waarschijnlijk nog eerder tot in de dood.”

En zo trok hij met hen over de ijsvlakte, tot de rand en verder de bergen in. Hij bleef het volk aanzetten tot haast.

Toen, op een verre helling, zag hij één van hen die achter bleef, zonder hoop. Hij dacht dat hij hem herkende aan de manier van lopen, de manier waarop hij struikelde, viel en weer opstond en leek op te lossen in de lucht.

gemist

Radio Maria (AM 675), die door-en-door Rooms-Katholieke nieuwe Nederlandse zender, vol met Duitstalige, middelmatige tot ronduit slechte gospelmuziek, zendt ook missen uit.

Voorafgegaan door een vijftien, twintig minuten durend bidden van de rozenkrans (“Wees gegroet Maria, vol van genade…” en dat opnieuw en opnieuw). Bizar, alsof je daarvoor de radio gaat aanzetten.

Recentelijk kondigde het Vaticaan af dat de netstek van de Heilige Stoel ook in het Latijn gesteld gaat worden.

De gemiddelde en zelfs RK mens kent geen Latijn, maar de mis die onderlaatst werd uitgestraald door Radio Maria kon in onverstaanbaarheid wedijveren met de klassieke taal.

Een priester uit India (!) celebreerde. En deed dat in het Nederlands. Maar omdat hij waarschijnlijk is gezakt voor z’n inburgeringcursus, was het onduidelijk wat hij precies zei. Zo af en toe ving je een Nederlands woord op en je weet zo ongeveer de tekst van een doorsnee mis, anders had hij net zo goed (slecht) de voorpagina van het Katholiek Nieuwsblad kunnen voorlezen.

Ik beklaag mijn Roomse zusters en broeders, die vanwege het priestertekort worden blootgesteld aan importpriesters uit alle hoeken en gaten van de wereld. Zo’n man zal toch voor een pastoraal gesprek bij je ziekbed verschijnen. Dat wordt moeilijk praten, als je om het andere woord, moet vragen ‘Pardon, u zei…?’.

En dat allemaal omdat het ‘leken’ verboden is de mis op te dragen. Terwijl dat gedaan kan worden door een ieder die kan lezen, want het staat allemaal op papier. Maar dan moet je dus wel iemand hebben die verstaanbaar Nederlands spreekt.

Ik luister ’s avonds in bed nog steeds naar Radio Maria, want ondanks de kreupele zang en overvrome teksten gaat er een rust en onschuldigheid van uit dat mijn vredig inslapen bevordert.

Voor de goede orde het uitzendschema, de rest van de tijd vult Radio Maria de tijd met muziek van alle aard en slag.

Dag	Tijd	Programma
Zondag	08:00	Rozenkrans en Lauden
	10:15	H.Mis
	18:00	Vespers
Maandag	06:45	Rozenkrans en Lauden
	17:30	Vespers, daarna de H.Mis
Dinsdag	06:45	Rozenkrans en Lauden
	07:30	H.Mis
	18:00	Vespers
Woensdag	06.45	Rozenkrans en Lauden
	18:00	Vespers
	18.45	Rozenkrans
	19.15	H.Mis
Donderdag	06:45	Rozenkrans en Lauden
	07:30	H. Mis
	18:00	Vespes
Vrijdag	06:45	Rozenkrans en Lauden
	18.00	Vespers
	18:45	Rozenkrans
	19:15	H. Mis
Zaterdag	06:45	Rozenkrans en Lauden
	07:30	H.Mis

gedeclareerd

Ik had het wel gehad, vanavond. Volle werkweek achter de rug (incl. avonden). Voorheen zou ik met een bonbonblok van Cote d’ Or en een stapel stripboeken tot rust gekomen zijn.

Maar ik zag in de gids de aankondiging van National Treasure (hierna NT), een film met Nicolas Cage. Op de Belg (dus zonder reclameblokken van 20 minuten).

Een film vol achtervolgingen, puzzles, geheime boodschappen en meer achtervolgingen. Een bewegend stripboek, kortom.

De scenaristen hadden voor hun verhaal een compendium van de geschiedenis van de Verenigde Staten open laten vallen.

En zo draaide alles om Jefferson’s Declaration of Independence, waarmee in 1776 de koloniën in de "Nieuwe Wereld" zich onafhankelijk verklaarden van Groot-Brittannië (met name George III).

[Jefferson maakte ook nog een Bijbelvertaling (Thomas Jefferson Version, TJV)—zonder Oude Testament overigens, want hij meende dat die geschriften niet behoorden tot het Christelijk geloofsgoed. Nog steeds krijgt elk nieuw lid van het Amerikaans Congres een exemplaar van de TJV op haar/zijn eerste dag—hoezo scheiding van kerk en staat. De TJV speelt verder geen rol in NT].

Het was een lekkere film om bij uit te blazen. En voor mij als tevreden pijproker was het leuk te zien dat een mooi versierde pijpekop een cruciale rol vervulde bij het vinden van de schat.

Morgen toch maar een Clifton of Agent 327 lezen, met een stevige espresso.

geweckt

Ik heb twee Weck-glazen gekregen. Twee ronde potten van ‘Rundrand-Glas 100’, enigszins taps toelopend, inhoud 0,5 liter, inclusief elastieken.

Vóór de uitvinding van het conservenblik was ‘wecken’ de manier om fruit en groente te bewaren.

Je kookte bijvoorbeeld aardbeien in met suiker en gelatine en zo heet mogelijk deed je dat in de Weckfles. (Het waren glazen, meestal cylindrische potten, maar ze werden Weckflessen genoemd—raadsels van het bestaan). Die Weckflessen had je vooraf gereinigd met soda; ze moesten steriel zijn.

Dus, zo heet mogelijk deed je de ingekookte aardbeien in de potten, je legde het ronde elastiek op de uitgespaarde plek rondom het glas en drukte het glazen deksel erop (had ik al gezegd dat het deksel rond was?). Daarna klemde je het deksel vast met een metalen… tja, klem. Vervolgens zette je de potten weg op een koele plek (de kelder, want koelkasten waren er nog niet).

Door het afkoelen zoog de pot zich vacuüm en was de inhoud veilig voor bederf.

Wilde je ’s-winters aardbeiencompôte, daalde je af in de kelder en haalde de Weckfles tevoorschijn; je trok aan het lipje van het elastiek en met een zuchtje ging het deksel los. En je kon van ‘verse’ aardbeien genieten (of sperziebonen, of kip, of tomatensoep, want je kon alles zo inmaken).

Die Weckflessen waren universeel, de potten waren verschillend van inhoud (dus hoogte), maar met dezelfde diameter—de deksels en elastieken (helastieken, zeiden we als kinderen) pasten altijd.

Ach ja, vroeger… er komt steeds meer van.

(En natuurlijk is er op het interweb een netstek over wecken en blijkt mijn uit het hoofd gegeven beschrijving van het proces op cruciale punten onvolledig en dus onjuist. Lees het zelf maar, ik heb geen zin om dit bericht overnieuw te typen).

verlengend

Hoeveel langer en stijver willen ze mijn penis eigenlijk hebben?

Nog elke week krijg ik ongewenste email met aanbiedingen om mijn (niet voorhanden) vrouw/vriendin/maîtresse geheel te bevredigen met een door pillen verlengd en langdurig opgestijfd geslachtsorgaan.

Ik gooi die meeltjes meteen weg, maar niet voordat ik de onzinteksten waarin de offertes verstopt zijn bekeken te hebben. De taal van deze rondzendbrieven is pure poëzie. De laatste regels van dit voorbeeld, bijvoorbeeld, zijn een kernachtige samenvatting van onze omgang met de natuur.

And half-starved foxes shake and paw

a rabbit carcass in its stiffened fur,

when Arctic winds crack down from Canada

billows the fog, cloaks

A salamander scuttles across the quiet

sphinx of questioning substance,

or a sort of observation lying on the ground,

form sought for centuries

ahead in the dusk

Across the heavens’ gray

trampled snow is the only rose.

in the dread circle hemmed by glaciers

Wheel tracks entrench themselves,

as if painted

in a world created by white consciousness,

They tear apart the mist, as through

empty streets

Cascading snowflakes settle in the pines,

will be penciled on the coffee shop menus

leefregels

In zijn boek The Beautiful Life geeft Simon Parke tien nieuwe geboden. Net zoals bij de Tien Woorden van Mozes zijn ze compact en is over elke regel een heel boek te schrijven. Maar als compacte levensgids zijn ze het overwegen waard. Ze gaan over het loskomen van gehechtheden, niets vrezen en 'niets zijn'. Ga er maar aan staan. (Dat geldt ook voor de beroemde/beruchte Tien van Mozes).

1) Be present

2) Observe yourself

3) Be nothing

4) Flee attachment

5) Transcend suffering

6) Drop your illusions

7) Prepare for truth

8) Cease separation

9) Know your soul

10) Fear nothing

kreinbraker

Voor het weekend. (Er zijn geen prijzen aan verbonden en er is geen inzendingstermijn).

oud

Ik voel me nu echt oud.

In een kinderquiz op TV, waar ik bleef hangen toen ik het reclamekwartiertje in een aflevering van Monk wilde omzeilen, luidde een vraag “Hoeveel toetsen druk je in, als je de naam ‘Shakira’ wilt sms-en: drie, vier of vijf”.

Geen van de kandidaten, 10 à 12 jaar, verblikte of verbloosde.

Ik kan een sms-berichtje componeren met m’n mobieltje, maar daarvoor leg ik het apparaatje op een vlakke ondergrond, moet ik de bril afzetten en heb ik rechter- en linkerwijsvinger nodig.

De ‘jeugd van tegenwoordig’ doet het met één duim, onderwijl met de andere hand hun mp3-speler bedienend.

Ze hadden geen moeite met het juiste antwoord.

Dat heb ik gemist, vanwege mijn bewondering voor hun inzicht.

En mijn acute en verpletterende gevoel van uit de tijd zijn.

pleidooi

De dagtekst voor vandaag (volgens Ateliers & Presses de Taizé) komt uit de tafelrede die Jezus hield, volgens Johannes, voordat hij (Jezus) werd gearresteerd met de bekende gevolgen.

Jezus kondigt een ‘pleitbezorger’ aan. Dat moet de H. Geest zijn. En zij zal duidelijk maken: zonde, gerechtigheid en oordeel. En waarheid.

Dat is wel mooi, dat er iemand is die voor ons opkomt, namens ons spreekt. Ik snak naar een beetje oprechtheid, eerlijkheid, betrouwbaarheid. Want daarvan is zo weinig in dit tranendal. De Geest heeft het gelukkig allemaal in overvloed.

Ik moet er maar op vertrouwen dat die Geest werkzaam is. Zeker nu ik weer Pinksteren heb gevierd. De Geest is een ‘lady in red’; de liturgische kleur die bij haar hoort is rood. De kleur van hartstocht, van bloed (= leven), van liefde. Ik kan op ’t moment slechts bidden dat ik van dat rode mag krijgen.

Gelukkig is er de veroordeling van ‘heerser over deze wereld’. Ik meen te weten dat deze satan is, de karikatuur van God. En hij is veroordeeld, maar om me heen kijkend schijnt hij nog niet in verzekerde bewaring gesteld te zijn. We hebben de Geest van waarheid (etc.) nog hard nodig…

[Joh. 16] [7] Werkelijk, het is goed voor jullie dat ik ga, want als ik niet ga zal de pleitbezorger niet bij jullie komen, maar als ik weg ben, zal ik hem jullie zenden. [8] Wanneer hij komt zal hij de wereld duidelijk maken wat zonde, gerechtigheid en oordeel is: [9] zonde—dat ze niet in mij geloven, [10] gerechtigheid–dat ik naar de Vader ga en jullie me niet meer zien, [11] oordeel—dat de heerser over deze wereld is veroordeeld. [12] Ik heb jullie nog veel meer te zeggen, maar jullie kunnen het nog niet verdragen. [13] De Geest van de waarheid zal jullie, wanneer hij komt, de weg wijzen naar de volle waarheid. Hij zal niet namens zichzelf spreken, maar hij zal zeggen wat hij hoort en jullie bekendmaken wat komen gaat. [14] Door jullie bekend te maken wat hij van mij heeft, zal hij mij eren. [15] Alles wat van de Vader is, is van mij—daarom heb ik gezegd dat hij alles wat hij jullie bekend zal maken, van mij heeft. [NBV © KBS/NBG/VBS]

birmatisch

Een belangrijk onderdeel van het boeddhisme is het concept ‘vervreemding’ en het idee dat het leven een illusie is. Christenen noemen deze staat van (niet-)zijn ‘zonde’. Verlichting, daar gaat het om bij boeddhisten. Boeddha was bijzonder omdat hij als eerste die Verlichting tijdens zijn leven ervoer.

Reïncarnatie is ook zo’n onderdeel—je krijgt steeds opnieuw de kans om die Verlichting na te streven en uiteindelijk te beleven.

Myanmar (v/h Birma) is een boeddhistisch land. Is het daarom dat de militaire junta daar de kont afveegt met zijn onderdanen en geen poot uitsteekt om de slachtoffers (dood of levend) van de cycloon te helpen?

gevrijwaard

Ik ben m’n auto kwijt.

Dat wil zeggen, ik bezit haar niet langer; ik ben eigenaar af.

Hoewel, auto? Het gaat om een donkerblauwe Daihatsu Cuore (een naam die me steeds aan Amazonestammen en snelwerkend gif doet denken). Twee deuren aan de ene kant en twee aan de andere en een klep vanachter. Vraag me niet naar motor- of andere specificaties. Ik heb die niet paraat en zonder papieren kan ik de cc-inhoud en al die andere Top Gear-getallen niet nakijken. (Ik vind ‘bovenliggende nokkenas’ altijd heel indrukwekkend klinken, maar waarschijnlijk heeft zo’n Japans golfkarretje niet eens nokken). Het bouwjaar was 1991, dat weet ik dan weer wel.

Het was geen super-car, meer een overdekte fiets met hulpmotor, maar ze heeft mij en haar vorige gebruikers veel plezier verschaft.

Bij de laatste APK bleek dat er zoveel aan verspijkerd moest worden, dat de totale kosten de aanschafprijs overstijgen zouden.

Ik weet nog hoe de garagist de speurtocht naar een rijdbaar en vooral goedkoop autootje kon beëindigen en mij met enige trots het vierkantige blauwe geval presenteerde. Er zat zelfs een audio-installatie in (een radio-cassettespeler waarvan alleen de rechter luidspreker het deed).

Ze heeft mij al die jaren trouw gediend, is de frase die als met een macro-toets uit de tekstverwerker rolt.

Vandaag heb ik haar afgeleverd bij Garagebedrijf (“Aan- en verkoop van auto’s, tevens wasservice”) KORTWEG. Geen verkeerde naam voor een autohandelaar.

Omdat ik het Kopie Deel III nergens kon vinden (weet u waar het uwe is?) kon Dhr. Kortweg mij geen financiëel aanbod doen.

Er zat mij niets anders op dan de Cuore te parkeren voor zijn schuifdeur, en hem de sleutel samen met de wel voorhanden papieren te overhandigen.

En dat was het dan. Vijf jaar blij-dat-ik-rij voorbij, oh voorgoed voorbij.

Ik kreeg er een lullig papiertje voor terug. Een zogenaamd “vrijwaringsbewijs”. Een treurig vodje, formaat B-5. RIJKSEIGENDOM STAAT DER NEDERLANDEN staat er op en “U dient het vrijwaringsbewijs zorgvuldig te bewaren!”. Dus niet op de plek van Kopie Deel III. En je mag het niet gebruiken als boodschappenbriefje, waarvoor de achterkant uitstekend geschikt is.

Geen ceremonieel, geen bloemen. Ik had geen champagne verwacht, maar een handdruk of een woord ter bemoediging was toch wel angesagt, zoals de Duitsers zeggen.

Over enkele dagen wordt mijn Cuore in stilte overgebracht naar Autodemontagebedrijf ’T VERTROUWEN’. Wat ze daar met ‘r gaan doen wil ik niet weten.

Ik ga nu gevrijwaard door het leven, een onbekende toekomst tegemoet, gestoffeerd met Openbaar Vervoer en staanplaatsen, maar zonder files en kilometerheffing. En mijn fiets heeft 7 versnellingen.

logisch

Paul Rand die het bekende IBM logo bedacht in 1972, maakte in '81 deze 'eye bee M'-versie.

automatisch

Zou het niet mooi zijn wanneer je je PC een aantal trefwoorden, een beschrijving van je gehoor en het doel van je verhaal gaf (en vooral hoe lang het mag duren). En dat er dan een kant en klare toespraak uit de printer zou rollen?

IBM, ooit bijgenaamd ‘Big Blue’ maar tegenwoordig wat minder groot en in Chinese handen, heeft precies zo’n apparaat ontwikkeld.

Een stukje geschiedenis van IBM v/h C-T-R van hun netstek:

In 1911, Charles F. Flint, a noted trust organizer, engineered the merger of Hollerith's Tabulating Machine Company with two others—Computing Scale Company of America and International Time Recording Company. The combined Computing-Tabulating-Recording Company (C-T-R) manufactured and sold machinery ranging from commercial scales and industrial time recorders to meat and cheese slicers, along with tabulators and punched cards. In the years following World War I, C-T-R’s engineering and research staff developed new and improved mechanisms to meet the broadening needs of its customers. In 1920, the company introduced the lock autograph recorder, the first complete school time control system, and launched the Electric Accounting Machine. In 1921, the company acquired the business of the Ticketograph Company of Chicago, and certain patents and other property of the Peirce Accounting Machine Company. The Carroll Rotary Press was developed in 1924 to produce cards at high speed, and punched card capacity was doubled. The growth and extension of C-T-R's activities made the old name of the company too limited, and, on February 14, 1924, C-T-R's name was formally changed to International Business Machines Corporation (IBM). By then, the company's business had expanded both geographically and functionally, including the completion of three manufacturing facilities in Europe.

De toepassing die ze bij IBM bedachten heet Writing Machine.

Hieronder volgt een gedeelte van een door de Writing Machine geproduceerde toespraak. Een staflid van IBM moest een inspirerende en motiverende speech geven van 40 minuten over e-business voor medewerkers van IBM-Slovenië. De automatische rede-schrijver bedacht o.a. het volgende (hij gaf zelfs aan wanneer de spreekster dramatische pauzes moest inlassen).

Mij is overigens niet bekend welke politici en staatslieden gebruik maken van de Writing Machine…

There is no doubt that, for industrial societies, we are currently undergoing a most fundamental and rapid transformation in the commercial landscape. It is presenting huge opportunities for brand new organizations, as well as the more flexible, established players. But at the same time, it represents a tremendous threat to those companies that are unable to adapt appropriately. And some of the biggest threats come directly from the technologies that are making the e-business revolution possible in the first place.

So, whilst it is clearly true that computer servers, for example, must form a strategic role in the new business processes of the 21st century, senior managers need to beware. The wrong technical decisions now could spell disaster in a very short time.

A company could, for example, lock itself into a technological infrastructure which may not be capable of meeting the flexibility and scalability demands of the New Economy. Or, if it becomes increasingly dependent upon the Internet as a source of revenue, it may at the same time become increasingly commercially vulnerable because its systems are not available enough of the time.

We cannot be sure the e-business revolution will automatically bring us success. All we know for certain is that we have to be able to respond. I find that business men and women across Europe increasingly agree with what IBM has been saying for nearly six years: “yes, e-business is real business — but it is fundamentally different business”.

Café Shabu

De heren John Cale en Bob Neuwirth maakten in 1994 alweer een “blueprint for theater” met de titel The Last Day On Earth. Ze geven zelf een samenvatting:

A ‘tourist’ is guided by Opportunity to a Great Café. Inside he is introduced to the habitués whose tales, thoughts and experiences become an interior/exterior travelogue as told in song and interlude. Eventually the ‘tourist’ discovers that while topographic mappings are subject to sudden re­arrangement, interior shifts remain predictable and timeless.

Bij mijn weten is het nooit opgevoerd, maar in de bak met winkeldochters bij de Free Record Shop vond ik een cd met muziek en tekst van dit stuk voor de weggeefprijs van € 5,95.

Dit gedeelte eruit spreekt me wel aan. Ik zie er een nachtclub à la Casablanca bij en de man die het woord voert heeft een flitsend pak zoals in jaren ’50 gangsterfilms en een penseelsnorretje en een vleierig stemgeluid.

En natuurlijk is deze introductie met de bezoekers van Café Shabu een metafoor voor de mensheid.

Café Shabu

Welcome to the Café Shabu. Permit me to introduce you to some of our regulars.

Starting on my immediate left, ladies and gentlemen, here in Café Shabu, you’ll note a poet, a man of words by trade.

And yes, that’s a refugee from an unnamed political philosophy, come here to spread his message of joy and peace amongst us. Thank you very much sir.

Over here, next to him we see a lady who has traded in a lifestyle of the rich and famous for work with underprivileged and exceptional children which I am sure makes her very pleased with herself, ladies and gentlemen.

Sitting next to her a man of letters and words and moods. A man who spent most of his life deceiving himself and now finds himself facing six years in rehabilitation prison and a death sentence on the outside.

Sitting next to him on a banquette, a ballerina. She’s had two grapes, a raisin, and a chicklet, and she’s full. In fact, she’s been stuffed for years.

Next to her are two spinsters knitting their way in and out of various predicaments colored by the excesses of their ancestors.

And close by them, some surreal painter’s brooding over the very over-emphasis of color-violence. Violence on the blue end of the scale.

Next to them, two off-duty detectives checking each other out.

Next door to the sugarholics, see them shivering, see them staring into the distance, see them growing, oh, see them go comatose. Insulin please, Maitre D’!

On my immediate right several politicians smiling lizard-like, see them assure themselves that their status is indeed quo.

Rip up the cheques said the Maitre D’. See if I care. I do this for the company. I’ve got no-one to trust any secrets to but myself. In the basement, in the vault, in the attic on the walls are the pictures I take in part-payment for my time. And the waitress reminds you that in the backroom bathed in red, glowing with the speed of light that reflects the demands of the living for the dead, are our angels, a host at your service to meet your every need. So order up, the waitress said. Our great café serves everything.

nutteloze kennis

Ter informatie: http://gawker.com/5007728/happy-birthday-spam

eloquent

Mijn geheime idool, Paus Benedictus XVI, sprak een tijdje terug de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties toe (18 april 2008 om precies te zijn). Pas onlangs kwam ik tijdens een zwerftochtje op het interweb deze toespraak tegen. Ik bewonder hem vooral om zijn eloquente Duits, maar hij weet ook in het Engels zijn woordje te doen. Een uitsnede van zijn verhaal:

The life of the community, both domestically and internationally, clearly demonstrates that respect for rights, and the guarantees that follow from them, are measures of the common good that serve to evaluate the relationship between justice and injustice, development and poverty, security and conflict. The promotion of human rights remains the most effective strategy for eliminating inequalities between countries and social groups, and for increasing security. Indeed, the victims of hardship and despair, whose human dignity is violated with impunity, become easy prey to the call to violence, and they can then become violators of peace. [...] A vision of life firmly anchored in the religious dimension can help to achieve this, since recognition of the transcendent value of every man and woman favours conversion of heart, which then leads to a commitment to resist violence, terrorism and war, and to promote justice and peace. Indeed, questions of security, development goals, reduction of local and global inequalities, protection of the environment, of resources and of the climate, require all international leaders to act jointly and to show a readiness to work in good faith, respecting the law, and promoting solidarity with the weakest regions of the planet. I am thinking especially of those countries in Africa and other parts of the world which remain on the margins of authentic integral development, and are therefore at risk of experiencing only the negative effects of globalization. In the context of international relations, it is necessary to recognize the higher role played by rules and structures that are intrinsically ordered to promote the common good, and therefore to safeguard human freedom.

Je moet hem niet erbij horen, want dan klinkt hij als een figurant in ‘Allo, ‘Allo, maar zo op papier leest het heerlijk weg. Je vergeet dan bijna het gefrutsel met jongetjes door zijn personeel (waarvoor hij overigens zijn verontschuldigingen aanbood).

opgenomen

Hemelvaart.

Een christelijke feestdag waar we niet zoveel raad mee weten. Een lied in de kerkdienst van vanmorgen had het dubbelzinnig over “Hij is in de wolken” en “Hij is opgetogen”. Leuk voor Hem, zou ik ook zijn, maar wat moeten wíj nu…

Met Kerst liggen de beelden en muzikale reacties voor de hand. De Passie (lijden en sterven van Christus) geeft ook genoeg te zien en te horen. De Opstanding idem dito. Zelfs Pinksteren is visueel en auditief indrukwekkend met vurige vlammetjes en het geluid als van een storm.

Maar Christus’ Hemelvaart? De evangelisten zijn er heel beknopt over. Alleen Lucas geeft een min of meer volledig verslag in Handelingen (der Apostelen) 1:

(6) Zij die bijeengekomen waren, vroegen hem: ‘Heer, gaat u dan binnen afzienbare tijd het koningschap over Israël herstellen?’ (7) Hij antwoordde: ‘Het is niet jullie zaak om te weten wat de Vader in zijn macht heeft vastgesteld over de tijd en het ogenblik waarop deze gebeurtenissen zullen plaatsvinden. (8) Maar wanneer de heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van mij getuigen in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde.’ (9) Toen hij dit gezegd had, werd hij voor hun ogen omhooggeheven en opgenomen in een wolk, zodat ze hem niet meer zagen. (10) Terwijl hij zo van hen wegging en zij nog steeds naar de hemel staarden, stonden er opeens twee mannen in witte gewaden bij hen. (11) Ze zeiden: ‘Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken? Jezus, die uit jullie midden in de hemel is opgenomen, zal op dezelfde wijze terugkomen als jullie hem naar de hemel hebben zien gaan.’ (NBV)

Ik bedoel, hier zijn geen toneelstukjes of oratoria van te maken en je hebt er in elk geval heel veel special effects voor nodig.

We mogen blij zijn (een vrije dag is nooit weg) dat onze voorvaderen (moederen kwamen er toen niet aan te pas) dit momentje in de heilsgeschiedenis zo belangrijk vonden dat ze er een officiële rustdag van gemaakt hebben, maar echt begrijpen doe ik het niet. Het blijft een magere aanleiding voor een feest.

De (fysieke) afwezigheid van de Heer—is het daarom dat op deze dag de meeste mensen niet thuis geven?