gevrijwaard

Ik ben m’n auto kwijt.

Dat wil zeggen, ik bezit haar niet langer; ik ben eigenaar af.

Hoewel, auto? Het gaat om een donkerblauwe Daihatsu Cuore (een naam die me steeds aan Amazonestammen en snelwerkend gif doet denken). Twee deuren aan de ene kant en twee aan de andere en een klep vanachter. Vraag me niet naar motor- of andere specificaties. Ik heb die niet paraat en zonder papieren kan ik de cc-inhoud en al die andere Top Gear-getallen niet nakijken. (Ik vind ‘bovenliggende nokkenas’ altijd heel indrukwekkend klinken, maar waarschijnlijk heeft zo’n Japans golfkarretje niet eens nokken). Het bouwjaar was 1991, dat weet ik dan weer wel.

Het was geen super-car, meer een overdekte fiets met hulpmotor, maar ze heeft mij en haar vorige gebruikers veel plezier verschaft.

Bij de laatste APK bleek dat er zoveel aan verspijkerd moest worden, dat de totale kosten de aanschafprijs overstijgen zouden.

Ik weet nog hoe de garagist de speurtocht naar een rijdbaar en vooral goedkoop autootje kon beëindigen en mij met enige trots het vierkantige blauwe geval presenteerde. Er zat zelfs een audio-installatie in (een radio-cassettespeler waarvan alleen de rechter luidspreker het deed).

Ze heeft mij al die jaren trouw gediend, is de frase die als met een macro-toets uit de tekstverwerker rolt.

Vandaag heb ik haar afgeleverd bij Garagebedrijf (“Aan- en verkoop van auto’s, tevens wasservice”) KORTWEG. Geen verkeerde naam voor een autohandelaar.

Omdat ik het Kopie Deel III nergens kon vinden (weet u waar het uwe is?) kon Dhr. Kortweg mij geen financiëel aanbod doen.

Er zat mij niets anders op dan de Cuore te parkeren voor zijn schuifdeur, en hem de sleutel samen met de wel voorhanden papieren te overhandigen.

En dat was het dan. Vijf jaar blij-dat-ik-rij voorbij, oh voorgoed voorbij.

Ik kreeg er een lullig papiertje voor terug. Een zogenaamd “vrijwaringsbewijs”. Een treurig vodje, formaat B-5. RIJKSEIGENDOM STAAT DER NEDERLANDEN staat er op en “U dient het vrijwaringsbewijs zorgvuldig te bewaren!”. Dus niet op de plek van Kopie Deel III. En je mag het niet gebruiken als boodschappenbriefje, waarvoor de achterkant uitstekend geschikt is.

Geen ceremonieel, geen bloemen. Ik had geen champagne verwacht, maar een handdruk of een woord ter bemoediging was toch wel angesagt, zoals de Duitsers zeggen.

Over enkele dagen wordt mijn Cuore in stilte overgebracht naar Autodemontagebedrijf ’T VERTROUWEN’. Wat ze daar met ‘r gaan doen wil ik niet weten.

Ik ga nu gevrijwaard door het leven, een onbekende toekomst tegemoet, gestoffeerd met Openbaar Vervoer en staanplaatsen, maar zonder files en kilometerheffing. En mijn fiets heeft 7 versnellingen.