BIG BLOW

Alle hysterica rond de ‘Top 2000 van 2007’ ten spijt (deze week élke avond op TV en vanavond zelfs continu, kom nou toch!), de ultieme Oud & Nieuw plaat staat er niet in.

Dat was, is en zal zijn ‘Big Blow’ van en door Emmanuel “Manu” Dibango uit het swingend Kameroen. En swingen doet deze plaat. Een onweerstaanbaar funky ritme, een lekkere riff en Dibango’s energieke saxofoonspel doen je zonder sombere bijgedachten of schuldgevoelens feestelijk alle grenzen doorbreken, zelfs die van een imaginair en feitelijk irrelevant verleden/toekomend jaar. BIG BLOW, indeed! Hier gaat zelfs Leo Blokhuis op dansen (nou ja, bewegen).

Het nummer stamt uit 1987 (dát waren nog eens tijden) en staat op de plaat ‘Dibango’, verschenen bij Sonodisc. Koop ‘em nu, dan heb je in het vervolg het beste Oud & Nieuw van de hele straat.

Weetje: de hookline van Dibango’s andere hit, ‘Soul Makassa’, werd door Michael Jackson “geleend” voor ‘Wanna Be Startin’ Something’.

Genoeg geblokhuisd, uit die schoenen en DANSEN!

Een big blow toegewenst voor 2008.

Job

Zojuist de film The Game (1997) gezien.

Stinkend rijke bankier Nicholas van Orten krijgt voor z’n verjaardag van z’n broer Conrad een tegoedbon van ‘Consumer Recreation Services’ (CRS).

Conrad: This is for you.
Nicholas: You shouldn't have.
Conrad: What do you get for the man who has… everything?
Nicholas: [reading card] "Consumer
Recreation Services." Well, I do have golf clubs.
Conrad: Call that number.
Nicholas: Why?
Conrad: Make your life… fun.
Nicholas: Fun.
Conrad: You know what that is… uh, you've seen other people have it.

Zo komt Nicholas in Het Spel terecht, een groots rollenspel met hem in de hoofdrol én als slachtoffer. “Do not ask for the object of The Game. Finding the object of The Game is The Game”, zegt een employee van CRS via TV.

Nicholas van Orten krijgt van alles over zich heen, niemand is meer te vertrouwen en hij raakt behoorlijk aan lager wal. Fraai geïllustreerd wanneer hij in een smerig, geleend, slechtzittend wit pak met gehavende neus in een nachtcafetaria moet bedelen om een lift naar huis. Hij moet zelfs vrezen voor z’n leven.

Spannend vermaak en cinematografisch geen hoogstaand product, ware het niet dat in het begin van de film iemand citeert uit het Evangelie volgens Johannes, hoofdstuk 9. Dat gaat over een blindgeboren man die door een wonderteken van Jezus weer kan zien, tot verbazing en ongeloof van ouders, kennissen en religieuze leiders.

Jezus zei: ‘Ik ben in de wereld gekomen om het oordeel te vellen. Dan zullen zij die niet zien, zien en zij die zien, zullen blind worden.’ (Johannes 9:39—NBV).

Als scenarioschrijvers gaan citeren uit de Bijbel, ga ik altijd wat rechteropzitten.

Door dit citaat is de film meer dan een paranoia-experiment.

Het Spel waarin Nicholas verzeild raakt, staat voor Het Leven. “De zin van het leven is het leven zelf”, wordt gezegd. De rijke, keiharde bankier die z’n cliënten rustig laat zakken, want ‘business is business’; leert van dit Levensspel…, ja wat eigenlijk? Dat je zonder geld en creditcard bent overgeleverd aan de genade of hulpvaardigheid van anderen, dat altijd spijkerhard zijn, zonder besef dat je (zakelijke) beslissingen diep ingrijpen in het leven van mensen en dat mensen de dupe worden, zoals hijzelf slachtoffer wordt van subtiele en niet-zo-subtiele machinaties van anderen.

Ook het drieletterige acroniem CRS, de Spel-firma, geeft aan dat deze film op het tweede gezicht meer is dan een spannende thriller (vgl. G#D).

Zo bezien is Nicholas van Orten een moderne Job. Neem hem alles af wat hem maakt wie en wat hij is en zie hoe hij reageert.

Of geef ik met deze analyse te veel diepte aan wat ‘slechts’ een spannende popcorn-film is?

christmess triplo

Ruud Verdonck draaft twee maal per week lekker door (daarom moest hij weg bij Trouw), maar hij heeft meestal gelijk, zoals in z’n column nr. 153 van 24 december. Ik neem hem onverkort over, met mijn instemming (en zonder zijn voorafgaande toestemming van welke aard dan ook):

Kerstmis
Als ik imam was liet ik het suikerfeest, het schapenfeest en de ramadan wettelijk deponeren. Zodat, wanneer de integratie eenmaal voltooid is, je geen last krijgt van allerlei volk dat er met deze trofeeën vandoor wil gaan. Amper een halve eeuw geleden was het hier nog overwegend christelijk, weliswaar van diverse denominaties, maar het ging vrijwel steeds over dezelfde God. Zodra zijn bedoelingen met ons ter sprake kwamen, liepen de meningen scherp uiteen naar diverse kerkgebouwen. Maar Kerstmis was van de christelijke meerderheid. Ik heb de introductie van de kerstboom nog meegemaakt, toen de gelovigen ter versiering alleen een paar takken in huis haalden die, indien aanwezig, rond de kerststal gegroepeerd werden. Kaarsje erbij dat op Eerste Kerstdag even aan mocht, natte dweil paraat. Eén doos met zes kaarsen en daar moesten we de hele kersttijd mee doen. Waxinelichtjes?Zes in een doosje van Verkade en die waren voor onder de thee en niet om mee te spelen. Van kerstcadeaus was geen sprake, die waren voor Sinterklaas. Er werd wel uitgebreid bij gegeten, óók toen de champignon, de cranberry en de eetbare kalkoen hier nog geïntroduceerd moesten worden. Dat was een paar jaar vóór de eerste ongelovigen ons begonnen te verwijten dat wij zo lekker smakelijk aten met ons Kerstmis, het moest van hun juist minder en als het even kon zo sober als boerenkool met een stukje worst. Waar bemoeiden ze zich mee? Het is een kardinale blunder van Rome, de protestanten beschikten niet eens over zo’n centrum, dat daar toen niet tegen is opgetreden. Gevolg: de kerken staan leeg en Kerstmis wordt uitbundiger gevierd dan ooit. Elk jaar melden de winkeliers recordomzetten in weerwil van allerlei klachten van financiële aard. Mensen wisselen zonder tussenkomst van een gedichtje geschenken uit van de parfumerie en de juwelier; maar dat is Driekoningen!Oók al weg. Heb jij al een kerstjurk, informeert de ene ongelovige bij de andere. In de top 50 van de populairste kerstliedjes volgens Sky Radio staat niet één echt kerstliedje, allemaal Engels sentimenteel gedoe. In 1950 hield de bevolking het nog voor onmogelijk dat Kerstmis ooit door de heidenen zou zijn overgenomen. Ze zijn toch niet gek? Mooi vooruitzicht.

Dit sluit naadloos aan op mijn woede-uitbarsting van 15 december j.l..

Statendam

Dankzij Björn Larsson weet ik dat ik in mijn geboortejaar per stoomboot o.a. naar Ierland had kunnen gaan. Ik hoop dat het met de 'Statendam' was; een reis per schip met zo'n naam moet wel prachtig zijn.

lemma

In de gemeentegids 2007-'08 van mijn woonplaats staat het lemma 'religie/religieuze genootschappen/religieuze instellingen' na het trefwoord 'relaties & seksualiteit' en vóór 'restafval'.

Dat zegt iets over de rol van godsdienst in de samenleving, althans de samenleving van ##########.

Ik ben nog aan het denken over wát precies...

God en brein

In Trouw (waar anders) van 15 december was dit artikel te lezen van Herman M. van Praag, psychiater. Het gaat over 'neurotheologie'. Dat kende ik nog niet. Het blijkt dat religieuze gevoelens en ervaringen letterlijk in ons brein zijn aan te wijzen. Van Praag onderzoekt de gevolgen van deze wetenschappelijke vaststelling. Een citaat:

De mens kent spirituele behoeften, die hij kan bevredigen door religieuze gevoelens en overwegingen op te wekken. Dat kan omdat ons brein over de hiertoe benodigde circuits van zenuwcellen beschikt. Die circuits zijn niet de oorsprong van religiositeit, zij zijn een intermediair tussen bepaalde psychologische behoeften en hun gevoelsmatige bevrediging.

En nog één:

Voor zover bekend, ontbreken ’religieuze circuits’ in de hersenen van dieren. Zij kwamen tot ontwikkeling bij homo sapiens, omdat ze hem tot nut waren; ze bevorderen zijn aanpassing aan het bestaan. Zij boden evolutionair gezien voordelen. Dat ’nut’ kan in psychologische termen worden beschreven.

Voor de rest moet je het hele verhaal maar lezen.

gedoogcultuur

viriel

Ik voel me bijzonder. Speciaal. Apart. Bijna uniek.

AVG, de viruszoeker van mijn internetpolitie in Tsjechië (http://www.grisoft.com) heeft een "Trojaans paard" ontdekt op mijn tafelrekenaar.

Dat betekent dat ergens op de wereld iemand mijn computer, MIJN computer, belangrijk genoeg vond om een virus op los te laten, en dan nog wel eentje met zo'n prachtige naam: Trojan Horse Generic 9. In het Engels klinkt het nog mooier. Trojan Horse Generic: het is een titel voor een actiefilm met Will Smith.

Natuurlijk moet ik er niet blij mee zijn; het gevaar is groot dat dit de laatste regels zijn die ik met mijn PC kan produceren en dat zometeen mijn computer alle dienst weigert.

Maar voor nu wentel ik me in het zalige gevoel van opgemerkt te zijn, al is het maar door een klootzak ergens op deze wereld, die zijn niet geringe computerkennis misbruikt voor hufterige acties als virussen maken en vrijlaten op het wereldwijde web.

christmess in kwadraat

Echt, ik háát kerstmis

christmess

Ik haat Kerstmis.

Het woord zegt het al.

Ik haat het om onder begeleiding van vrome muziek de gevulde hertebiefstuk uit de schappen van de supermarkt te moeten pakken. Ik haat de shoarmatent hier beneden, gerund door Egyptenaren, die zich hult in kerstslingers, lichtjes en een arreslee. Ik haat de kerstboom naast m'n voordeur, er neergezet namens de bewonerscommissie, waarvoor elke bewoner geacht wordt de ballen en slingers aan te leveren. Ik haat kerstCD's (zelfs de door mij geliefde Jars of Clay maakten er één). Ik haat de kerstverlichting aan de balkons tegenover mij, waardoor de straatlantaarns hun functie verliezen.

Ik haat Kerstmis, omdat de ware reden voor Kerstfeest, het mysterie van God's incarnatie in Jezus, totaal wordt ondergesneeuwd (het liefst met kunstsneeuw) door een slechte imitatie van Sinterklaas, arreslee, boom en viergangendiners. Kerstmis is een soort oranjevoetbalgekte, zonder Marco van Basten en zijn team.

En daarbij komt nog dat Kerstfeest voor het christendom totaal onbelangrijk is. "De wereld" krijgt vochtige ogen bij een pasgeborene, maar twee van de vier Evangelies hebben het niet eens over de geboorte van Jezus.

Paulus heeft het in zijn brieven nergens over Jezus' geboorte. De eerste openbare toespraak van God's bevrijdende handelen voor de mensheid door Jezus (in Handelingen), gaat helemaal niet over zwangerschap, geen plaats in de herberg of wijzen uit het oosten:

Jezus uit Nazaret is door God tot u gezonden, hetgeen gebleken is uit de grote daden en de wonderen en tekenen die God, zoals u bekend is, door zijn toedoen onder u heeft verricht. Deze Jezus, die overeenkomstig Gods bedoeling en voorkennis is uitgeleverd, hebt u door heidenen laten kruisigen en doden. God heeft hem echter tot leven gewekt en de last van de dood van hem afgenomen, want de dood kon zijn macht over hem niet behouden. [...] Jezus is door God tot leven gewekt, daarvan getuigen wij allen. Hij is door God verheven, zit aan zijn rechterhand, en heeft van de Vader de heilige Geest, die ons beloofd is, ontvangen. (NBV)

Let wel: Jezus van Nazaret, niet Bethlehem. Waar Jezus geboren werd en in welke omstandigheden doet er voor Petrus niet toe. Pasen, opstanding, nieuw leven door de dood heen: dát is boodschap van het christendom. Het christelijk geloof kan makkelijk zonder geboorteverhalen, maar beslist niet zonder Paasverhalen.

Heidenen worden elk jaar opnieuw warm van schaapjes en zingende engeltjes en vage dromen van vrede. Maar de grote ommekeer van het christendom is niet een geboorte, maar de baanbreking van Leven met een hoofdletter, in en door lijden heen, dat we vieren (maar niet genoeg vieren) met Pasen.
Het christelijk geloof gaat over een Man naar God's hart, die sprak, leerde en leefde uit liefde voor God en mensen, uitgekotst werd door de machthebbers, stierf aan een kruis, van godswege werd opgewekt en zo nieuw leven mogelijk maakt voor de mensheid. Dat is niet zoet en lief, maar schrijnend en pijnlijk. En of deze Mensenzoon ter wereld kwam door een keizersnee of als baby in een voederbak lag of in een wiegje van Ikea is voor het christelijk geloof volkomen irrelevant.

Heidenen mogen van mij Kerstmis hebben, als christenen Paasfeest mogen houden. En dan dus ook geen eitjes, hazen en paastakken!

Ik haat Kerstmis, maar vooruit, het stalletje in de hoek van de kamer mag blijven (en de adventster voor mijn raam).

logostiek

Ik heb een update van Java ontvangen. Wat het precies doet weet ik niet; het heeft iets te maken met bewegende beelden die je nodig hebt als je op het interweb bezig bent.

Ik vind het logo van Java wel leuk: een dampende kop koffie. Waar dat op slaat weet ik ook niet. Waarschijnlijk hebben ze het te veel gedronken, toen ze bezig waren met het schrijven van hun computerprogramma.

Maar mooier nog vind ik het beeldmerk van de makers van Java. Zie rechtsboven. Heel mooi gedaan, de U en N die een S vormen en samen Sun. Het logo doet denken aan Arabische tegeltjes met hun in elkaar grijpende genometrische lijnenspel.

Het is origineel om niet met een zonnetje te komen (al dan niet gestyleerd), terwijl de naam daar om vraagt. En de cursiefe schreef letter maakt het geheel af; het heeft een klassieke stijl.

(Ik vermoed dat Sun zoiets saais betekent als Systems Utilities Nevada en dus hadden ze een pakkend logo nodig).

weids

Blik vanaf de Rigi, Zwitserland.

hopelijk

Het is niet toevallig dat Linderman en de Paus zo vlak na elkaar verschijnen op deze netstek (zie 11-12-’07 en 12-12-’07). Het gaat natuurlijk om dat begrip ‘hoop’.

Benedictus XVI is vol lof over christelijke Hoop & Verwachting terwijl Linderman een zeker cynisme tentoonspreidt.

En dat zijn de twee polen waartussen ik me bevind. Ik zou graag willen dat Bennie gelijk krijgt, maar ik ben bang dat Linderman het heeft.

Benedictus XVI:

Als het protest tegen God gezien het leed van de wereld begrijpelijk is, dan is de aanspraak dat de mensheid kan en moet doen wat geen God in feite doet of kan doen, zowel aanmatigend als intrinsiek onjuist. Het is dan ook geen toeval dat deze idee geleid heeft tot de ergste vormen van wreedheid en schendingen tegen de gerechtigheid […] Een wereld die haar eigen gerechtigheid moet scheppen is een wereld zonder hoop.

De helden van Heroes gaan het kwaad met geweld te lijf, na existentieel getwijfel of ze het eigenlijk wel wíllen en of uitgerekend zíj, zelfs met hun klaarblijkelijk bijzondere gaven, het wel kunnen. De boodschap van Heroes is volgens mij dat gewone mensen tot bijzondere dingen in staat zijn.

De boodschap van Spe Salvi is:

'De grote dag zal het aantonen, want deze verschijnt met vuur, en het vuur zal uitwijzen wat ieders werk waard is' (3:13). In de pijn van deze ontmoeting worden de onzuiverheden en de ziektes van ons leven voor ons zichtbaar. En juist daarin bestaat de verlossing. Zijn strakke blik, de aanraking van zijn hart, geneest ons door de onmiskenbaar pijnlijke transformatie 'als door vuur'. Maar het is deze gezegende pijn, waarin de heilige kracht van zijn liefde als een vlam door ons heen schroeit. Daardoor worden wij in staat gesteld geheel onszelf te zijn en dus ook geheel van God.

Ik slinger heen en weer tussen beiden. Het zal wel de ‘condition humaine’ zijn. Ik ga Spe Salvi nog maar ‘es goed lezen.

no more heroes

Het wordt een lege avond. Vorige week werden de laatste twee delen van Heroes achter mekaar uitgezonden. En ja, New York is gered. Dankzij de broertjes Peter en Nathan. Hun specialiteit was vliegen en zij hebben de radioactieve kracht van Sylar samen in het heelal tot ontploffing gebracht. Met henzelf erbij, Wat een opofferingsgezindheid! Pfoe! En net op tijd.

Sylar heeft vlak daarvoor Hiro, onze sympathieke Star Trek- en heldenstrip-liefhebber naar 17e-eeuws Japan gezwiept. Met hem zullen we volgend jaar, in de tweede serie weer veel spannends beleven.

De anderen stonden erbij en keken ernaar. Behalve Claire die Sylar doodschoot. Sylar dood? Niet echt, want de laatste still liet ons een bloedspoor zien vanaf Sylar’s plek naar de riolering. En van zijn lichaam niets meer. Van hém zijn we dus ook niet af.

DL en Nikki vormen met hun zoontje en Molly (duurt te lang om uit te leggen wie dát nu weer is, had je maar moeten kijken) een leuke hoeksteen van de samenleving.

Nog één keer Mr Linderman (ook dood dankzij DL):

People need hope, but they trust fear.

(En wat moet ik nú elke woensdagavond doen?)

hoop

De Paus heeft weer een encycliek geschreven.

Ik mag die man zo. Vanwege zijn taal en vaak ook om wat hij te zeggen heeft. Zijn verhandeling over de christelijke liefde (Deus Caritas Est) is prachtig om te lezen en geloofsopbouwend. En dat zeg ik als gereformeerde.

Maar net als in dat stuk, meent de Heilige Vader van de Roomsche Kerk het opportuun in zijn laatste bijdrage tot het recht verstaan van christelijke grondwoorden, Spe Salvi—over de christelijke hoop, enige katten uit te delen aan “ons Protestanten”.

Mijn calvinistische inborst gaat gloeien (op een onaangename manier), wanneer Benedictus XVI dit soort zinnen schrijft (hoe eloquent ook getoonzet):

7. Wir müssen noch einmal zum Neuen Testament zurückkehren. Im 11. Kapitel des Hebräer-Briefes (Vers 1) findet sich eine Art Definition des Glaubens, die ihn eng mit der Hoffnung verwebt. Um das zentrale Wort dieses Satzes ist seit der Reformation ein Streit der Ausleger entstanden, in dem sich in jüngster Zeit wieder der Ausweg auf ein gemeinsames Verstehen hin zu öffnen scheint. Ich lasse dieses Zentralwort zunächst unübersetzt. Dann lautet der Satz: „Glaube ist Hypostase dessen, was man hofft; der Beweis von Dingen, die man nicht sieht.“ Für die Väter und für die Theologen des Mittelalters war klar, daß das griechische Wort hypostasis im Lateinischen mit substantia zu übersetzen war. So lautet denn auch die in der alten Kirche entstandene lateinische Übertragung des Textes: „Est autem fides sperendarum substantia rerum, argumentum non apparentium“—der Glaube ist die „Substanz“ der Dinge, die man erhofft; Beweis für nicht Sichtbares. Thomas von Aqui erklärt das, indem er sich der Terminologie der philosophischen Tradition bedient, in der er steht, so: Der Glaube ist ein „habitus“, das heißt eine dauernde Verfaßtheit des Geistes, durch die das ewige Leben in uns beginnt und der den Verstand dahin bringt, solchem beizustimmen, was er nicht sieht. Der Begriff der „Substanz“ ist also dahin modifiziert, daß in uns durch den Glauben anfanghaft, im Keim könnten wir sagen—also der „Substanz“ nach—das schon da ist, worauf wir hoffen: das ganze, das wirkliche Leben. Und eben darum, weil die Sache selbst schon da ist, schafft diese Gegenwart des Kommenden auch Gewißheit: Dies Kommende ist noch nicht in der äußeren Welt zu sehen(es „erscheint“ nicht), aber dadurch, daß wir es in uns als beginnende und dynamische Wirklichkeit tragen, entsteht schon jetzt Einsicht.
Luther—dem der Hebräer-Brief an sich nicht besonders sympathisch war—konnte mit dem Begriff „Substanz“ im Zusammenhang seiner Sicht von Glauben nichts anfangen. Er hat daher das Wort Hypostase/Substanz nicht im objektiven Sinn („anwesende Realität in uns“), sondern im subjektiven Sinn, als Ausdruck einer Haltung verstanden und dann natürlich auch das Wort argumentum als Haltung des Subjekts verstehen müssen. Diese Auslegung hat sich—jedenfalls in Deutschland—im 20. Jahrhundert auch in der katholischen Exegese durchgesetzt, so daß die von den Bischöfen gebilligte Einheitsübersetzung des Neuen Testaments schreibt: „Glaube aber ist: Feststehen in dem, was man erhofft, Überzeugtsein von dem, was man nicht sieht.“ Das ist an sich nicht falsch, entspricht aber nicht dem Sinn des Textes, denn das verwendete griechische Wort (elenchos) hat nicht die subjektive Bedeutung von „Überzeugung“, sondern die objektive Wertigkeit von „Beweis“. Darum ist die neuere evangelische Exegese mit Recht zu einer anderen Auffassung gelangt: Es kann aber jetzt nicht mehr zweifelhaft sein, daß diese klassisch gewordene protestantische Auslegung unhaltbar ist. Der Glaube ist nicht nur ein persönliches Ausgreifen nach Kommendem, noch ganz und gar Ausständigem; er gibt uns etwas. Er gibt uns schon jetzt etwas von der erwarteten Wirklichkeit, und diese gegenwärtige Wirklichkeit ist es, die uns ein „Beweis“ für das noch nicht zu Sehende wird. Er zieht Zukunft in Gegenwart herein, so daß sie nicht mehr das reine Noch-nicht ist. Daß es diese Zukunft gibt, ändert die Gegenwart; die Gegenwart wird vom Zukünftigen berührt, und so überschreitet sich Kommendes in Jetziges und Jetziges in Kommendes hinein.

Verder heeft Bennie veel behartenswaardigs te zeggen over zoiets als hoop en geloof. Zie voor het hele verhaal (het verplichte loflied op Maria sla je gewoon over): http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/encyclicals/documents/hf_ben-xvi_enc_20071130_spe-salvi_ge.html

voorkomend

Ik rook. Pijp.

Sinds kort staat op de verpakking van tabak, naast de zwartomrande waarschuwing dat m'n spermakwaliteit vermindert (en wie kan dat wat schelen; ik ben geen fokstier), de opwekking om hulp te zoeken op www.stoppen-met-roken.nl of bij mijn arts of apotheker.

Die aanmoediging staat niet op pakken slagroomvla of Marsrepen. En voor te dikke mensen zijn die dingen net zo gevaarlijk als een sigaret voor astmatici.

Waarom worden alleen rokers bestookt met allerlei waarschuwingen en onheilstijdingen, terwijl anderen verschoond blijven van dergelijke berichten wanneer ze zich willen overgeven aan potentieel fatale bezigheden als het eten van hamburgers, autorijden, en drinken van alcohol (al dan niet in die volgorde)?

tweede gezicht

Dit plaatje kreeg ik via een vriend.
Bekijk de twee portretten.
Links Boos, rechts Neutraal.
Beweeg je hoofd nu naar achteren (je zult misschien moeten opstaan vanachter je PC, zucht).
Je zult nu zien dat rechts boos kijkt en links neutraal.
Zie maar, alles wat zich aan je voordoet is niet op het eerste gezicht betrouwbaar.
Het schijnt dat Phillippe G. Schyns en Aude Oliva van de Universiteit van Glasgow dit voorbeeld van optisch bedrog hebben gemaakt.

buurtoorlog

We leven hier in Nederland in een paradijs.

Dit verslag van Bart Campolo van maandag 3 december ‘07 bewijst het ten overvloede. http://blog.beliefnet.com/godspolitics/2007/12/the-absense-of-choices-by-bart.html

Campolo is binnenstadspastor in Cincinnati, een stad van 500.000 mensen op de grens van Ohio/Kentucky, Verenigde Staten. Hij woont er met zijn gezin (Marty en hun kinderen Miranda en Moran) en werkt er met en voor de, vooral arme, bewoners.

Suddenly it seems there’s a full-scale war going on in our neighborhood, and we and our neighbors here are in a new kind of danger.

On their way back to college, after helping out at our weekly dinner party, our friends Jenny and Alyssa stopped at an intersection and noticed a group of guys milling around in the early evening, less than a block from our church. A moment later, guns started firing on both sides of them, and, before they could pull away, four bullets entered their car. They weren’t hurt, but they could have been killed.

The next night, a few blocks away, four men carrying automatic weapons walked by our friend Helen as she was sitting on her front steps watching her grandchildren play. As she hustled the kids inside, those men shot up her block.

Two days later, back on our church’s corner, an older kid I know named Wu took a bullet in the foot just after midnight. When I asked him about it yesterday he brushed me off, but I know he’s scared, and well he should be. You see, unlike our college girls or Miss Helen, Wu knows exactly what’s going on around here. He’s part of it.

The bottom line is that earlier this year a local guy named Turtle was murdered in a bar. There were plenty of witnesses, but none of them would testify against the killer. Evidently, as friends of the victim, they wanted him to be released so they could take care of him in their own way. Of course, the killer has friends too.

However, nobody on either side seems to be able to shoot straight—or is willing to hold their fire until after the rest of us are safely tucked in.

Marty and I are genuinely afraid—for our neighbors, for the folks in our little community, and especially for our precious Miranda and Roman. And, of course, we are doing all we can to keep them safe in the midst of this trouble.

Then again, we are not doing the one thing that would keep them safest of all right now: We are not putting them out of harm’s way. We are not moving. On the contrary, every day we are quite intentionally rooting ourselves more deeply in this neighborhood, in spite of our frequent inclinations to cut and run.

Miss Helen has no choice in the matter. She must live here, or someplace like here. Likewise with Wu (though he could at least choose to be part of the solution from now on, instead of part of the problem). But Marty and I, Ric and Karen, Donna and Jeff—we all could go if we chose to, which is probably the most important thing that sets us apart in this neighborhood, for better and for worse. We’re educated and connected in ways that mean we can never really be poor, no matter how little we may make or live on. Poverty, after all, is not so much the absence of money as it is the absence of choices.

[…]

Hierbij geef ik wat cijfers uit The Washington Post van 30 januari 2005.

964 Americans were killed in Iraq from the capture of Saddam Hussein to the end of 2004. On the other hand, 445 Americans were murdered in Chicago, and 565 Americans were murdered in New York, during the same period. That comes to 1010 Americans killed in just two American cities.

Ik heb niet de indruk dat die cijfers in de afgelopen 2½ jaar sterk zijn gedaald.

Dit is het reëel bestaande alledaagse leven in de grote en niet zo grote steden van de VS. Anno nu.

Daarom zeg ik: we leven in Nederland in een paradijs.

piep

Op BBC, en in Amerikaanse tv-programma’s (die altijd ‘show’ heten, zelfs het CNN-nieuws—wat daar weer achter zit?) wordt heel wat gecensureerd. Praatprogramma’s zoals Oprah en Dr. Phil. En van die real-life shows (die ook zo real niet zijn, want in mijn levensechte leven klinkt niet voordurend een commentaarstem en leutige achtergrondmuziek, behalve die ik zelf maak). Op MTV bijvoorbeeld. Of denk aan de Teutulsleuteraars die op elk moment van de dag op het Ontdekkingskanaal met veel lawaai en theater een bromfiets in elkaar knutselen. En het Vader-Zoon-Geest trio van Top Gear overkomt het ook. Dat bepaalde woorden worden weggepiept. Swearings, four letter words, krachttermen.

Nou is het gekke dat de nette-taal-bewakers alleen bij woorden als f#ck, sh#t meteen op de rode knop drukken. Maar de ‘echte’ vloeken, zoals G#d en Jesus (en alles wat er op lijkt) vliegen ons zonder censuur om de oren. Ik vind het juist storend, kwetsend en een aantasting van de integriteit van mijn geloof, wanneer te onpas G#d en Jezus genoemd worden bij de meest banale zaken waar Zij niets mee uitstaande hebben of als stopwoord.

Moet ik concluderen dat Britten en Noord-Amerikanen het fysieke uiten van liefde en lichaamsafscheidingen heiliger vinden, dan de Schepper van Hemel & Aarde of de Zoon des Mensen, geleden, gestorven, nedergedaald ter helle, en ten derde dage wederom opgestaan?

Waarom wordt het volstrekt onnodige gebruik van Hun namen vrijuit toegelaten en neuken en stront gewist?

Over American Chopper gesproken, hier een prachtige uitspraak van de jongste van deze onheilige drieëenheid:

Bigamy is having one wife too many, monogamy is the same. (Michael “Mickey” Teutul)

vol verwachting