donderdag 29 november 2007
egel
Wilbert Wipstrik heeft het gevoel dat de wasknijpers waaraan zijn leven hangt, losgeraakt zijn. Bungelend aan één pink boven het ravijn, kan hij van het uitzicht niet meer echt genieten. Beneden hem roept een relbeluste massa ‘Spring!’.
Hij vraagt zich af hoe hij hier terecht is gekomen en welke afslagen hij heeft gemist. En of er eigenlijk wel sprake is van kiezen. Een weg ligt er nu eenmaal en kan slechts van a naar b gaan. En nu hij in b staat, vraagt hij zich af wat hij hier zoekt, wat hij niet ook in a kan vinden.
Wilbert’s steunzolen beginnen te wiebelen. Zijn enige troost is zijn verzameling luciferdoosjes van over de hele wereld, maar de aanblik van de tientallen kleurig-rammelende kartonnetjes, verschaft hem geen vreugde meer.
Ten einde raad belt hij de Oecumenische Praatdraad [‘voor een gesprek van hart tot hart’]. Hij hoort de bezettoon en begint te praten.
“Met een bijna bovenmenselijke krachtinspanning wist ik mijn auto zo te manoeuvreren dat deze het egeltje net niet raakte. Het gevolg was een slip en ondanks mijn rukken aan het stuur, raakte ik van de weg. Ik bracht mijn rode Nigusniki tot staan in de berm en stapte uit. Toen ik in de richting van het diertje liep, toeterde een bus, die voorbijraasde zonder dat de chauffeur oog had voor fauna en flora langs de weg. Het egellijkje vormde een bruingrijze vlek op het zwarte asfalt. Ik draaide mij om, liep naar de auto en stapte in. Ik startte de wagen en draaide de weg op. Ik vermeed te kijken naar de vlek. Ik draaide het volume van de radio hoger. Een dixielandorkestje speelde 'O when the saints go marchin’ in'. Het was bijna zeven uur in de avond en het begon te donkeren. Ik hoorde het driftige toeteren van de tegenliggers niet en ik zette mijn zonnebril op. Ik hoorde de klap een fractie eerder dan ik die voelde.”
Als Wilbert zich op zijn buik wil draaien voelt zijn lijf als een rotte banaan; hij kan zijn armen en benen niet bewegen. Er is een druk in zijn borst, alsof iemand onophoudelijk een potlood tegen zijn ribbenkast duwt. Zijn hart klopt zwaar en hij kan voelen hoe het bloed door zijn aderen wordt geperst, als stroop door een tuinslang. Hij doet zijn ogen open en kijkt recht in twee ogen die hem nieuwsgierig aanzien.
“Zo, je bent wakker. Hoe is het? Hoofdpijn zeker, een gevoel van naalden in de bovenkamer?”
Met een ruk komt Wilbert overeind. Maar met een kreet valt hij weer terug op het bed. Wat een stekende pijn, net achter zijn ogen!
“Voorzichtig. Voorzichtig. Je moet het rustig aandoen. Je hoofd. Je moet niet meteen je hoofd gebruiken als je de rest van je lichaam ook nog hebt. Je mag nog van geluk spreken dat je je riem omhad. Want de airbag was lek. Alsof er een stekelvarken in gezeten heeft. Dat kan nog een mooie rechtzaak worden. Maar ik praat en praat. Je moet nu maar weer gaan rusten.”
Hij vraagt zich af hoe hij hier terecht is gekomen en welke afslagen hij heeft gemist. En of er eigenlijk wel sprake is van kiezen. Een weg ligt er nu eenmaal en kan slechts van a naar b gaan. En nu hij in b staat, vraagt hij zich af wat hij hier zoekt, wat hij niet ook in a kan vinden.
Wilbert’s steunzolen beginnen te wiebelen. Zijn enige troost is zijn verzameling luciferdoosjes van over de hele wereld, maar de aanblik van de tientallen kleurig-rammelende kartonnetjes, verschaft hem geen vreugde meer.
Ten einde raad belt hij de Oecumenische Praatdraad [‘voor een gesprek van hart tot hart’]. Hij hoort de bezettoon en begint te praten.
“Met een bijna bovenmenselijke krachtinspanning wist ik mijn auto zo te manoeuvreren dat deze het egeltje net niet raakte. Het gevolg was een slip en ondanks mijn rukken aan het stuur, raakte ik van de weg. Ik bracht mijn rode Nigusniki tot staan in de berm en stapte uit. Toen ik in de richting van het diertje liep, toeterde een bus, die voorbijraasde zonder dat de chauffeur oog had voor fauna en flora langs de weg. Het egellijkje vormde een bruingrijze vlek op het zwarte asfalt. Ik draaide mij om, liep naar de auto en stapte in. Ik startte de wagen en draaide de weg op. Ik vermeed te kijken naar de vlek. Ik draaide het volume van de radio hoger. Een dixielandorkestje speelde 'O when the saints go marchin’ in'. Het was bijna zeven uur in de avond en het begon te donkeren. Ik hoorde het driftige toeteren van de tegenliggers niet en ik zette mijn zonnebril op. Ik hoorde de klap een fractie eerder dan ik die voelde.”
Als Wilbert zich op zijn buik wil draaien voelt zijn lijf als een rotte banaan; hij kan zijn armen en benen niet bewegen. Er is een druk in zijn borst, alsof iemand onophoudelijk een potlood tegen zijn ribbenkast duwt. Zijn hart klopt zwaar en hij kan voelen hoe het bloed door zijn aderen wordt geperst, als stroop door een tuinslang. Hij doet zijn ogen open en kijkt recht in twee ogen die hem nieuwsgierig aanzien.
“Zo, je bent wakker. Hoe is het? Hoofdpijn zeker, een gevoel van naalden in de bovenkamer?”
Met een ruk komt Wilbert overeind. Maar met een kreet valt hij weer terug op het bed. Wat een stekende pijn, net achter zijn ogen!
“Voorzichtig. Voorzichtig. Je moet het rustig aandoen. Je hoofd. Je moet niet meteen je hoofd gebruiken als je de rest van je lichaam ook nog hebt. Je mag nog van geluk spreken dat je je riem omhad. Want de airbag was lek. Alsof er een stekelvarken in gezeten heeft. Dat kan nog een mooie rechtzaak worden. Maar ik praat en praat. Je moet nu maar weer gaan rusten.”
maandag 19 november 2007
monsterlijk
De nieuwe CD van Jars of Clay gekocht, "Good Monsters". Hij stamt weliswaar uit 2006, maar ik had nu pas de mogelijkheid. Ik beveel deze van harte aan. Mooie muziek.
»Work« en »Mirrors and Smoke« zijn lekkere liedjes die ook tekstueel iets te zeggen hebben, maar dat zijn we gewend van de Jars.
Goed is het om een nummer van de negentiger jaren hier terug te horen in een mooie versie die het origineel een eigen draai geeft. (»All My Tears«, van Julie Miller, ook door Emmylou Harris opgenomen). »Dead Man (Carry Me)« grijpt me aan, zowel vanwege de tekst als de muziek.
Ach, luister zelf.
»Work« en »Mirrors and Smoke« zijn lekkere liedjes die ook tekstueel iets te zeggen hebben, maar dat zijn we gewend van de Jars.
Goed is het om een nummer van de negentiger jaren hier terug te horen in een mooie versie die het origineel een eigen draai geeft. (»All My Tears«, van Julie Miller, ook door Emmylou Harris opgenomen). »Dead Man (Carry Me)« grijpt me aan, zowel vanwege de tekst als de muziek.
Ach, luister zelf.
australië
Bestaat Australië? Bestaat Australië?! Daar zijn toch ontelbare bewijzen van. Atlassen, aardrijkskunde- en geschiedenisboeken, het wereldwijde net, Google Earth, de encyclopedie; ze staan vol met luchtfoto’s vanuit de ruimte, verhalen en blogs van hen die er wonen, reisverslagen van mensen die er geweest zijn, compleet met tekeningen, foto’s, films en video’s. Bewijzen te over; bijna niemand twijfelt aan het bestaan van Australië. Of het moet die ene ‘ongelovige Thomas’ zijn die denkt dat de aarde plat is en de landing op de maan is opgenomen in een tv-studio in Hollywood.
Bestaat Australië? Pas wanneer je er zelf geweest bent, kun je er echt absoluut zeker van zijn dat Australië bestaat. En dan nog is het onzeker, want voor hetzelfde geld sta je in Nieuw-Zeeland en ben je even ver van huis en nog niet Australië.
Bestaat God? De vraag of Australië bestaat en of God bestaat heeft meer te maken met de betrouwbaarheid van de getuigen en hun verslagen. Wie vertrouw je op haar/zijn woord: de Paus, je moeder/vader, de buschauffeur, Marco Borsato, je vriend[in], Prins Willem-Alexander, de overbuurman/vrouw, de dominee, je lerares, de RTL-nieuwslezeres, de schrijver dezes, je oma/opa, de Hema-caissière, de TMF-veejay, Balkenende, je verkering, de Story, de Sp!ts, je huisarts?
God leren we kennen door de bijbel. Er bestaan ongeveer 5.000 Oudgriekse handschriften van het Nieuwe Testament. De oudste zijn van het jaar 250. Over Julius Ceasar zijn er maar 9 bekend, waarvan de oudste 900 jaar ná Ceasar’s tijd is geschreven. Toch geloven veel mensen eerder in Julius Ceasar dan in Jezus Christus.
‘God bestaat, zolang en voorzover we in haar/hem geloven’, zei Freek de Jonge ooit. En Dick van Keulen zei: ‘Geloven is als zwemmen: hoe dieper het water des te groter de opwaartse kracht.’
En dat is alles wat we hebben, daarmee moet ik het doen. En Australië, daar hoef ik toch niet zo nodig heen.
Bestaat Australië? Pas wanneer je er zelf geweest bent, kun je er echt absoluut zeker van zijn dat Australië bestaat. En dan nog is het onzeker, want voor hetzelfde geld sta je in Nieuw-Zeeland en ben je even ver van huis en nog niet Australië.
Bestaat God? De vraag of Australië bestaat en of God bestaat heeft meer te maken met de betrouwbaarheid van de getuigen en hun verslagen. Wie vertrouw je op haar/zijn woord: de Paus, je moeder/vader, de buschauffeur, Marco Borsato, je vriend[in], Prins Willem-Alexander, de overbuurman/vrouw, de dominee, je lerares, de RTL-nieuwslezeres, de schrijver dezes, je oma/opa, de Hema-caissière, de TMF-veejay, Balkenende, je verkering, de Story, de Sp!ts, je huisarts?
God leren we kennen door de bijbel. Er bestaan ongeveer 5.000 Oudgriekse handschriften van het Nieuwe Testament. De oudste zijn van het jaar 250. Over Julius Ceasar zijn er maar 9 bekend, waarvan de oudste 900 jaar ná Ceasar’s tijd is geschreven. Toch geloven veel mensen eerder in Julius Ceasar dan in Jezus Christus.
‘God bestaat, zolang en voorzover we in haar/hem geloven’, zei Freek de Jonge ooit. En Dick van Keulen zei: ‘Geloven is als zwemmen: hoe dieper het water des te groter de opwaartse kracht.’
En dat is alles wat we hebben, daarmee moet ik het doen. En Australië, daar hoef ik toch niet zo nodig heen.
vrijdag 16 november 2007
rampzalig
Op National Catastrophy Channel word je doodgegooid met reportages van vliegtuigongelukken, skitrein-ongelukken, sneeuwlawines, aardbevingen, uitslaande branden, stuwdam-doorbraken en ander rampzaligs; compleet met 'geävanceerde computer simulaties' en door acteurs nagespeelde situaties. "Seconds from Disaster" heet het.
Met een zware, van onheil zwangere commentaarstem die ook wordt gebruikt bij trailers voor nieuwe Amerikaanse bioscoopfilms, zitten we als kijker op de eerste rij bij een minutieus nagebootste 'echte' ramp.
Wat moet ik met dit ramptoerisme? Natuurlijk, een lekkere fik is nooit weg (als er geen slachtoffers vallen en beslist niet in mijn flatgebouw), maar ik ga op de snelweg heus niet langzamer rijden bij een ongeval op de andere weghelft, of het moet zijn in de file vanwege anderen die dat blijkbaar wél doen.
Wat verwacht NGC/Discovery van mij, de kijker? Een opgelucht gevoel dat ik toen er niet bij was, medeleven met mij totaal onbekende slachtoffers? Maar hoezo? Of is het iets educatiefs, dat ik er wat van opsteek wanneer ik me in een soortgelijke situatie bevind? Maar het gaat altijd om rampen waaraan ik als indivdu niets kan doen, of had kunnen doen, als ik er daar en toen bij geweest was. Is het sensatiezucht?
Volgens mij is het agitprop. Bijna altijd is de oorzaak van of aanleiding tot de ramp nalatigheid en slordigheid van overheden, instanties, inspecteurs. Dus eindigen dergelijke reportages steevast met gedupeerden of/en nabestaanden die vergeefs wachten op schadeloosstelling, excuses.
En dat is de (verhulde) propagande: de overheid, de instanties, de toezichthouders, de instellingen; je kunt ze niet vertrouwen. De 'kleine vrouw/man' is altijd het willoze slachtoffer. 'Ze' hebben iets niet goed gecontroleerd, niet op tijd vervangen, niet goed ingeschat, niet goed geïnstalleerd. En dus brak er een staartvin, kwam er een lawine (en geen waarschuwing), vatte de metro-roltrap vlam. Met fatale gevolgen (puntje, puntje, puntje).
Deze programma's voeden volgens mij slechts de, al latente, achterdocht tegen boven ons gestelde 'organen' die 'hun werk toch nooit goed doen'. Uit klunzigheid, winstbejag, of onduidelijkere motieven.
En ik vind dat gevaarlijk, want het bevordert een soort cynisme, het gevoel dat iedereen maar goed voor zichzelf moet zorgen, want van de overheid moet je het niet verwachten, die schuift verantwoordelijkheid af, stopt in doofpot en is per definitie onoprecht, oneerlijk, onbetrouwbaar.
Dat is gevaarlijk, want de overheid kan slechts bestaan bij vertrouwen. Valt dat vertrouwen weg, krijg je Weimar-republiek toestanden, anarchie. En degenen die dan de dienst uitmaken zijn zij met de grootste bek, het grootste geweer, het recht van de sterkste.
En dat is nooit de 'kleine vrouw/man'.
Met een zware, van onheil zwangere commentaarstem die ook wordt gebruikt bij trailers voor nieuwe Amerikaanse bioscoopfilms, zitten we als kijker op de eerste rij bij een minutieus nagebootste 'echte' ramp.
Wat moet ik met dit ramptoerisme? Natuurlijk, een lekkere fik is nooit weg (als er geen slachtoffers vallen en beslist niet in mijn flatgebouw), maar ik ga op de snelweg heus niet langzamer rijden bij een ongeval op de andere weghelft, of het moet zijn in de file vanwege anderen die dat blijkbaar wél doen.
Wat verwacht NGC/Discovery van mij, de kijker? Een opgelucht gevoel dat ik toen er niet bij was, medeleven met mij totaal onbekende slachtoffers? Maar hoezo? Of is het iets educatiefs, dat ik er wat van opsteek wanneer ik me in een soortgelijke situatie bevind? Maar het gaat altijd om rampen waaraan ik als indivdu niets kan doen, of had kunnen doen, als ik er daar en toen bij geweest was. Is het sensatiezucht?
Volgens mij is het agitprop. Bijna altijd is de oorzaak van of aanleiding tot de ramp nalatigheid en slordigheid van overheden, instanties, inspecteurs. Dus eindigen dergelijke reportages steevast met gedupeerden of/en nabestaanden die vergeefs wachten op schadeloosstelling, excuses.
En dat is de (verhulde) propagande: de overheid, de instanties, de toezichthouders, de instellingen; je kunt ze niet vertrouwen. De 'kleine vrouw/man' is altijd het willoze slachtoffer. 'Ze' hebben iets niet goed gecontroleerd, niet op tijd vervangen, niet goed ingeschat, niet goed geïnstalleerd. En dus brak er een staartvin, kwam er een lawine (en geen waarschuwing), vatte de metro-roltrap vlam. Met fatale gevolgen (puntje, puntje, puntje).
Deze programma's voeden volgens mij slechts de, al latente, achterdocht tegen boven ons gestelde 'organen' die 'hun werk toch nooit goed doen'. Uit klunzigheid, winstbejag, of onduidelijkere motieven.
En ik vind dat gevaarlijk, want het bevordert een soort cynisme, het gevoel dat iedereen maar goed voor zichzelf moet zorgen, want van de overheid moet je het niet verwachten, die schuift verantwoordelijkheid af, stopt in doofpot en is per definitie onoprecht, oneerlijk, onbetrouwbaar.
Dat is gevaarlijk, want de overheid kan slechts bestaan bij vertrouwen. Valt dat vertrouwen weg, krijg je Weimar-republiek toestanden, anarchie. En degenen die dan de dienst uitmaken zijn zij met de grootste bek, het grootste geweer, het recht van de sterkste.
En dat is nooit de 'kleine vrouw/man'.
donderdag 15 november 2007
hel den
Even over Heroes, mijn laatste netdagboek-bijdrage over het helden-epos was te vroeg (07-11-03, heroïsch). Dat Mr. Bennett is doodgeschoten, bedoel ik. Ik had blijkbaar een aflevering van RTL5 of SBS69 gezien en die lopen vooruit op de BBC.
Na vanavond ben ik weer bij. Mr. Bennett is nog beslist niet dood, maar juist op weg naar New York om met Matt en nog iemand, wiens naam me zo gauw niet meer te binnen schiet, het volgsysteem van de Genetisch Geavanceerde Helden te saboteren. Dat je het maar weet. Misschien is Bennett toch niet zo'n nare man, zoals ik de hele tijd dacht. Of hij heeft zich bekeerd.
Dit was trouwens een heftige aflevering, compleet met kruisiging (d.m.v. schilderpenselen nota bene); die Sylar is een naar mannetje, hoor!
Elke episode van Heroes heeft wel een mooie zin, dankzij de nu stakende scenaristen van Hollywood. Zolang zo met dit soort zinnetjes komen, mogen ze van mij 34% van de opbrengst krijgen, van de DVD-verkoop van door hun geschreven series en films.
Hier komt het citaat, uitgesproken door Mr. Linderman, een écht nare man, die meent door alles op te blazen een nieuw begin te kunnen maken. (Waar hebben we dat meer gehoord?) En alle New Yorkers die daar bij omkomen vormen toch maar 0,7% van de bevolking. Mr. Linderman heeft trouwens een prachtig witte baard, om jaloers op te zijn. Zo'n baard heb ik ook, maar dan grauwig wit. Of moet ik die juist afscheren, omdat Linderman zo'n nare man is...
Linderman is zo'n inkeurige opperbaas in strak pak, die je bijna zou gaan geloven. Gelukkig deed Nathan dat niet en liep weg. Maar hij wil wel erg graag politieke carrière maken en Linderman biedt hem aan om president te worden. Kan Nathan zo'n aanbod weigeren? Dat, en nog veel meer, zien we de volgende keer bij: HEROES!
Na vanavond ben ik weer bij. Mr. Bennett is nog beslist niet dood, maar juist op weg naar New York om met Matt en nog iemand, wiens naam me zo gauw niet meer te binnen schiet, het volgsysteem van de Genetisch Geavanceerde Helden te saboteren. Dat je het maar weet. Misschien is Bennett toch niet zo'n nare man, zoals ik de hele tijd dacht. Of hij heeft zich bekeerd.
Dit was trouwens een heftige aflevering, compleet met kruisiging (d.m.v. schilderpenselen nota bene); die Sylar is een naar mannetje, hoor!
Elke episode van Heroes heeft wel een mooie zin, dankzij de nu stakende scenaristen van Hollywood. Zolang zo met dit soort zinnetjes komen, mogen ze van mij 34% van de opbrengst krijgen, van de DVD-verkoop van door hun geschreven series en films.
Hier komt het citaat, uitgesproken door Mr. Linderman, een écht nare man, die meent door alles op te blazen een nieuw begin te kunnen maken. (Waar hebben we dat meer gehoord?) En alle New Yorkers die daar bij omkomen vormen toch maar 0,7% van de bevolking. Mr. Linderman heeft trouwens een prachtig witte baard, om jaloers op te zijn. Zo'n baard heb ik ook, maar dan grauwig wit. Of moet ik die juist afscheren, omdat Linderman zo'n nare man is...
Linderman is zo'n inkeurige opperbaas in strak pak, die je bijna zou gaan geloven. Gelukkig deed Nathan dat niet en liep weg. Maar hij wil wel erg graag politieke carrière maken en Linderman biedt hem aan om president te worden. Kan Nathan zo'n aanbod weigeren? Dat, en nog veel meer, zien we de volgende keer bij: HEROES!
People need hope, but they trust fear. Mr Linderman
(Heroes)
woensdag 14 november 2007
plaatje
dinsdag 13 november 2007
Te
AFTh. (the writer formerly known as A.F.Th. van der Heijden) heeft een boek geschreven en er een prijs mee gewonnen.
De Keurslager hier beneden heeft een oorkonde gewonnen voor zijn zelfgemaakte worst.
Ik las AFTh. al toen hij zich Patrizio Canaponi noemde en twee verhalenbundels produceerde. Daarvan kreeg "Een gondel in de Herengracht" in 1979 de Anton Wachterprijs.
Omdat hij in de krant stond n.a.v. de AKO-prijs ben ik die bundel opnieuw aan het lezen. Het zijn losse verhalen die toch één groot verhaal vormen. Aanbevolen literatuur!
Wat ik niet gelezen heb (en ook niet zal doen) is zijn monsterproject "Mojo Tapes", waarvoor hij dus een prijs heeft gekregen (d.w.z. één aflevering ervan). Zijn 5 à 6 delige "De Tandeloze Tijd" staat hier in de boekenkast nog na te hijgen. 2.969 bladzijden zijn dat. En de "Mojo Tapes" dreigen er minstens zoveel te worden.
Ik begin daar niet meer aan. Het zal vast veel lezenswaardigs bevatten, maar ik kan er de puf niet meer voor opbrengen. Ik ben nu op de helft van mijn gemiddelde levensverwachting en ik moet dus op mijn tijd letten. Niet alles kan ik meer doen, ik moet scherpere keuzes maken.
Ik bedoel, als AFTh. het niet met één A-4tje kan duidelijk maken, dan weet ik niet of ik wel kan wachten tot zijn breedsprakerigheid iets zinnigs oplevert. Ik moet mijn tijd beter gebruiken.
Ik kies dus niet voor AFTh.'s nieuwe literatureluuravonturen. Dat moeten de jongelui maar doen, waarvan ik niet het idee heb dat die zich aan zo'n leesinspanning wagen. Hoewel, Harry Potter's boeken vullen ook een halve Billy-plank, en die werden/worden toch veel gekocht.
De Potter-serie heb ik overigens ook maar tot halverwege "The Prisoner..." gelezen. En die drie boeken staan mij nu de hele tijd na te wijzen: 'Hé slaphannes, je bent nog niet klaar! Nog vier te gaan!' Dat wil ik dus voorkomen bij de "Mojo Tapes". Gelukkig is "Gondel..." te behappen qua omvang en het is een echte (bekroonde!) Van der Heijden.
De Keurslager hier beneden heeft een oorkonde gewonnen voor zijn zelfgemaakte worst.
Ik las AFTh. al toen hij zich Patrizio Canaponi noemde en twee verhalenbundels produceerde. Daarvan kreeg "Een gondel in de Herengracht" in 1979 de Anton Wachterprijs.
Omdat hij in de krant stond n.a.v. de AKO-prijs ben ik die bundel opnieuw aan het lezen. Het zijn losse verhalen die toch één groot verhaal vormen. Aanbevolen literatuur!
Wat ik niet gelezen heb (en ook niet zal doen) is zijn monsterproject "Mojo Tapes", waarvoor hij dus een prijs heeft gekregen (d.w.z. één aflevering ervan). Zijn 5 à 6 delige "De Tandeloze Tijd" staat hier in de boekenkast nog na te hijgen. 2.969 bladzijden zijn dat. En de "Mojo Tapes" dreigen er minstens zoveel te worden.
Ik begin daar niet meer aan. Het zal vast veel lezenswaardigs bevatten, maar ik kan er de puf niet meer voor opbrengen. Ik ben nu op de helft van mijn gemiddelde levensverwachting en ik moet dus op mijn tijd letten. Niet alles kan ik meer doen, ik moet scherpere keuzes maken.
Ik bedoel, als AFTh. het niet met één A-4tje kan duidelijk maken, dan weet ik niet of ik wel kan wachten tot zijn breedsprakerigheid iets zinnigs oplevert. Ik moet mijn tijd beter gebruiken.
Ik kies dus niet voor AFTh.'s nieuwe literatureluuravonturen. Dat moeten de jongelui maar doen, waarvan ik niet het idee heb dat die zich aan zo'n leesinspanning wagen. Hoewel, Harry Potter's boeken vullen ook een halve Billy-plank, en die werden/worden toch veel gekocht.
De Potter-serie heb ik overigens ook maar tot halverwege "The Prisoner..." gelezen. En die drie boeken staan mij nu de hele tijd na te wijzen: 'Hé slaphannes, je bent nog niet klaar! Nog vier te gaan!' Dat wil ik dus voorkomen bij de "Mojo Tapes". Gelukkig is "Gondel..." te behappen qua omvang en het is een echte (bekroonde!) Van der Heijden.
zaterdag 10 november 2007
knabbel & schnabbel
Vandaag een optreden van twee muziekartiesten, hier in de micro-mall waarboven ik woon. Het schenen zangers uit de entourage van Jan Smit te zijn. Volendam-pop dus.
Wat een treurigheid.
In de centrale hal van het winkelcentrum, waar boodschappers de roltrap op en af gingen en weer andere boodschappers hun winkelwagens tussen het publiek door probeerden te loodsen, waren twee zangers 'live' aan het karaoken op een muziekCD.
Als je een beetje musicus bent, doe je dat toch niet. Je hebt toch niet je best gedaan om mooie muziek te maken, misschien wel zang- en gitaarlessen genomen, om dan op een half meter hoog podiumpje mee te zingen met een ingeblikt orkestje. En dat dan op uitnodiging van een winkeliersvereniging die hopen op een omzetverhoging van hun nering zo vlak voor Sinterklaas.
En dan heb ik het nog niet eens over de muziek van Niek & Kees, of Ernst & Bobbie of hoe de onderhavige zangers heten.
Wat een treurigheid.
In de centrale hal van het winkelcentrum, waar boodschappers de roltrap op en af gingen en weer andere boodschappers hun winkelwagens tussen het publiek door probeerden te loodsen, waren twee zangers 'live' aan het karaoken op een muziekCD.
Als je een beetje musicus bent, doe je dat toch niet. Je hebt toch niet je best gedaan om mooie muziek te maken, misschien wel zang- en gitaarlessen genomen, om dan op een half meter hoog podiumpje mee te zingen met een ingeblikt orkestje. En dat dan op uitnodiging van een winkeliersvereniging die hopen op een omzetverhoging van hun nering zo vlak voor Sinterklaas.
En dan heb ik het nog niet eens over de muziek van Niek & Kees, of Ernst & Bobbie of hoe de onderhavige zangers heten.
woensdag 7 november 2007
ware woorden
Het moest maar eens gezegd worden. Gelukkig heeft Wolf Biermann (Der Essayist, Lyriker und Sänger Wolf Biermann kam 1936 in Hamburg als Sohn eines jüdischen Werftarbeiters zur Welt, der im kommunistischen Widerstand organisiert war. Sein Vater wurde 1943 im KZ Auschwitz ermordet. Biermann siedelte 1953 in die DDR über, aus der er 1976 ausgebürgert wurde. Heute lebt er wieder in Hamburg) het schrijnend zorgvuldig gedaan in een rede ten overstaan van Bundespräsidentin Merkel van Duitsland, op 6 november j.l.:
http://www.welt.de/politik/article1337090/Wolf_Biermann_lobt_die_promovierte_FDJlerin.html
Wer den Nahen Osten kennt, der weiß: Wenn die Araber endlich ihre Waffen niederlegen, wird es dort keinen Krieg mehr geben. Wenn aber Israel die Waffen niederlegt, wird es kein Israel mehr geben.Het hele verhaal van Biermann is hier te lezen:
http://www.welt.de/politik/article1337090/Wolf_Biermann_lobt_die_promovierte_FDJlerin.html
maandag 5 november 2007
zaterdag 3 november 2007
heroïsch
Ondertussen zijn de helden van Heroes gewoon doorgegaan, zonder mijn regelmatig toekijken. Ik heb deze maand er niet elke woensdag bij gedacht om 22:00u de TV aan te zetten. De BBC straalt soms een herhaling uit van de woensdagaflevering, maar niet consequent en wel om half 1 's-nachts, dus dat schiet ook niet op.
Ik ben de draad van het grote verhaal een beetje kwijt. De wereld zoals we die kennen is nog niet vergaan en de cheerleader is ook nog onder ons. Afgelopen woensdag werd Mr. Bennett neergeschoten door de Haïtiaan. Dat stemde me wel tevreden, want ik vond het een enge man die zelfs de liefde voor zijn dochter veinsde. Maar het hoe of wat rond zijn aandeel in het hele Human Genome Project is me niet duidelijk. Hiro en zijn vriend heb ik niet gezien, maar wel weer een stel nieuwe karakters. O.a. de vader van Hiro die een vondeling aan Bennett geeft. En die Bennett had weer een baas. Dus.
Maar het leuke van al die subplotten en in elkaar verweven hoofd- en zijverhaallijnen, is dat het niet uitmaakt of je een paar afleveringen hebt gemist. Want je pakt gewoon de draad op bij de avonturen van één van de karakters. Heroes is zo'n serie die vanaf het begin al schijnbaar lukraak een stel mensen op de voet volgt en hoe hun diverse levens op elkaar inwerken. En of wat de persoon toevallig meemaakt iets, of veel te maken heeft met het Grote Verhaal, kannieschele, het is gewoon lekker om te kijken. En de gaten in het verhaal stimuleren om je eigen verzinsels in een episode te stoppen.
Een hedendaagse kijker weet via het internet gemiste afleveringen te bezien, maar ik heb een telefoonverbinding voor het WWW, dus neerladen van bewegende beelden kost uren en te veel geld.
Ik ben de draad van het grote verhaal een beetje kwijt. De wereld zoals we die kennen is nog niet vergaan en de cheerleader is ook nog onder ons. Afgelopen woensdag werd Mr. Bennett neergeschoten door de Haïtiaan. Dat stemde me wel tevreden, want ik vond het een enge man die zelfs de liefde voor zijn dochter veinsde. Maar het hoe of wat rond zijn aandeel in het hele Human Genome Project is me niet duidelijk. Hiro en zijn vriend heb ik niet gezien, maar wel weer een stel nieuwe karakters. O.a. de vader van Hiro die een vondeling aan Bennett geeft. En die Bennett had weer een baas. Dus.
Maar het leuke van al die subplotten en in elkaar verweven hoofd- en zijverhaallijnen, is dat het niet uitmaakt of je een paar afleveringen hebt gemist. Want je pakt gewoon de draad op bij de avonturen van één van de karakters. Heroes is zo'n serie die vanaf het begin al schijnbaar lukraak een stel mensen op de voet volgt en hoe hun diverse levens op elkaar inwerken. En of wat de persoon toevallig meemaakt iets, of veel te maken heeft met het Grote Verhaal, kannieschele, het is gewoon lekker om te kijken. En de gaten in het verhaal stimuleren om je eigen verzinsels in een episode te stoppen.
Een hedendaagse kijker weet via het internet gemiste afleveringen te bezien, maar ik heb een telefoonverbinding voor het WWW, dus neerladen van bewegende beelden kost uren en te veel geld.
vrijdag 2 november 2007
Brits
Het duuurt nog even, maar in 2012 organiseert Londen de Olympische Spelen. En dat betekent dat we niet meer vrij zijn in ons taalgebruik. Want volgens het 'Organising Committee of the Olympic Games Limited' (L2012) krijgen we een rechtszaak aan de broek, wanneer we, zonder toestemming van de L2012, woorden van lijstje A of/en lijstje B gebruiken in combinatie met onze zaken, goederen of diensten. Daar hebben ze zelfs een wet voor gemaakt. Zie onderstaande verklaring.
Wat ik zo op-en-top keurig Brits vind, en een prachtig voorbeeld van ingehouden understatement, zijn de laatste regels van deze verklaring. "Als u denkt dat u misschien inbreuk hebt gemaakt op de rechten van L2012, of als u overweegt om iets te doen waarvan u meent dat het inbreuk maakt op de rechten van L2012, bevelen we u aan onafhankelijk juridisch advies in te winnen."
Mooi, die onderkoelde Britse wijze van formuleren.
Wat ik zo op-en-top keurig Brits vind, en een prachtig voorbeeld van ingehouden understatement, zijn de laatste regels van deze verklaring. "Als u denkt dat u misschien inbreuk hebt gemaakt op de rechten van L2012, of als u overweegt om iets te doen waarvan u meent dat het inbreuk maakt op de rechten van L2012, bevelen we u aan onafhankelijk juridisch advies in te winnen."
Mooi, die onderkoelde Britse wijze van formuleren.
Protected by the London Olympic Games and Paralympics Games Act 2006
The 'London Olympic Games and Paralympics Games Act 2006' (the 2006 Act) grants to L2012 the London Olympic Association Right. It allows L2012 to prevent people, without its authority, from creating an association between a business, goods or services and the London 2012 Olympic Games and/or Paralympics Games, including by use of the Listed Expressions.
The Listed Expressions are:
• any two of the words in list A below
OR
• any word in list A with one or more words in list B below
A: ‘Games’, ‘Two Thousand and Twelve’, ‘2012’, ‘twenty twelve’
B: ‘London’, ‘medals’, ‘sponsor’, ‘summer’, ‘Gold’, 'Silver’, ‘Bronze’
Whether an association has been created with London 2012, or not, will be a question of fact. The 2006 Act specifies the Listed Expressions, and states that a court may take them into particular account when determining if there has been an infringement of L2012’s rights. But an association can be created by the use of any representation, which may be in any audio or visual form.
If you think you may have infringed L2012 rights, or you are proposing to do something which you think may infringe L2012 rights, we recommend that you seek independent legal advice.
Abonneren op:
Posts (Atom)