van

Het hoeft niets te betekenen. Het is onnodig er betekenis aan te geven. Er is helemaal geen betekenis. Maar toch…

Ik heb in mijn werk te maken met cliënten, voor wie ik werkzaamheden verricht. 

’s Morgens een cliënt en ’s middags een, de week door.

Het is me opgevallen dat de naam van elke ochtend-cliënt begint met ‘van’ en die van de middagen niet.

Toeval, random generated, onbedoelde en ongewilde samenloop van— ja van wat eigenlijk? Omstandigheden?

Er is geen plan geweest, geen opzet, geen doelstelling om acht willekeurige personen aan mij te koppelen, waarvan er vier een naam hebben die met ‘van’ begint. Het werkrooster met de tweemaal vier namen is niet bewust zo opgesteld, dat elke eerste naam van iedere dag begint met ‘van’. Ook niet onbewust, overigens.

Maar toch.

Wanneer in het doel- en zinloze bestaan zoiets als orde zichtbaar wordt, bijvoorbeeld als een rijtje toevallige namen in mijn agenda de eerste drie letters gemeen hebben, ben ik geneigd het op te merken als iets bijzonders. Het gegeven van de regelmatigheid doet een patroon vermoeden. Een patroon wijst op iemand die de regelmatigheid bewerkt, geregeld heeft. En zo iemand heeft er een bedoeling mee. 

Zo een redenatie kan het begin zijn van complottheorieën, godsdienst, paranoïa of/en waanzinnigheid.