Met gevaar voor eigen leven (want er was gereedschap bij nodig) heb ik vandaag een nieuwe fietsbel gekocht én geïnstalleerd.
Ik ben niet handig met m’n handen. Als kind verloor ik bijna een oog toen ik een zwaard wilde timmeren voor mijn ridder-avonturen waarin ik toen verwikkeld was.
Later moest ik van mijn vader de kunst van het bandplakken leren, maar toen hij me een tijdje zag worstelen met de materie, deed hij het zelf maar.
Gelukkig had/heb ik broers/zuster met een technische knobbel en een dito vader, dus als het om ’t echte werk ging (electriek, hang- en sluitwerk, schaven, schuren, loodgieten) is er een helpend paar handen.
Maar die waren vandaag niet oproepbaar, dus ik moest zelf de gereedschapkist tevoorschijn halen. Wat daar allemaal inzit! Engelse sleutels, nijptangen (van het merk Kneip, dat moet wel goed gaan met zo’n naam), striptangen, boren, degels, flensen, beitels, moeren, togels, kijters, en schroevedraaiers. In zo’n twintig varianten van elk.
Volgens de stofjas van de fietsenmaker was een ‘kruiskop’ voldoende voor de klus. Dat deed me aan de Middeleeuwen denken en Arabische ressentimenten, maar had er allemaal niks mee te maken.
Dus, hoewel ik een maandje terug zelf de Adventsster van electrisch snoer voorzag en die zonder dat de stoppen zijn doorgeslagen nog steeds brand (met Driekoningen haal ik ‘m weg), was het mij angstig te moede toen ik afdaalde in de krochten van het flat, waar het hok met de fiets zich bevindt.
Ik had al angstvisioenen dat ik na veel gezweet de bel aan de bagagedrager had bevestigd (als ik doe-het-zelf heb ik last van tunnelvisie, ik krijg zelf een kruiskop), maar het ging wonderbaarlijk snel (tien minuten) en goed.
Nu heb ik links op het stuur een zwarte bel, die vrolijk of irritant rinkelen kan (naar gelang).
Ik ben klaar voor een lasapparaat, denk ik, of een kettingfrees, of een lintzaagmachine, of …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten