yfc

Onderweg hiernaartoe zag ik zo'n Amerikaanse 'people carrier' ter grootte van een vliegdekschip, een witte Chrysler Grand Voyager. Het soort wagen waarmee het orthodox-katholiek gezin rijdt en hun zwaargereformeerde en dus kinderrijke tegenhangers op de Veluwe en in Rijssen e.o..

Wat mij onmiddellijk virtueel 10.227 dagen terug in de tijd wierp, was het nummerbord: 'YFC' (met wat cijfers).
Dertig jaar geleden was ik tot over m'n oren betrokken bij YfC. Youth for Christ, een para-kerkelijke jongerenevangelisatieorganisatie, in de jaren '60 van de vorige eeuw in het leven geroepen door de USAmerikaanse evangelist Billy Graham. Een soort niet-militaristische FDJ van het christendom voor tieners, pubers en jongvolwassenen.
YfC. Ik mag wel zeggen dat ik daar spiritueel, theologisch, psychologisch, sociaal en persoonlijk gevormd ben gedurende mijn puberteit en de jaren erna.
YfC bestaat nog steeds—zie: http://www.yfc.net/Brix?pageID=2941 en http://www.yfc.nl/ . [De slogan "Every young person. One in a time" vind ik overigens heel sinister klinken, als een tagline voor een slashermovie (I Know What You Did Last Summer)].
Ik heb er de bijbel leren lezen a.d.h.v. boekjes als Het komt je niet aanwaaien en Het komt je nog steeds niet aanwaaien ("I Still Know What You Did Last Summer") en uitleggen m.b.v. Ik verbind je door… (handboek voor bijbelkringleiders). Ik heb er leren bidden (stil, en hardop in groepen en zelfs in het openbaar).
Ik heb er vrienden voor het leven aan overgehouden.
Ik heb er leren presenteren in woord en geschrift en in persona ten overstaan van instanties (politie, ambtenaren, wethouders), dominees, kerkeraden, groepjes en groepen (met als uitschieter een gigantische hal vol Duitsers van Jugend für Christus, die ik, met een collega, op humoristische wijze uit de doeken deed hoe je niet moet evangeliseren).
Ik heb aan straattheater gedaan en als andere helft van Kabaret H ("De 'h' van lachen & huilen"), heb ik zo'n beetje alle YfC-koffiebars van Nederland aangedaan (niets is zo bevredigend als een zaal aan het lachen brengen met grappen & grollen).
Ik heb in YfC-verband onwillige, half-geïnteresseerde en nieuwsgierige medejongeren gevraagd en ongevraagd het Evangelie uitgelegd, tot in Zweden en Duitsland toe.
Veel, héél veel gelachen, teleurstellingen weggeslikt, hard gewerkt. Talloze gospelrock bandjes gezien (sommige waren écht goed) tijdens 'zomerkoffiebars' in tenten, en op het 'christelijke Lowlands': het Flevofestival.
Een ontelbaar aantal malen van Twenthe naar Driebergen getogen, waar het hoofdkwartier van YfC-Nederland staat, om nieuwe strategieën en werkvormen te leren of/en toegerust te worden in het ware geloof.
Ik ben in/door/met YfC geworden wie ik ben. (Dat verklaart veel…)