maandag 4 januari 2010

seductief

Mijn allereerste langspeelplaat [LP, elpee, 33⅓ rpm (het aantal omwentelingen per minuut — een singletje had 45 rpm) gemaakt van vinyl] was "Kimono My House" van Sparks. Dat was in 1974. In die tijd stond op elke LP-hoes deze waarschuwing:
"This modern record can be played with every modern light-weight pick-up. The stereo sound, however, is reproduced only when stereo equipment is used."

En het was de tijd van de compact cassette (Neêrlands trots, want uitgevonden door Philips), getuige dit citaat uit een recensie van de plaat:

'KMH is, quite simply, the most invigorating, appealing rock 'n' roll album that I can recall at the moment. It's the kind of joyous, arresting work that makes you want to carry a cassette recorder around with you all the time so that you can play it for friends.' (Robert Hilburn, L.A. Times, 1974)

21 LP's later schreven de Gebr. Ronald D. Mael & Russell Craig Mael in november 2009 "The Seduction of Ingmar Bergman". Een radiohoorspel speciaal gemaakt voor en op uitnodiging van de Zweedse Staatsomroep.

Ik heb er sinds kort een Limited Edition Deluxe Box-Set
van, met twee stel dubbel-LP's (Zweedse versie en een Engelstalige), een CD en het libretto + de handtekeningen van Ron en Russell. Een rijk bezit.

Hoe moet je "The Seduction" recenseren? Het is een musical-achtig geheel, compleet met zwaar georkestreerde muziekpartijen en veel karakters die zingend of/en sprekend worden opgevoerd, maar het is geen Joopvandenende muziektheater. Want het is een hoor-spel, het theatrale roep je zelf op in je hoofd. Het is ook geen popmuziek, laat staan rockmuziek. Het hoort niet thuis op ClassicFM, meer in een nachtuitzending van Radio 6. Het is dus 21e-eeuwse opera-voor-radio.

Ik zal er nog veel naar luisteren voor ik er iets zinnigs over zeggen kan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten