Te laat kwam ik erachter dat de ziekenauto voor zijn vrouw kwam. Toen was het onschuldige grapje al gemaakt.
"Dus daarom is de zorg zo duur...!" als reactie op zijn mededeling dat de ambulance die gisteravond beneden voor de deur stond, er binnen 10 minuten was.
Humor, eigenlijk nooit proberen bij onbekendheid met de persoon en diens situatie.
Ik kon wel door de grond zakken, maar we zaten vier-hoog.
Schaamte dus. Tongafbijtende schaamte.
Ik heb wel mijn werk gedaan, met extra inzet en nauwgezetheid, maar het koffiekwartiertje met deze cliënt was beklemmend zwijgzaam.
En, spelende vrouw, wat hebben we geleerd?
Dat ook terloopse woorden onbedoeld kuunen kwetsen en nooit meer teruggenomen kunnen worden. Als ze zijn uitgesproken blijven ze altijd om ons heen.
Hoeveel van die zinnen, woorden, uitroepen zweven rond in de interpersoonlijke ruimte tussen hoevele mensen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten