lollig

Ik lachte uit luid bij het lezen bij de eerste regels van deze recensie op Pitchfork (en doe dat nog steeds bij het tijpen van dit stukje)

Remember Catherine Hardwicke’s revisionist fairy tale film Red Riding Hood? Neither does anyone else.

Deze grap is misschien/zeker al eerder gemaakt, maar ik zag ’m voor het eerst en vind ik leuk.

Voor de liefhebbers de rest van de recensie (naam & muziek bij de redactie onbekend):

But while Hardwicke failed at crafting a horror blockbuster, she did get one thing right: If you want to scare the shit out of people, get this lady to sing them a song. Like pretty much everything Karin Dreijer Andersson has done since the Knife’s Silent Shout, “The Wolf” is deliciously terrifying. It’s all tension and menace and something terrible happening just offscreen, the threat of unknown danger seeping in through droning synthesizers and hollow drums. And then there’s Andersson’s lustful voice, breathing heavily and erupting in primal yowls that mimic the song’s namesake. It’s the perfect soundtrack for a tale as old as time that also just happens to be a parable about the perils of female sexual awakening. My, what big teeth you have, Fever Ray. —Amy Phillips