Een vriendin (hoewel, "vriendin"; ik was ooit met haar getrouwd, maar dat is lang geleden en nu spreken we elkaar eens per jaar en dan is er geen animositeit, dus hoe noem je zo iemand na zoveel tijd, wanneer houdt een ‘ex’ op zo te heten en wat is zij dán?) is een maand aan het reizen in Argentinië en Chili.
Leuk voor haar.
Maar zij laat ons meereizen op http://gaandewegalice.waarbenjij.nu/site/index.php?page=profile.
En dat nu zet me aan het denken.
“Vroeger” ging iemand op reis (vakantie, zakelijk, familiebezoek), bijvoorbeeld naar een ver vreemd land, maakte daar het één en ander mee, had mooie momenten, zag allerlei interessants, maakte foto’s, snoof nieuwe geuren, sprak een andere taal, ontmoette nieuwe mensen, etc.
De reiziger was 14 dagen of een maand of een halfjaar uit de vertrouwde omgeving. Zij nam afstand, ook figuurlijk, van haar dagelijkse doen & laten. Zij was weg en de achterblijvers moesten het voor een tijd zonder haar stellen.
De reiziger had volop gelegenheid om de nieuwe omgeving over zich heen te laten komen, er zelfs in op (of onder) te gaan. (Of om een onbekend virus op te doen en strontziek te worden, maar dat is weer een ander verhaal).
Bij terugkomst moest de reiziger al die nieuwe indrukken verwerken, er haar voordeel mee doen en de thuisblijvers al dan niet vervelen met haar verhalen over hoe hartelijk de autochtonen waren, hoe lekker warm het was en hoe indrukwekkend de mo(nu)menten. Zij deed verslag van haar belevenissen en toonde de afdrukken van haar photographische indrukken en deelde souvenirs uit (een keisteen, een fles van de lokale drank, een T-shirt of erger).
De achterblijvers waren onder de indruk, bewonderend, afgunstig, geïnteresseerd of onverschillig.
Maar “tegenwoordig” met netstekken als waarbenjij.nu (en er zullen ongetwijfeld meer van dergelijke websites zijn) is het anders.
Bij alles wat zij daar ziet en doet moet zij zich bedenken of en hoe zij het in haar blog gaat beschrijven. Zij is voortdurend op zoek naar een internetcafé om haar berichtgeving bij te houden of zij moet steeds opletten of zij wel “bereik heeft”.
Gaandewegalice heeft zichzelf gedwongen om ons, de thuisblijvers stap voor stap deelgenoot te maken van haar reilen & zeilen aan de andere kant van de wereld. Wij zijn dus nooit uit haar gedachten, zij kan zich niet voor een tijdje losmaken van het oude vertrouwde, wat toch één van de redenen is om een verre reis te ondernemen. Zij is een virtuele reisleidster die ons op sleeptouw neemt. Zij is niet voor zichzelf aan het reizen maar voor ons—de commentaren op haar dagboek geven dat ten overvloede aan.
Gaandewegalice is niet echt weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten