Je begint er enthousiast aan. Je zet je intieme gedachten op papier. Je voelt jezelf een beetje een historicus door je dagelijkse wedervaardigheden aan je imaginaire vriend toe te vertrouwen. Er is zelfs een vage gedachte aan ’s werelds beroemdste dagboek, dat van Anne Frank.
Maar dan slaat de routine en sleur van het dagelijks bestaan toe en mis je de discipline om elke dag iets te schrijven over wat je bezighoudt. En je begint jezelf te vragen of het allemaal wel zo interessant is. De klad komt er in en je dagboek wordt een weekboek, een maandboek. Het verdwijnt in een la en bij de eerstvolgende verhuizing lees je het vertederd en verheug je je over de kleinzielige dingetjes waarover je je toen druk maakte.
Zo is het ook gegaan met dit netdagboek.
Ik heb mezelf beloofd om de draad weer op te pakken. Want elke dag een samenvatting geven van wat me bezighield of waarover ik me verbaasde, me opwond, me tegenstond heeft toch wel iets.
Nou moet ik ter verdediging van mijn gebrek aan doortastendheid bij het op schrift stellen van mijn zijn in dagelijkse doses, aanstippen dat een uitvallend pc-monitor het consequent bijhouden van mijn blog zwaar bemoeilijkt.
Maar dat zijn jullie problemen niet. Een schrijver die klaagt dat zijn werkmateriaal het niet doet. Alsof Kees van Kooten aanvoert dat zijn vulpeninkt op is.
Dus morgen weer een vrije bijdrage van ondergetekende.
Tot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten