Op school had Wilbert Wipstrik geleerd dat actie nog geen beweging is. Daar hadden ze hem ook aangeraden 'iets met mensen' te gaan doen. Toen hij na een afgebroken stage bij de plaatselijke bakker, loketbeambte werd bij de Rabobank meende hij dan ook zijn draai gevonden te hebben.
Nu was het het de tweede dag van de cursus 'Fulfill Ur Potenzial'. Omdat hij vijf jaar in dienst was, had zijn chef hem naar Bilthoven gestuurd. In een 18de-eeuwse villa was hij, samen met zo'n vijftien lotgenoten uit het hele land, weer terug op school.
De cursusleider, een veertiger die bijna wanhopig deed of hij net 18 was geworden, had de cursisten een woensdagmiddag en -avond beziggehouden met spelletjes, post-it briefjes en dia's.
Ze waren nu door hem in groepjes van twee, drie een nabij bos ingestuurd, met de opdracht, 'task' zoals hij het noemde, om er met het daarin aangetroffen materiaal een boomhut te maken.
Dus zat Wilbert nu te sjorren aan een met zwammen overdekte boomtak, waarvan hij hoopte dat die het gewicht van hem en zijn collega Veerrssen zou kunnen dragen.
Veerssen was ondertussen in de weer met een zaag, maar het was Wilbert onduidelijk wat ze ermee moesten.
Wilbert gaf Veerssen een tikje op de schouder: "Wat gaat dat worden?"
Veerssen stopte met zijn werk, "Ik dacht, wat korte plankjes als bodem."
"Actie is nog geen beweging, Veerssen, hoe wil je die vastmaken?"
"Met spijkers", en Veerssen hield de 'toolkit' omhoog. "We spijkeren ze vast in die boom en dan met bladertakken wanden maken."
Wilbert knikte en sleepte zijn tak naast het stapeltje bij Veerssen's voeten.
"Dat moet genoeg zijn, ik ga maar op zoek naar takken met bladeren."
Pas toen hij Veerssen niet meer zag, maar nog wel kon horen, besefte Wilbert dat het herfst was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten