Zimmerman

I.v.m. een hopelijk tijdelijke handicap ben ik momenteel aan huis gebonden en heb me ertoe gezet de platencollectie auditief af te stoffen. Alfabetisch ben ik qua draaischijf nu aangeland bij Bob Dylan.

Van deze bard met scheermesjes in de keel, bezit ik Desire, Street Legal, het ‘heilige trio’ van toen hij in de Here was (Slow Train Coming, Saved, Shot of Love) en Infidels.*

Dus ik heb ik tientallen platen van hem niet (om over de bootlegs, live-albums en coöperatieve projecten maar te zwijgen). De oer-Dylan van de jaren ‘60–’70 heb ik helemaal gemist omdat ik toen nog kind was en ik heb nooit de moeite genomen noch de behoefte gevoeld om die tijd/muziek in te halen. Ik was als puber meer met The Sound, U2, Genesis, Kraftwerk, Tangerine Dream, Camel en Sparks bezig. Waarvan ik nu als vijftiger nog steeds met volle teugen geniet: U2 is de beste rockband. Ter wereld. Ooit.

Enige algemene en willekeurige opmerkingen bij het herbeluisteren van deze kleine uitsnede van ’s mans repertoire:**

• z’n muziek klinkt nauwelijks gedateerd
• ook in de pre-Saved periode wemelt het in z’n teksten van bijbelse metaforen en citaten
• de hoes van zowel Saved en Shot of Love is godsgruwelijk lelijk — gristenen en esthetiek gaan blijkbaar slecht samen
• Mark Knopfler is een kloon van Dylan
• “Every Grain of Sand” is hartverscheurend mooi, zowel de tekst als de muziek
• de gospel-Bob doet me meer
• Dylan gebruikt alle stijlen (blues, C&W, gospel, rock) en maakt er iets van hemzelf van
• er zijn veel ondoorgrondelijkheden in zijn teksten
• “Union Sundown” lijkt wel een clublied voor de Tea Party-aanhangers
• zoals Dylan is er geen
• zelfs clichés (“Sweetheart Like You”) klinken bijzonder uit zijn mond
• Street Legal is middelmatig tot slecht
• …

*op CD ook Time out of Mind, maar die telt niet in dit 33⅓-verband.

** voor de Dylan-discipel zijn het ook nog inzichten die én niet nieuw én niet wereldschokkend zijn.