Overlijdt Michael Jackson gaat tot overmaat de fiets stuk. De ex-fiets van mijn ook al overleden Broer. De popkoning is 50 geworden, Broer 45. Diens fiets heeft me het afgelopen paar jaar trouw en zonder problemen v.v. van mijn woonplaats naar Loenen gebracht (en alle plekken daartussenin). Het ijzeren paard waardoor ik in staat was om post te bezorgen voor de postuitbuiter—pardon, uitbater Sandd, toen ik met mijn arbeidsherintegratie bezig was.
De laatste weken viel de ene na de andere van de zeven versnellingen uit. En die het nog wel deden kraakten of piepten of allebei. De fiets is (destijds tweedehands) 15 à 20 jaar terug door Broer aangeschaft en na diens dood op mij overgegaan.
De lokale fietshersteller heeft zich erover gebogen. En hij had geen goed nieuws. Het kwam er op neer dat de versneller van een oud type is, waarvoor geen onderdelen gemaakt worden. Jammer, want ik vond het altijd zo leuk om aan de handletjes te trekken of duwen. De bediening bestaat namelijk uit twee hefboompjes op de tussenstang. Het linker kan in twee standen, het rechter in vier. Een wisselende combinatie van verschillende standen maakt zeven versnellingen mogelijk. Ik voelde me steeds een smooth operator als ik onderweg was en kon allengs zonder te kijken het systeem bedienen. Antiek dus.
Voorstel was het bestellen van een nieuwe versnellingsnaaf à raison van € 75. Met arbeidsloon zou het zo'n 165 euro gaan kosten. Enfin, dat moesten we dan maar doen, want mijn andere fiets piept, schuurt en knarst en heeft maar vijf versnellingen, waarvan er twee kapot zijn. En wat denk je? Die zijn van hetzelfde pleistoceen type als die van Broerlief zijn rijwiel.
Met die fiets heb ik deze week rondgereden, terwijl ik als een waanzinnige moest trappen. Want alleen de hoogste versnelling werkt nog, Of de laagste dat weet ik nooit precies. In elk geval die versnelling waarbij ik onzinnig veel moet trappen, en nauwelijks vaart maak. Handig als je de brug op gaat, maar knieschijf-vermorzelend als je gewoon op het fietspad rijdt. Naar mijn werk te Loenen en Breukelen ben ik deze week per bus gegaan, want met zo'n fiets is dat niet te doen. Naar Vleuten en terug en in M####### zelf kon nog net.
Gelukkig belde vrijdag Jaap van KL-2000 (zo heet de fietsspeciaalzaak—vreemde naam, ik zal informeren naar het hoe & waarom).
Hoewel, gelukkig? Hij moest wederom een slechtnieuwsgesprek met me aangaan. De bestelde versnellingsnaaf wordt met palletjes in het hart van het wiel gezet. Maar de originele voorhistorische versnellingsnaaf heeft daartoe veertjes (drie). De nieuwe naaf past dus niet in het wiel. Oplossing was nu het bestellen van een geheel nieuw wiel met versnellingsnaaf. Zo'n wiel kost (houd u zich maar even vast aan de piano): 230 euro. Exclusief arbeidsloon. Maar een nachtje over slapen.
Gistermorgen heb ik me bij Jaap gemeld. Zo'n wiel is toch wel veel geld. Maar Jaap had een tweedehandsje staan, een donkerblauwe (of paars, ik ben in dat kleurenspectrum bijziend) Gazelle "Paris City Hybride Oversized Croom Molybdeen". Ja echt. Hybride betekent waarschijnlijk dat ik er ook mee onderwater kan. En dat alles (mèt zeven versnellingen) voor de weggeefprijs van 275 euro!
Die heb ik maar gekocht, want ik heb toch een vervoermiddel nodig; een 45-strippenkaart kost € 21,60 en in één week is-ie voor ¾ opgebruikt.
Broer zijn fiets lag zonder achterwiel in een hoek van de werkplaats. Dat ziet er treurig uit, hoor, zo'n geämputeerd rijwiel. Of ik die terug wilde, voor de onderdelen? Ik heb nee gezegd, want hij is blijkbaar iets voor het museum en ik heb er niets meer aan.
Na een korte lijdensweg is Broer zijn fiets niet meer. Ik reik nu nog op de nieuwe-oude Gazelle vergeefs naar de middenstang, maar dat zal slijten, hoop ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten