klikken

De geheime dienst en de politie maakt gebruik van de kennis van ’informanten’. Althans dat moet ik aannemen van talloze tv-series, films, thrillers, (misdaad)romans. Die informanten geven kennis uit hun ’milieu’ door, waar de gemiddelde wetsdienaar moeilijk zelf aan kan komen. Het zijn spionnen voor de goede zaak, maar in genoemde media worden ze vaak als onbetrouwbare, ’rattige’ types neergezet. Het zijn klikspanen, niet-loyaal, omkoopbaar. En wanneer een detective gebruik maakt van hun diensten is dat meestal niet helemaal zuiver. Hoewel ik niet zou weten waarom en waarvoor, zou ik informant willen zijn wanneer ’ze’ mij daarvoor vroegen? 

Dit alles omdat ik gisternacht op BNR een ’corruptie-accountant’ deze zin hoorde zeggen: „Klokkeluiders die de stoute schoen oppakken.”

vrijheidsmisvatting

[…] We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness.—That to secure these rights, Governments are instituted among Men, deriving their just powers from the consent of the governed,—That whenever any Form of Government becomes destructive of these ends, it is the Right of the People to alter or to abolish it, and to institute new Government, laying its foundation on such principles and organizing its powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their Safety and Happiness. […]

Uit de preambule van de Onafhankelijkheidsverklaring van de dertien verenigde staten (4 juli 1776), waarmee ze het juk van de Britse koning George III afschudden. Het is een inspirerende tekst voor elk volk dat zich onderdrukt weet. En ik kan de tekst neerladen om op mijn Kobo te lezen. Maar toen zag ik dit: 

Dat moeten ze in Syrië, bijvoorbeeld, maar niet lezen. 

richting

Door tijdens het fietsen de linker- dan wel rechterarm uit te steken geef je aan van richting te (willen) veranderen. Mij valt op dat niet alle fietsers dat doen [de arm uitsteken, bedoel ik. Velen veranderen wèl (onaangekondigd) van richting]. Dat levert gevaarlijke situaties op. Ik vind dat niet leuk. 

geen gezicht

inutile d’affranchir

niet frankeren

postzegel niet nodig

Morgen vraag ik voorbede voor alle ouders met kinderen die op Facebook zitten.

halmuziek

[…] The instruments are orchestral, synthesized, organic, and invented. A church-bell pairs effortlessly with horn and an analog synthesizer. The pacing is fast and slow simultaneously, which is a sign of both good songwriting and good sonic composition. […]

Aldus Nico Muhly over »Hall Music« van, door en met Loney Dear.

recensie

Make Out **

D/UK 2000. Van George Lidwell. Met o.a. Valérie Proudhonne, Mark Heath, Andrew Townsy, Harald Thöner. Zijn tweede film (Over To You, 1995) viel qua bezoekersaantallen tegen, maar de critici waren positief. Dus kon Lidwell met subsidie van o.a. de Goethe-stichting vijf jaar later deze sinistere rom-com maken. Marcia (Valérie Proudhonne), een bodypaint artieste in Berlijn, schildert een 19^de-eeuws panorama van Tver aan de Wolga op het lijf van yuppie John Henniwell (Mark Heath). Hierdoor geobsedeerd verdwaalt haar vriend Putzie (Harald Thöner) in dromen en gewelddadige fantasieën over een driehoeksrelatie van hem, Marcia en John tegen de achtergrond van de Russische revolutie. Lidwell haalt veel overhoop, maar houdt het luchtig en werkt naar een geforceerd happy-end toe. Debuterende Thöner is tegelijkertijd meelijwekkend en duister als Putzie, terwijl Proudhonne doet wat zij het beste kan: charmant zijn. 

groots

Wanneer zij voor haar leven een wisknop zou hebben zou zij het liefst alles wissen van ná haar veertiende verjaardag. Zij was bijna 76 en haar zoons wilden dat „groots” vieren, want „een volgende verjaardag zal U misschien niet meer meemaken”. Je hoorde de hoofdletter u, wanneer zij haar toespraken want op goede manieren had zij altijd gelet. En inderdaad, haar gezondheid werd minder: het hart, de nieren en de laatste tijd ook het geheugen. Dus een groots feest zou weleens fataal kunnen zijn. „Of dat de bedoeling was”, schoot door heen. Blijkbaar had zij het hardop gezegd (weer zo’n kortsluitinkje van haar brein), want Albert-Jan, haar jongste, had „geen woorden genoeg” om die gedachte te bestrijden en Arno had verontwaardigd betoogd dat „zij de laatste tijd ze niet allemaal meer op een rijtje had”.  

Dus zo zat zij in haar eigen luie stoel (door Arno een dag eerder opgehaald, zodat zij een middag en avond op een keukenstoel tv had moeten kijken, vandaar haar rugpijn) pontificaal vooraan in de eetzaal van verzorgingshuis De Eengelanden. Het gebakje smaakte lekker, maar zij kon nergens het lege schoteltje neerzetten en kreeg een beetje kramp in haar hand. 

blad

Vanuit zijn ooghoeken zag hij het blad zijn richting opwaaien. Hij had kunnen bukken of zijwaarts wegdraaien, dan was er niets gebeurd. Maar hij bleef doorfietsen en zo woei het eerste herfstblad van dat jaar hem recht in het gezicht. Het had net geregend, het blad was nat, en bleef op zijn gezicht kleven. Het was oranje-bruin, maar hij kon niet zeggen van welk soort boom het was gewaaid. Hij zette zijn benen aan de grond en veegde met zijn linkerhand het blad weg. Hij had alles onder controle. En vervolgde zijn weg.