vrijdag 30 januari 2009

Davoos

Minister-president Tony C. L. Blair gaf de slottoespraak van het World Economic Forum in Davos. Dat was op 27 januari 2007 en hij zei o.a.:

Above all, nations find that they need to confront and deal with challenges that simply do not admit of resolution without powerful alliances of other nations. And every nation, even the most powerful, is obliged to find such alliances or find their own interests buffeted and diminished.

That is why we call it interdependence. It is the ultimate joining together of self-interest and community interest. Afghanistan was a failed state, its people living in misery and poverty but in days gone by it would have stayed that way without the world much noticing. September 11th brought it to our notice in the most unforeseen but catastrophic way. Look how the world has changed because of it.

We know Africa’s plight is shameful in a world of plenty. But I have never shrunk from confessing an-other motive. I believe if we let Somalia or Sudan slip further into the abyss, the effect of their fall will not stay within their region never mind their nation. I will argue for the presence of peace in Palestine on its own terms; but there is no question that its absence has consequences on the streets of cities in Britain amongst people who have never been near Gaza or the West Bank.

[…]

Interdependence is an accepted fact. It is giving rise to a great yearning for a sense of global purpose, underpinned by global values, to overcome challenges, global in nature.

But we are woefully short of the instruments to make multilateral action effective. We acknowledge the interdependent reality. We can sketch the purpose and describe the values. What we lack is capacity, capability, the concerted means to act.

We need a multilateralism that is muscular. Instead, too often, it is disjointed, imbued with the right ideas but the wrong or inadequate methods of achieving them.

None of this should make us underestimate what has been done. But there is too often a yawning gap between our description of an issue’s importance and the matching capability to determine it.

In this regard, there is often an easy and lazy critique that puts this down to an absence of political will. In my experience there is, usually, not a problem of political will. By and large it’s there. It is translating that will into action that is the problem. Why? Because it requires focus, time, energy and commitment and though individual leaders and nations can provide those qualities intermittently, sustain-ing them over time, with all the other pressures is just practically impossible.

[…]

Global purpose, underpinned by global values requires global instruments of effective multilateral action. There is an urgency here. What is remarkable about Davos this year—and this has been true for some years now—is the degree of consensus around a values-based international agenda. It is what makes me optimistic. There is a true sense of global responsibility.

[…]

But ours is not the only narrative competing for the world’s attention. There is another. It may be—is—based on a total perversion of Islam; but it has shown itself capable of playing cleverly on the injustice, poverty and alienation felt by many whose lifestyles are a world away from ours. We believe we are doing our best to confront the world’s problems and to lift the scourge from the backs of so many mil-lions whose lives are blighted. But this counter-ideology mocks our efforts, disputes our motives, turns our good faith into bad.

And there is yet another narrative. In 20 years, or sooner, there will be new powers, new constellations of authority, with strong intentions and powerful means of advancing them. What values will govern that new world? Will they be global values, commonly shared or will the world revert to spheres of interest, to competing power-plays in which the lesser or struggling nations are the victims?

If the narrative we believe in—a world of tolerance, freedom, openness and justice for all—is to be credible, it has to be effective. The best answer to fear is always hope. But hope requires belief. And belief comes only from words turned into deeds.

So take these issues: Africa, climate change, world trade.

Imagine over the coming months the world agrees and over the coming years, it acts. Think how attractive our story of the world’s progress would be. Then think of failure and who will weep and who will rejoice. Think of all of this. Then let us agree. Then let us act.

anders


De binnenhuisarchitect is langs geweest en mijn woonkamer is ineens twee keer zo groot geworden. Ik moet brood meenemen als ik van de tweezitsbank naar de keuken wandel [v.v.]. De personele rekenaar met afdrukker en bakjes voor papieren staan nu uit de toon te vallen, maar dat gaat allemaal nog naar de slaapkamer.

En dan is een grootse interne logistieke operatie voltooid.

Ik snap niet dat ik 10 [tien!] jaar lang het uitgehouden heb in de nu radicaal veranderde configuratie van meubels.

Zelfs mijn muziek klinkt anders.


dinsdag 27 januari 2009

erfenis

Ik en velen met mij slaan een zucht van verlichting nu George “Oh Wee” Bush niet langer de machtigste man van de wereld is, maar ere wie ere toekomt. Op de online versie van ChristianityToday (“A Magazine of Evangelical Conviction”) worden we in een terugblik op de Bush-jaren gewezen op ’s mans inzet om hiv/aids, malaria, en tuberculose te bestrijden. Dàt was ook President Bush!

On December 1, World aids Day 2008, 400 leaders gathered at the Newseum, the museum of American journalism near the White House. Saddleback Church pastor Rick Warren awarded Bush the International Medal of peace, a new award from Warren’s Global peace Coalition that recognizes outstanding personal effort in fighting spiritual emptiness, corruption, extreme poverty, pandemic diseases, and illiteracy.

After a standing ovation, Bush announced that pepfar, the President’s Emergency Plan for Aids Relief, had achieved a treatment milestone ahead of schedule: More than 2 million people, mostly in Africa, were receiving hiv-fighting drugs. Before pepfar started, only 50,000 people were being treated with life-sustaining drugs in the worst-hit nations. Now, Congress and the United Nations, among others, back the President’s plan, and in coming years, the U.S. may spend $48 billion to fight hiv.

Leaders sensed that Bush’s moral single-mindedness had finally paid off. Michael Gerson, former speechwriter for Bush and now a Washington Post columnist, told CT, “The same focus that critics call ‘stubbornness’ is also the reason we have such successful initiatives against hiv/aids, malaria, and tuberculosis in Africa.”

At the beginning of the Bush years, few imagined that a multibillion-dollar program to fight a sexually transmitted disease would become a key legacy of Bush’s. But early on, the President told cabinet members that he wanted to do something about hiv/aids in Africa. Fighting terrorism had been more urgent at first. By 2002, more evangelicals were speaking out publicly about hiv/aids. Conservative senators Jesse Helms and Bill Frist said it was disgraceful that nothing was being done. Rock star Bono lobbied the President.

Gerson says Bush eventually overrode advisers who said it “would be problematic to be announcing a lot of money for foreigners.” Instead, the President directed aide Joshua Bolten to plan “something game-changing” for Bush’s 2003 State of the Union address. During that speech, Bush mapped out a plan to spend $15 billion over the coming five years to fight the virus.

[…]

In mid-2005, Bush launched the President’s Malaria Initiative (pmi), committing the federal government to spend $1.2 billion by 2010 to fight malaria, which kills 1.2 million each year. pmi also includes new money to fight tuberculosis.

Internationally, hundreds of faith-based groups and thousands of churches in the developing world receive support through pepfar and pmi. The combined total spending for these programs is at least $63 billion. Bush’s goal of a “better, safer world” is becoming a reality in terms of freedom from disease.

vrijdag 23 januari 2009

lecker

De Meern is een karakterloos industrie- annex Vinexgebied in aanbouw nabij de Domstad. En er is dus een brouwerij gevestigd: De Leckere (“Omnis Comparatio Claudicat”).

Omdat ik vandaag enkele van hun brouwsels ontdekte in de doorzakkende schappen van het lokale filiaal van A. Heijn, weet ik er nu pas van. Maar dat komt, lees ik op hun zeer chique netstek, omdat ze pas vanaf 1997 bezig zijn.

Ze maken ‘organic’ bier. Dat is dus iets met biologisch-dynamisch, eko, scharrelgraan en ongedesemd hop. Ik drink nu hun variant ‘№ 3’ (met drie moutsoorten) en die is zeer smaakvol. Gaat dat proeven! Alleen de Latijnse spreuk in hun, eveneens als hun website, fraaie logo kan ik niet vertalen. Ik kom niet verder dan: ‘Alles vergelijkend…’. Ik had destijds toch beter moeten opletten op de MAVO.

donderdag 22 januari 2009

belofte

Twee dagen na deze woorden van Mr. Obama, president van de VS van A en parttime messias,

Today I say to you that the challenges we face are real. They are serious and they are many. They will not be met easily or in a short span of time. But know this, America—they will be met. On this day, we gather because we have chosen hope over fear, unity of purpose over conflict and discord.On this day, we come to proclaim an end to the petty grievances and false promises, the recriminations and worn out dogmas, that for far too long have strangled our politics. We remain a young nation, but in the words of scripture, the time has come to set aside childish things. The time has come to reaffirm our enduring spirit; to choose our better history; to carry forward that precious gift, that noble idea, passed on from generation to generation: the God-given promise that all are equal, all are free, and all deserve a chance to pursue their full measure of happiness,

en de poolkappen smelten nog steeds, Amerikanen worden nog steeds uit hun huizen gezet, de beurskoersen dalen nog steeds, in het Midden-Oosten nemen ze nog even een pauze voordat de schermutselingen weer beginnen, Bin Ladens van diverse soorten en maten plannen hun volgende ontploffingen en de nieuwe uitstoot-neutrale automobielen zijn er nog steeds niet.

Zullen we Obama en zijn regeringsvrouwen en -mannen voorlopig maar even niet interviewen, niet audiovisueel volgen, niets over hen schrijven of/en zeggen om na een halfjaartje ofzo eens te bezien wat ze van plan zijn; ondertussen zelf onze eigen problemen oplossen (en niet alles verwachten van dat ene mannetje aan de andere kant van de oceaan)?

Graag!

vrijdag 16 januari 2009

rules of engagement

Ik heb de afgelopen weken geprobeerd net te doen of het niet gebeurde. Maar ik draag aan mijn linkerarm zo’n One-polsbandje van Bono, dus ik werd er constant aan herinnerd dat we allemaal één grote mensenfamilie zijn en dat een aantal familieleden elkaar naar het leven staat in een smal stukje land aan de zee. Daarom in de Schriften gezocht naar woorden die ikzelf niet heb. Dit is wat Mozes, namens G#d, zijn mensen voorhoudt (Deuteronomium 20, vlgns. de Nieuwe Bijbelvertaling):

10 Voordat u een stad aanvalt, moet u eerst een vredesregeling aanbieden. 11 Als men op het voorstel ingaat en de poorten voor u opent, moeten alle inwoners van de stad tot herendienst worden gedwongen. 12 Als ze echter geen vrede willen sluiten en liever de strijd met u aangaan, 13 en de heer, uw God, u de belegerde stad in handen geeft, moet u alle mannelijke inwoners ter dood brengen. 14 Maar de vrouwen en kinderen en het vee en alles wat er aan goederen in de stad is mag u buitmaken. U mag van de buit eten wat u wilt, want u krijgt het van de heer, uw God. 15 Zo moet u te werk gaan bij de steden die op grote afstand van u liggen, buiten het gebied dat u nu gaat veroveren. 16 Maar daarbinnen, in de steden van het land dat de heer, uw God, u als grondgebied zal geven, mag u geen mens in leven laten. 17 Alle Hethieten, Amorieten, Kanaänieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten moet u doden, zoals de heer, uw God, u heeft opgedragen, 18 om te voorkomen dat u de gruwelijke dingen die zij voor hun goden doen van hen overneemt, waardoor u tegen de heer, uw God, zou zondigen. 19 Als u een stad langdurig moet belegeren, mag u haar boomgaarden niet vernietigen. Laat de bijl rusten en laat de bomen staan, want u moet er zelf van eten, en bovendien: is een boom soms een mens, dat u tegen hem moet strijden? 20 Alleen de bomen waarvan u weet dat ze geen vruchten geven, mag u vernietigen of omhakken om ze te gebruiken voor de belegering van de stad waarmee u in oorlog bent.

dinsdag 13 januari 2009

diagonaal


Ik vind dit wel een mooi plaatje, copyright bovengetekende. Vooral de condensstreep van het vliegmasjien rechtsboven. [En u mag zeggen waar ik deze foto geschoten heb; er is geen inzendingstermijn, er zijn geen prijzen en over de uitslag wil ik best met u corresponderen].
Posted by Picasa

gevuld

Eén van de ingrediënten in de AH ‘Slagroom bonbons’ (200 gram, melk, puur, wit) die ik vandaag voor € 3,99 heb gekocht, is naast o.a. vanillearoma en specerijen, vulmiddel (E170).

Vulmiddel.

Dat doet denken aan Bisonkit, stopverf en voegwerk.

Waarom maakt dhr. Heijn slagroom bonbons, waar dus alleen slagroom in hoeft, en doet er vulmiddel in? Om de bonbons zwaarder te maken? Om mij een verzadigd gevoel te geven? Maar een bonbon is toch geen erwtensoep! Die moet goedgevuld zijn, stevig. Bonbons zijn luxe snoeperij, als je jezelf (of anderen) wilt verwennen.

En waar dat vulmiddel (E170) uit bestaat, legt Heijn niet uit.

Hier moet de Keuringsdienst van Waarde maar eens induiken.

zaterdag 10 januari 2009

tawny

Zijn broek heeft dezelfde kleur als de bank. Een onbestemd soort oranje-bruin dat in de jaren ’60 van de vorige eeuw erg ‘hip’ geweest zou zijn. Maar hip is al lang niet meer cool. En cool is vet geworden.

Dat is hij trouwens niet, vet. Voor een supermodel heeft hij de ideale maten, de scheiding in zijn haar lijkt gebeeldhouwd sinds zijn twaalfde. Maar zijn etsblauwe ogen zijn nooit iemand opgevallen, zijn verschijning nooit opgemerkt. Als hij spreekt, vragen mensen: Pardon, u zei?

Zijn driekamerat kijkt uit op een bedrijventerrein van vierkanten en rechthoeken. Hij hoeft maar tien minuten te lopen naar één ervan om er zijn werk te verrichten. ‘Iets met computers’, heeft hij geantwoord toen tien jaar geleden de buurman vroeg wat hij zoal deed.

Driemaal per week eet hij in het bedrijfsrestaurant. De andere dagen kookt hij het enige recept dat hij kent, spaghetti carbonara. ’s Zondags haalt hij soms chinees, soms een pizza.

Wanneer hij zich verveelt, en dat is zelden, etst hij langs het kanaal. Na 15½ kilometer neemt hij de brug en etst hij terug langs de andere kant van het kanaal.

Hij denkt tweemaal per jaar erover een kat te nemen, maar besluit het niet te doen, omdat hij niemand weet die op een kat kan passen als hij met vakantie gaat.

Eens per jaar neemt hij 15 verlofdagen op en brengt die door in een pension, dat sinds enkele jaren ‘bed & breakfast’ heet en is gehuisvest in een onopvallende straat in Haarzuilens. Hij maakt er wandelingen rond het park, leest Agatha Christie’s, drinkt twee glaasjes tawny port na het avondeten en tobt of hij niet te dik wordt. Hij stuurt geen kaarten.

vrijdag 9 januari 2009

begin

De Palestijnse journalist Daoud Kuttab en voormalige Ferris Professor of Journalism aan de Princeton University (VS) schrijft n.a.v. de Gaza schermutselingen (bij gebrek aan een betere term) op www.sojo.net over “wie begonnen is”. Ik citeer de slotalinea, lees de rest maar op eigen gelegenheid.

Ik heb als verbaasde buitenstaander over het hele gedoe momenteel geen originele analyse of opluchtende oplossing.

It is clear that in order to distinguish right from wrong both sides need to agree on a starting point. Many today believe that the natural starting point for the Palestinian-Israeli conflict is the late 1940s, which witnessed the U.N. partition plan—initially the legal basis for the creation of Israel. If the partition of mandatory Palestine is an accepted starting point, then a logical conclusion to the conflict would require that an end to both direct and indirect occupation of the Palestinian half of the partition plan is in order. Irrespective of time and chronology, trading land for peace continues to be the most logical and appropriate way to address the conflict which has bridged the 20th and 21st centuries.

dinsdag 6 januari 2009

omgangsvormen

Bas Straten, eigenaar van het Silk Road hotel in Yazd (Iran), heeft zeven redenen waarom hij daar woont en werkt. Op http://onzemaninteheran.com/ (zie 'klikken' rechtsboven) geeft hij ze. De vijfde reden gaat over de spreekwoordelijke tarof (beleefdheid) van de Yazdi (inwoners van Yazd in het midden van Iran gelegen).

5. Ik houd van traditie en tarof (zendegiye sonati va portarof ra dust daram)

[…]

Yazdi raken vaak verstrikt in hun eigen leefregels en tarof (beleefdheid). Ze zijn zeer zorgvuldig met het niet kwetsen van elkaars gevoelens. Ze laten hun eigen gevoelens zo min mogelijk zien. Ze proberen zoveel mogelijk te weten te komen over de ander, maar geven zichzelf zo min mogelijk bloot. Ik schat dat zo’n 80% van alle gesprekken tarof is.

Het kopen van brood bijvoorbeeld:

Salaam Mohsen! (Dag Mohsen)

Salaam Ali agha! (Dag meneer Ali)

Halet shoma chetore? (Hoe voelt u zich)

Bad nistam. Shoma khubastid? Redelijk, en hoe gaat het met u?)

Mamnun am! khanevadeye shoma khub hastand? (Dank u! Gaat het goed met uw familie?)

Arre, motsjakkeram. (Ja, dank u wel)

Valedeye gerami salame hastand? (Zijn uw eerbare ouders gezond?)

Alhamdo lelah (God geprezen ja)

Befarmaid (Wat kan ik voor u doen?)

Bebakhshid, charta nun lotfan (Excuseer, vier broden alstublieft)

Befarmayin, khedmate shoma (Meneer, alstublieft)

Dastet dard nakone (Moge het niet pijnvol zijn voor uw handen)

Sare dard nakone (Moge het niet pijnvol zijn voor uw hoofd)

Gheimatesh chand-mishe? (Hoeveel kost het?)

Ghabel nadere (U hoeft er niet voor te betalen)

Lotf darid. Che quadr taghdim konam (Lof aan u, wat wordt de prijs?)

200 toman (200 toman = 15 eurocent)

Befarmaid, agha (Alstublieft meneer)

Ghabeli nadasht! (U hoefde er echt niet voor te betalen)

Sepas gozaram (Ik ben u dank verschuldigd)

Kari dari? (Kan ik nog iets voor u doen)

Ghorbanet (Ik ben bereid voor u te sterven)

Khodafez (Tot ziens)

Khoda negahdar (Tot ziens, moge God u beschermen)

Salaam beresoon (Doe de groeten aan je familie)

Mamnunam (Dank u)

Bebakhshid (Excuseer dat ik vertrek)

Khahesh mikonam (Geen probleem)

zondag 4 januari 2009

emancipatie


Tot voor kort dook zij steevast op als ik MS-Uitkijk of MS-Woord opende: ‘Moeder Natuur’, de Kantoor-assistent van Ome Bill (Gates) in de vorm van een beweeglijk wereldbolletje. Ik had ook een poesje, Lynks, kunnen kiezen of een hondje, Snuffel; Merlijn, een wizard; De Stip (spreekt voor zich) of F1, het robotje.

En natuurlijk het paperclipje dat sinds Microsoftheugenis bestaat en bij XP ineens een naam heeft, Clippit.

Ik grijp het begin van dit jaar aan om assistentloos door het leven te gaan. D.w.z. als ik aan de computer zit. Daarnaast blijf ik graag gebruik maken van de expertise, levenservaring, inzichten en het oordeelsvermogen van derden. Na ± 20 jaar computergebruik moet ik toch eens zonder hulp en advies kunnen.

Het voelt aan als een bevrijding, het individu dat voortaan op eigen benen staat, zelf heften in handen neemt en zijn eigen weg kiest, niet gehinderd door gevraagde en ongevraagde raadgevingen.

Maar mijn personal computer is wat minder persoonlijk geworden. Het geanimeerde globetje rechtsboven in het scherm, maakte het computergebruik – toch een eenzame bezigheid – iets vriendelijker.

De stem van HAL blijft weerklinken, i.p.v. de bliepjes en riedeltjes die XP standaard levert, bijvoorbeeld wanneer ik de pc opstart en afsluit (“This conversation can serve no purpose anymore, goodbye”) of een ‘fatale fout’ bega (“It’s puzzling, I don’t think I have seen anything quite like this before”). XP, of ik, begaat nogal eens zo'n fout. HAL’s rustige stem begeleidt me al sinds Microsoft95 en is ooit op m’n computer gezet door de USAmerikaanse Stan, toendertijd woonachtig in Zürich, Zwitserland. Maar dat is een te lang verhaal om hier uit te leggen.

uitzicht

Posted by Picasa

witz

Ein Rabbi sagt zu Gott: Hilfe, mein Sohn ist Christ geworden, was soll ich bloß tun?

Gott antwortet: mach dir nichts draus, mein Sohn ist auch Christ geworden.

Darauf der Rabbi: Und was hast du getan?

Gott: Ich habe ein neues Testament geschrieben.

zaterdag 3 januari 2009

nee

2009.

Ik vind het een nietsig jaartal. In de geschiedenisboeken van 2021 (die zullen dan slechts via internet beschikbaar zijn) zal 2009 niet apart genoemd worden als een bijzonder jaar. Naar ik verwacht zal dit jaar gekenmerkt worden door malaise, massa-ontslagen, onrust.

2008 bekt beter, 2010 is sci-fi en klinkt veelbelovend.

Maar 2009? De klank ‘nee’ zit er in en ik voel ook een frisse tegenzin op deze 3de januari.

Terwijl ik me toch heb voorgenomen om meer te gaan leven vanuit mijn positieve levenskracht. Maar ik ben bang dat ik hard m’n best moet doen om dit jaar goed geluimd door te komen.

We zullen zien, 31 december 2009…

vrijdag 2 januari 2009

58 graad


Een natuurlijk fenomeen dat als je niet beter wist uit de computers zou kunnen komen van Industrial Light & Magic (ILM), dat bedrijf van George Lucas dat de f/x voor de Star Wars, Pirates of the Caribbean en honderden andere films deed.

Het gaat om een zeer zeldzaam natuurverschijnsel, de zgn. ‘fire rainbow’. Afgelopen week werd deze foto gemaakt op een plek bij de grens van de staten Idaho/Washington in de VS van A. Het schouwspel duurde een klein uur.

Vuurregenbogen kunnen alleen ontstaan bij cirruswolken, op minstens 20 km hoogte, met een precies aantal ijskristallen èn zonnestralen die de wolken raken in een hoek van precies 58°.

Mijn mond zakt open van verbazing bij het zien van zoiets schoons.