Sneeuw man!

Een besneeuwde dag (code geel) en met sneeuw komt altijd “Snowbound” van Banks, Collins en Rutherford (alias Genesis) naar boven. Een meeslepend refrein en duistere tekst. Van de  …and then there were three-LP, in 1978 uitgebracht en nog steeds een magistraal stuk muziek. 

Herfst en winter zijn voor mij de uitgekiende jaargetijden om de Genesis-catalogus te hernemen.

Ik ga nu Wind and wuthering opzetten (heel klassiek met een diamantnaald en zwart-vinyl schijf). Ik wens mij veel genot.

Snowbound

Lay your body down upon the midnight snow

Feel the cold of winter in your hair

Here in a world of your own

In a casing that’s grown

To the children’s delight

That arrived on the night

Here they come to play their magic games

Carving names upon your frozen hand

Here in a world of your own

Like a sleeper whose eyes

Sees the pain with surprise

As it smothers your cries

They’ll never, never know

Hey, there’s a Snowman

Hey, hey what a Snowman

Pray for the Snowman

Ooh, ooh what a Snowman

They say a snow year’s a good year

Filled with the love of all who lie so deep

Smiling faces tear your body to the ground

Covered red that only we can see

Here in a ball that they made

From the snow on the ground

See it rolling away

With wild eyes to the sky

They’ll never, never know

Hey…

Genesis (Rutherford)

beeldig

Op de harde schijf van mijn handy trof ik ook dit beeld aan: 

En ik ben verbaasd over de kwaliteit van het photographisch vermogen van mijn Acer Z130, daar kan de iPhone X niet tegenop (maak ik mezelf wijs). 

gebrek aan belangstelling

De aangekondigde bespreking van het boek “Een gebroken wereld heel maken” van Jonathan Sacks gaat niet door in verband met gebrek aan belangstelling.

Deze mededeling op de deur van een wijkcentrum is te pijnlijk om hier te herhalen. Daarom iets anders, over een struikelsteen.

Struikelstenen (“Stolpersteine”) zijn volgens het Duitsland Instituut (DIA):

Ze zijn vierkant, goudkleurig en liggen tussen het plaveisel in tien Europese landen. De zogenoemde ‘Stolpersteine’ herinneren aan de verdrijving, deportatie en vernietiging van joden, zigeuners, politiek vervolgden, homoseksuelen, en Jehova’s getuigen en de slachtoffers van euthanasie tijdens de nazi-dictatuur.
Door de steentjes te leggen voor de laatste zelf gekozen woonplaats van de vele slachtoffers wil de kunstenaar Gunter Demnig (1947, Berlijn) de herinnering aan hen levend houden. De Stolpersteine, in het Nederlands ‘Struikelstenen’, zijn bedoeld om mensen over de namen van de slachtoffers te laten ‘struikelen’, althans in figuurlijke zin, met hart en ziel. Op elk steentje met messingplaatje staat de naam, geboortedatum, sterfdag en plaats van overlijden van het slachtoffer.

Maar de tegel waar ik afgelopen week over struikelde zag er heel anders uit:

Gewoon een stoeptegel in een gewone woonwijk in het midden des lands, vlak naast de N230. Ik ben er geregeld overheen gelopen het afgelopen jaar, pas vorige week woensdag werd ik er door opgeschrikt. Gezien de verwering is deze graffiti  al een tijd geleden aangebracht en hebben er talloze mensen over en langs gelopen zonder erg te hebben (net zo als ik). Hoe kan het dat al die tijd, in een gewone woonwijk in het midden des lands, niemand een fles bleekmiddel of verfafbijt gepakt heeft om deze tekens te verwijderen? Hoe kan het dat ik niet aan het uitwissen ben geslagen?

Zo gauw ik weer in de buurt zal ik dat alsnog doen.