gebrek aan belangstelling

De aangekondigde bespreking van het boek “Een gebroken wereld heel maken” van Jonathan Sacks gaat niet door in verband met gebrek aan belangstelling.

Deze mededeling op de deur van een wijkcentrum is te pijnlijk om hier te herhalen. Daarom iets anders, over een struikelsteen.

Struikelstenen (“Stolpersteine”) zijn volgens het Duitsland Instituut (DIA):

Ze zijn vierkant, goudkleurig en liggen tussen het plaveisel in tien Europese landen. De zogenoemde ‘Stolpersteine’ herinneren aan de verdrijving, deportatie en vernietiging van joden, zigeuners, politiek vervolgden, homoseksuelen, en Jehova’s getuigen en de slachtoffers van euthanasie tijdens de nazi-dictatuur.
Door de steentjes te leggen voor de laatste zelf gekozen woonplaats van de vele slachtoffers wil de kunstenaar Gunter Demnig (1947, Berlijn) de herinnering aan hen levend houden. De Stolpersteine, in het Nederlands ‘Struikelstenen’, zijn bedoeld om mensen over de namen van de slachtoffers te laten ‘struikelen’, althans in figuurlijke zin, met hart en ziel. Op elk steentje met messingplaatje staat de naam, geboortedatum, sterfdag en plaats van overlijden van het slachtoffer.

Maar de tegel waar ik afgelopen week over struikelde zag er heel anders uit:

Gewoon een stoeptegel in een gewone woonwijk in het midden des lands, vlak naast de N230. Ik ben er geregeld overheen gelopen het afgelopen jaar, pas vorige week woensdag werd ik er door opgeschrikt. Gezien de verwering is deze graffiti  al een tijd geleden aangebracht en hebben er talloze mensen over en langs gelopen zonder erg te hebben (net zo als ik). Hoe kan het dat al die tijd, in een gewone woonwijk in het midden des lands, niemand een fles bleekmiddel of verfafbijt gepakt heeft om deze tekens te verwijderen? Hoe kan het dat ik niet aan het uitwissen ben geslagen?

Zo gauw ik weer in de buurt zal ik dat alsnog doen.