tijd

De letters van het binnenwerk zijn gedrukt in vlekkerig zwart-wit (Times New Roman vermoed ik) op dik krantepapier, met op de omslag een onscherpe kleurenfoto (© Bernard Charlon/Gamma) van Joeri Andropov en face met een rode strik. De foto’s binnenin zijn alle in zwart-wit op één afbeelding na van een schilderij  »Rolschaatser1982« door Margreet Kolvoort.

Het is juli 1983 en het gaat om weekblad De Tijd (“Dieu et mon droit”), № 460, Jrg. 9. Het was toen crisis met hoge werkloosheid (20%) en een piepjonge Jan Mulder schrijft over zijn avonturen in Las Vegas. 

Een andere bijdrage komt van Tom Pauka* (“Na een lange en succesvolle tocht door de media, zowel bij krant als radio en televisie, en actieve betrokkenheid bij de politiek kan men Tom Pauka nu vinden in de kop van Noord-Holland, alweer betrokken bij kunst maar vooral geconcentreerd op het schrijven van boeken”), die schrijft over wat hij mooi vindt: spelende honden, rolschaatsende jongeren en een schilderij van Margreet Kolvoort. Over die Margreet Kolvoort is op het WWW niets te vinden dus heeft zij officieel niet bestaan.

Andropov heeft wel bestaan. Wikipedia: Joeri Vladimirovitsj Andropov [(Юрий Владимирович Андропов), geb. in Nagoetskaja, Kraj Stavropol, Rusland, 15 juni 1914 — gestorven aan een leveraandoening te Moskou, 9 februari 1984], was een Sovjet-Russisch politicus. Gedurende 15 maanden was hij Secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Joeri is ook een Russische kattenaam en ondanks zijn vroegtijdig verscheiden heeft Joeri Andropov een Facebook-pagina. De Tijd: “Hij wist veel meer af van de VS dan Reagan afwist van de Sovjet-Unie.”

Het 8 pagina’s tellende omslagartikel focust op Andropov’s inspanningen als Secretaris-generaal van de USSR om de kernkoparsenalen van de wereld te verminderen. Zijn tegenpool was Reagan, dus dan weet je het wel.

Wat verder opvalt in De Tijd van 1983 is het zorgvuldig gebruik van leestekens. Zoals de aanhalingstekens „ en ” i.p.v. “ en ”. Dat vind ik heel fraai. Net zo als de accent grave in nòg.  

En ik wil Pauka lezen. Zou De Slegte nog iets van hem hebben staan?

*Vanaf 1980 maakte Tom Pauka naam als literair auteur. Hij debuteerde met de verhalenbundel Een moeilijke eter en andere verhalen. De literaire pers reageerde unaniem positief. In 1981 volgde de roman/novelle Winnifred onttrekt zich aan het oog. Daarna publiceerde Tom Pauka twee romans die nog steeds kunnen rekenen op een groot lezerspubliek: Een ongewenst verlangen (1982) en De meidenziekte (1983), respectievelijk met als thema multiple sclerose en anorexia nervosa. Hierna verschenen nog twee romans, te weten Gedroomde kansen (1984) en Lente voor beginners (1985). Succes bleef uit, waarna het stil werd rond de auteur. Wel publiceerde hij nog samen met Rein Zunderdorp — voormalig wethouder van Groningen en thans o.a. voorzitter van het Humanistisch Verbond — twee boeken over de voor- en nadelen van het inschakelen van externe adviseurs: De Banaan wordt bespreekbaar (1988) en Banaan voor gevorderden (1990). In beide boeken wordt het veranderingsproces van de gemeente Groningen eind jaren tachtig beschreven. Kenmerkend voor Pauka’s kleine maar overtuigende oeuvre, is het vertrouwen in de menselijke vitaliteit. Belast met gevoelens van schuld en overbodigheid slagen de hoofdpersonen er desondanks in hun leven zin en inhoud te geven. Zij blinken uit in levensmoed en verstaan de begerenswaardige kunst van het overleven. (Bron: Wikipedia)