Quarakter naar somberte neigend zoek ik opwekkendheden in de
dagelijkse omgeving waardoorheen ik me beweeg op weg naar daar en hier (v.v.).
Zo bevond ik me gisternacht
rond 23:23u op het viaduct over de tot 2 x 5 rijlanen uitgesmeerde A2 ter
hoogte van Vleuten. (Dat stuk snelweg tussen Holendrecht en Ouderrijn is
blijkens het filmpje vooral bedoeld voor laagvliegende hefschroefvliegtuigen).
(Wist ú dat… de A2 tussen Amsterdam en Utrecht de
route van de E35 volgt, die daarna overgaat in de E25? De A2 daarmee het begin
is van de Route du Soleil naar het
zuiden? Dat de ingenieuren van Rijkswaterstraat blijkbaar tijd hebben Triviant
te spelen?).
Ik stond daar niet om voor
hand vallende bedoelingen (trouwens, over de hele lengte van de brug is links en
rechts een 4 meter
hoog metalen gaaswerk aangebracht —voor je daar overheen bent…), maar vanwege
de feeërieke illuminatie van tientallen rode achterlichtjes die in hoog tempo (max. 100
km/u, al willen blij-dat-ik-rijers nog harder) onder me door en van me vandaan glijden.
Dat is namelijk een mooi
gezicht, opgenomen in het autoverkeersgeraas, starend naar eindeloos bewegende rode
lichtjes die in het niets oplossen. Wanneer ik mijn bril afzet worden het
roodfonkelende diamantjes. Het is een zinsbegoochelende door gezichtsvernauwing
blikverruimende ervaring om daar zo’n vijftien minuten staan te staren.
Iemand zou van dit lichtorgel een filmpje op YouTube moeten zetten op een muzikaal bedje van Tiësto. Daar zou
ik dan lekker warm thuis voor de pc uren naar blijven kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten