zaterdag 19 november 2011

blijven kijken


Quarakter naar somberte neigend zoek ik opwekkendheden in de dagelijkse omgeving waardoorheen ik me beweeg op weg naar daar en hier (v.v.).

Zo bevond ik me gisternacht rond 23:23u op het viaduct over de tot 2 x 5 rijlanen uitgesmeerde A2 ter hoogte van Vleuten. (Dat stuk snelweg tussen Holendrecht en Ouderrijn is blijkens het filmpje vooral bedoeld voor laagvliegende hefschroefvliegtuigen).

(Wist ú dat… de A2 tussen Amsterdam en Utrecht de route van de E35 volgt, die daarna overgaat in de E25? De A2 daarmee het begin is van de Route du Soleil naar het zuiden? Dat de ingenieuren van Rijkswaterstraat blijkbaar tijd hebben Triviant te spelen?).

Ik stond daar niet om voor hand vallende bedoelingen (trouwens, over de hele lengte van de brug is links en rechts een 4 meter hoog metalen gaaswerk aangebracht —voor je daar overheen bent…), maar vanwege de feeërieke illuminatie van tientallen rode achterlichtjes die in hoog tempo (max. 100 km/u, al willen blij-dat-ik-rijers nog harder) onder me door en van me vandaan glijden.

Dat is namelijk een mooi gezicht, opgenomen in het autoverkeersgeraas, starend naar eindeloos bewegende rode lichtjes die in het niets oplossen. Wanneer ik mijn bril afzet worden het roodfonkelende diamantjes. Het is een zinsbegoochelende door gezichtsvernauwing blikverruimende ervaring om daar zo’n vijftien minuten staan te staren.

Iemand zou van dit lichtorgel een filmpje op YouTube moeten zetten op een muzikaal bedje van Tiësto. Daar zou ik dan lekker warm thuis voor de pc uren naar blijven kijken.



 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten