dood

Tijdens mijn afwezigheid is de aardbeiplant een nare dood gestorven door watergebrek. Die stond op het balkon.

De huisplanten zijn goed verzorgd door het buurmens, maar zij heeft niet verder gekeken dan de huiskamer. Daartoe had ik haar ook geen instructie gegeven. Ik meende dat met de verwachting van een herfstige zomer de balkonplant voldoende water zou krijgen. Eerlijk gezegd was ik vergeten dat de interim watergeefster ook de aardbeiplant moest gedenken.

De aanblik van het uitgedroogde, slap over de rand van de pot hangende lijkje gaf me het gevoel een moordenaar te zijn, of in elk geval doodslager.

Ik ben geen tuinier; blij dat ik vierhoog in een flat woon, maar het op Koninginnedag voor 1 euro aangeschafte plantestekje was door mijn aandacht, zon, krachtvoer en bewatering uitgegroeid tot een rijke oogst belovende aardbeiplant, geheel tegen mijn verwachting in.

De plant kreeg allerlei uitlopers, wat ik een goed teken vond, maar die ik moest afknippen volgens een ander buurmens met stadstuin en diepgroene vingers. Ik had blijkbaar een grondkruiper gekocht en die scheuten waren nieuwe aardbeiplantjes die ik moest aborteren. Dat heb ik gedaan en de plant floreerde inderdaad.

Dit botanisch getrut gaf me een onvermoed genoegen en daarom was het een naar schokje mijn aardbeiplant dood aan te treffen. Maar blijkbaar had ik niet zo'n sterke band met haar/hem dat ik tijdig voor hem/haar mantelzorg regelde. En tijdens mijn tijdelijke aanwezigheid buitenslands heb ik geen moment me afgevraagd hoe het toch met m'n aardbeiplant gesteld was.

De plant had dus niks aan mij en is waarschijnlijk blij van een ondankbare meester verlost te zijn.

Althans dat hoop ik; hij/zij ruste in vrede.