zizou

Van voetbal weet ik niet veel meer dan dat er een bal voor nodig is en dat je daar niet met je handen aan mag zitten en soms ook weer wel. De doelverdediger uitgezonderd. Dit i.t.t. korfbal.

Voorts heb ik een hartgrondige hekel aan "supporters" die zichzelf oranje gekleurd aan er niet van gediend zijnde buitenstaanders opdringen of/en de openbare ruimte en elkaar vernielen om hun clubliefde te demonstreren.

Ik heb mezelf dan ook hogelijk verbaasd door donderdagavond 1 juli '10 bij Het Gesprek enigszins ademloos  de volle 90 minuten van de documentaire Zidane, un portrait du 21e siècle te volgen ("van de aftrap tot het laatste fluitsignaal").

Zinedine Zidane is de beste voetballer aller tijden, net zoals Maradona, Cruijff, Beckham, Platini, Pele, Best en Lance Armstrong (behalve dat laatstgenoemde wielrent).

In de film zien we een wedstrijd van 23 april 2005 van het team van Zidane tegen een andere club, waarbij de camera uitsluitend Zidane in het oog houdt, gedurende de hele wedstrijd.

[Ik zeg camera; in werkelijkheid waren het er 17, in HD-kwaliteit, maar dat is overbodige informatie. Zo wil ik niet weten hoe de Daleks in Doctor Who precies werken of de CGI van Avatar tot stand komt. Het gaat om het effect, om wat we te zien krijgen en wat de maker ermee wil overbrengen, niet of zij daarvoor computers gebruikt heeft dan wel kurk. De korenvelden van Van Gogh worden ook niet indrukwekkender wanneer ik de chemische samenstelling van zijn gele verf weet.]

Je ziet de man dus drentelen, rennen, kijken, hoofdschudden, grimlachen, schoppen en af en toe hoor je hem (zijn enige verbaliteit bestaat uit het roepen van 'hé!' in verschillende toonaarden). En zijn gedachten worden onderin het scherm afgedrukt.

Ik kan 's mans genialiteit in de voetbalkunst niet beoordelen of becommentariëren. Daarvoor mis ik een paar chromosomen. Maar de genialiteit van de makers van Zidane, A 21st Century Portrait, Douglas Gorden & Philippe Parreno, staat buiten kijf. Als je het voor elkaar krijgt een notoire voetbal-ignorant als ik (het heeft meer iets van afkeer en walging), negentig minuten lang te boeien met beelden van een voetballer in vol bedrijf, dan kun je iets.

Halverwege de film krijgen we ineens een montage te zien van journaalbeelden (bermbom Irak) en 'triviale' gebeurtenissen die plaatsvonden op 23 april 2005.  Daarmee wordt de titel van de documentaire verklaard en het 'zinloze' én tegelijkertijd 'gedenkwaardige' van het hele gedoe van Zidane en companen. Zoals al het menselijke doen en laten: "Wie zal ooit kunnen denken dat in de toekomst een ongewone dag als deze als iets doodgewoons zou worden beschouwd".

Voetbal: het gaat nergens over, maar het is onmisbaar (zelfs voor voetbalhaters).

Idem het leven.