lui?

Ik vakanteer deze weken door op de kat van mijn zus te passen (eigenlijk is het een poes, maar ‘op de poes van mijn zus passen’ doet teveel aan kuisheidsgordels of/en eerwraak denken). De kat verzorgen kan het beste door in haar huis te verblijven, kilometers verwijderd van mijn eigen woonstee. 

Ik ben nu dus uit logeren in V. terwijl zus met manlief het IJsselmeer rondfietst. Mooie omgeving, polder en zee, Middeleeuwse stad. Een lekker groot huis met trappen, volle boekenkasten, overmaat aan CD's (waaronder alles, maar dan ook alles van Chris deBurgh). 

Onderwijl past thuis de buurman op mijn planten. Zo houden we elkaar bezig. 

Ik heb nu alle gelegenheid om lui te zijn.

Maar het gaat me niet makkelijk af. Ik probeer uit te slapen door laat naar bed te gaan, maar ik ben ’s morgens toch steeds rond achten klaarwakker en ga er dan maar uit. 

Mijn dagelijkse werk (waardoor ik vakantiedagen kan opnemen) is huishoudelijk werk en ik kan de neiging om stof af te nemen ternauwerrnood onderdrukken. En stof is ruim voorhanden (sorry, zus). 

Er komen elke dag 3 (zegge: drie) couranten in dit huis, daarmee ben ik wel een ochtend zoet. Het leesboek boeit uitermate, ondanks het verhaal (over de wederwaardigheden van een Irakese vluchteling op weg naar Engeland).

Er zijn ruim films op DVD voorhanden en ook op TV. De complete eerste serie (na de wedederopstanding) van Doctor Who heb ik nu bekeken. Eccleston is een fantastische Doctor.

Maar steeds heb ik last van het gevoel dat ik toch ‘iets moet doen’. Iets cultureels, fietsen, wandelen. 

Waarom kan ik niet lanterfanten, luieren, niets-doen? 

proeve

Niet veel later viel het licht uit.

En dat dan als laatste regel van een misdaadroman ("literaire thriller").

Een andere slotzin:

Zij bleef hem aankijken tot hij zijn ogen neersloeg.

Mogelijk is ook:

Hij draaide zich bruusk om en liep richting het huis.

Of:

Hij stak zijn sigaar aan en leunde achterover.

De 400 of zo bladzijden die er aan voorafgaan moet ik nog bedenken.

vensters

klik en zie.

verlaten

De Ussen [inwoners van de Verenigde Staten van America aka USA; een heel logische aanduiding gemunt door Drs. P. omdat hij heel terecht vindt dat 'Amerikaan' niet de lading dekt, omdat er sprake is van Noord-Amerika, met Canada en de VS, en Zuid-Amerika waaronder vele staten en staatjes worden samengevat, maar daar gaat het nu niet over] de Ussen, dus, vierden hun Nationale Verjaardag gisteren: de Fourth of July.

Op die datum in 1776 ondertekenden vertegenwoordigers van opstandige kolonieën van het Britse Wereldrijk hun Verklaring van Onafhankelijkheid (Declaration of Independence).

Dat stuk begint met de gedenkwaardige woorden:

When in the Course of human events, it becomes necessary for one people to dissolve the political bands which have connected them with another, and to assume among the powers of the earth, the separate and equal station to which the Laws of Nature and of Nature’s God entitle them, a decent respect to the opinions of mankind requires that they should declare the causes which impel them to the separation.

We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness.—That to secure these rights, Governments are instituted among Men, deriving their just powers from the consent of the governed,—That whenever any Form of Government becomes destructive of these ends, it is the Right of the People to alter or to abolish it, and to institute new Government, laying its foundation on such principles and organizing its powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their Safety and Happiness.  

Daarmee waren de VS een feit. Wat volgde was een burgeroorlog maar dat is een ander verhaal.

Onze Nationale Feestdag is 30 april en dat is vreemd. Dat zou 26 juli moeten zijn  (22 juli mag ook volgens Wikipedia). Want 26/22 juli 1581 verklaarde met de Acte van Verlatinghe de Republiek der Verenigde Nederlanden zich onafhankelijk van Spanje o.l.v. Filips II.

En voortaan deden we het hier zonder een van God gegeven koning(in), maar met een landsbestuur van rijke burgers (het gewone volk kwam er toen ook niet aan te pas).

Behoorlijk voorlijk waren we.

Het gekke is dat we in 1813 weer een koninkrijk werden, het 'Souvereine Vorstendom der Verëenigde Nederlanden', met erfprins Willem Frederik van Oranje-Nassau [die zich voor Napoleon had schuilgehouden in Engeland—het zit in de familie, er tussen uitknijpen als het er op aan komt] als Koning Willem I.

Misschien moet 20 november onze Nationale Feestdag worden, toen Willem werd ingehuldigd. Maar dat is hartje winter dus dan verkleumen alle kindertjes achter hun sprei met oude troep. Nee, dan is 26 (of 22) juli een betere dag.

zizou

Van voetbal weet ik niet veel meer dan dat er een bal voor nodig is en dat je daar niet met je handen aan mag zitten en soms ook weer wel. De doelverdediger uitgezonderd. Dit i.t.t. korfbal.

Voorts heb ik een hartgrondige hekel aan "supporters" die zichzelf oranje gekleurd aan er niet van gediend zijnde buitenstaanders opdringen of/en de openbare ruimte en elkaar vernielen om hun clubliefde te demonstreren.

Ik heb mezelf dan ook hogelijk verbaasd door donderdagavond 1 juli '10 bij Het Gesprek enigszins ademloos  de volle 90 minuten van de documentaire Zidane, un portrait du 21e siècle te volgen ("van de aftrap tot het laatste fluitsignaal").

Zinedine Zidane is de beste voetballer aller tijden, net zoals Maradona, Cruijff, Beckham, Platini, Pele, Best en Lance Armstrong (behalve dat laatstgenoemde wielrent).

In de film zien we een wedstrijd van 23 april 2005 van het team van Zidane tegen een andere club, waarbij de camera uitsluitend Zidane in het oog houdt, gedurende de hele wedstrijd.

[Ik zeg camera; in werkelijkheid waren het er 17, in HD-kwaliteit, maar dat is overbodige informatie. Zo wil ik niet weten hoe de Daleks in Doctor Who precies werken of de CGI van Avatar tot stand komt. Het gaat om het effect, om wat we te zien krijgen en wat de maker ermee wil overbrengen, niet of zij daarvoor computers gebruikt heeft dan wel kurk. De korenvelden van Van Gogh worden ook niet indrukwekkender wanneer ik de chemische samenstelling van zijn gele verf weet.]

Je ziet de man dus drentelen, rennen, kijken, hoofdschudden, grimlachen, schoppen en af en toe hoor je hem (zijn enige verbaliteit bestaat uit het roepen van 'hé!' in verschillende toonaarden). En zijn gedachten worden onderin het scherm afgedrukt.

Ik kan 's mans genialiteit in de voetbalkunst niet beoordelen of becommentariëren. Daarvoor mis ik een paar chromosomen. Maar de genialiteit van de makers van Zidane, A 21st Century Portrait, Douglas Gorden & Philippe Parreno, staat buiten kijf. Als je het voor elkaar krijgt een notoire voetbal-ignorant als ik (het heeft meer iets van afkeer en walging), negentig minuten lang te boeien met beelden van een voetballer in vol bedrijf, dan kun je iets.

Halverwege de film krijgen we ineens een montage te zien van journaalbeelden (bermbom Irak) en 'triviale' gebeurtenissen die plaatsvonden op 23 april 2005.  Daarmee wordt de titel van de documentaire verklaard en het 'zinloze' én tegelijkertijd 'gedenkwaardige' van het hele gedoe van Zidane en companen. Zoals al het menselijke doen en laten: "Wie zal ooit kunnen denken dat in de toekomst een ongewone dag als deze als iets doodgewoons zou worden beschouwd".

Voetbal: het gaat nergens over, maar het is onmisbaar (zelfs voor voetbalhaters).

Idem het leven.