tweeling

Ik zag vandaag mijn oudere tweelingbroer.

Hij had een kort, wittig baardje, gemillimeterd geelblond hoofdhaar, kalend, montuurloze bril, 1m80, buikje. Hij droeg een overhemd, wit-met-grijze verticale strepen, korte mouwen en een veelgewassen vaalgroene, te ruime korte broek, model padvinder ten tijde van Baden Powell. Hij had witte benen in bruinlederen sandalen, de voeten in witte sokken. En hij was 60+, terwijl ik over een paar maand aan mijn 50ste levensjaar begin.

Zo zie ik er dus uit in 10 jaar.

Ik schrok van deze aanblik. Een verschijning die bijna vroeg om een maatregel de burka in te voeren. Ik mag dan geen witte sokken in sandalen dragen, soms wel beige of grijze. [Vandaag was ik blootsvoets in lichtbruine sandalen]. Maar in zijn manier van kleden herkende ik een zekere nonchalance over uiterlijk.

Het was een bevestiging van mijn standpunt dat mannen van een zekere leeftijd (25+ is een goede grens) nooit in korte broek aan het openbare leven mogen deelnemen en al helemaal niet in een drukke winkelstraat (denk om de kinderen!).

Het was ook een persoonlijke aansporing om wat meer aandacht aan mijn garderobe te schenken. Kledingaankopen doe ik alleen wanneer een broek (hemd, ondergoed) versleten is. Dan ga ik naar het dichtstbijzijnde kledingmagazijn (niet C&A of Vögele) en ben er niet langer dan noodzakelijk—een half uur is ruim voldoende om te passen, te keuren en af te rekenen.

Ik heb vandaag gezien wat het risico is van een dergelijke wegwerpende manier van kleren kopen. Dan loop je er al snel bij als bovenbeschreven. Als man alleen is er niemand die ‘s-ochtends tegen me zegt: ‘Zou je niet iets anders aantrekken?’ Ik vermoed dan ook dat de tweelingbroer zie boven, alleenstaand is en dat zijn (klein)dochter vanmorgen te laat was om (o)pa iets anders te laten aantrekken.