RIP Vectis

Ik ben sinds gisteren definitief niet meer van deze tijd. Geboren in het midden van de 20^ste eeuw lijkt het of de klok van de samenleving  tienmaal sneller tikt dan mijn biologische klok. Gisteren bleek dat er geen APS-filmpjes meer worden geproduceerd en dies ook niet langer verkocht. APS was destijds (rond 1996) het summum van photographische technologie en toen ik de camera met toebehoren kocht, meende ik klaar te zijn voor de toekomst. Vandaag de dag kan willekeurig ieder GSM-etje wat de Vectis doet/deed maar dan sneller, handiger en efficiënter.

Ik kan mijn Minolta Vectis camerasysteem, met inbegrip van lenzen, filters, tas ter vernietiging naar het gemeentelijke afvalstation brengen. RIP Minolta Vectis. Gelukkig hebben we de foto's nog... 

APS Vectis

choir

Hierom zou ik graag rooms-katholiek priester worden en bidden dat de bisschop mij voor 't leven zal benoemen als pastoor in de parochie van Melle, Frankrijk. De omgeving ziet er ook niet verkeerd uit:

olymPICS

Niet-sportief,  a-sportief. Misschien zelfs wel anti-sportief. Ik ben het allemaal. Ik heb geen ruggegraat, ben niet competitief, hoef niet zo nodig de eerste te zijn; met een 6– ben ik ook tevreden wanneer dat voldoende is. Verder heb ik geen uithoudingsvermogen, geen kracht in de armen, een lichaam van het leptosome type (incl. kippeborst) en een kromme rug. Ook geef ik nogal snel op en excelleer alleen  met een deadline die één uur verderop ligt. Mijn fysiek schijnt overigens heel geschikt te zijn voor het (hard)lopen van lange afstanden, zoals de marathon.

WK’s, EK’s, Tours, of/en de Olympische Spelen zijn niet aan mij besteed. Wat wel mijn belangstelling heeft: Alles Er Omheen. Zoals de pictogrammen waarvan elke organiserend comité zich bedient. Die moeten blijkbaar elke vier jaar geheel nieuw ontworpen worden. Terwijl Otl Aicher (professor dr., ongetwijfeld, want hij is Duitser) al in 1974 voor de Spelen van München de perfecte beeldmerkjes van  de  verschillende sporten maakte:

Maar in 1984, OS van Los Angeles, werden er nieuwe gemaakt. En voor de chronisch obese USAmerikanen zagen die er dus zo uit:

Alle plaatjes via Jürgen Wagner van het Virtual Museum of Olympic Summer Games 

internet

Nog steeds ben ik verrast, verbaasd en vol ontzag over de mogelijkheden van het WWW.  Met één druk op een knop (en wanneer ik de rekening heb betaald van zowel de electriciteitsmaatschappij als de ISP) kan ik van overal ter wereld kennis opdoen, vermaakt worden, museumstukken bekijken en nog zo veel meer (en nòg meer).

Na geklikt te hebben op deze link, ontvouwt zich een lekker leesstuk over de Olympische Spelen, waarin de namen van deze twee afschrikwekkende mascottes ook verklaard worden.

Verder heb ik niets met sport. 

koboïstisch

(Foto James Charlick via flickr)

Ik ben momenteel per Kobo Touch als letters vermomde bits-and-bytes aan het lezen. »Nach Hause schwimmen« door Rolf Lappert. Vertaald uit het Duits door Jan Bert Kanon heet de roman dan: »Naar huis zwemmen«, uitgegeven bij Signatuur.
Ik ben nog maar in hoofdstuk 1 (“1% gelezen”, geeft de Kobo aan), maar nu al ben ik verrukt over de wilde fantasie van Lappert en diens stijl (of/en die van Jan Bert Kanon).
Lezenderweg ben ik de in-and-outs van het electronisch lezen aan het ontdekken. Dat moet via trial-and-error want Kobo geeft geen handleiding bij hun speeltje. Bijvoorbeeld hoe je meteen naar pagina 23 kunt klikken. Dat moet toch mogelijk zijn maar ik heb nog niet ontdekt hoe.
Onderwijl is een andere beeldroman van Craig Thompson (»Blankets«) gearriveerd, dus het is maar goed dat ik binnenkort drie weken vakantie heb.