Nee ik ben niet dood. En ik zit ook niet in een Thaïse gevangenis omdat ik heroïne het land in probeerde te smokkelen.
Mijn gedwongen afwezigheid hing samen met 'technische problemen' van mijn internetprovider, tomaatnet.nl. De onvolprezen SP voorziet o.a. ook in internetvoorziening. Maar de afgelopen weken had Jan Marijnissen het waarschijnlijk te druk en lag tomaatnet plat. En toen hij er wat aan gedaan had, werkte de toegang voor sommige netstekken niet. Waaronder Blogger. En daarna werd mijn telefoon afgesloten. Wat weer andere redenen had, waar ik hier niet verder op inga.
Dus van mijn goede voornemens om tenminste elke dag iets op deze pagina's achter te laten is niet veel terecht gekomen. Untill now.
Pem Kay Nig is terug! Met meer van alles, over alles, voor allen!
En hoe is dat nu een maand lang zonder internet? Het viel toevallig samen met de Vasten en het was dus een goede oefening in onthechting.
Wat heb ik gemist?
Schrijven voor dit blog, bijvoorbeeld. 'Even iets opzoeken' kon niet meer. Doelloos een willekeurige pagina van Wikipedia opvragen en de links volgen zat er ook niet in, altijd een leuk tijdverdrijf. En emeelen was een weekje onmogelijk. Dat was pas vervelend. In deze als 21ste eeuw ben ik dat inmiddels toch wel als basisvoorwaarde voor een prettig bestaan gaan beschouwen.
En verder?
Het is te doen, zonder internet, maar ideaal is het niet. Teveel van mijn doen & laten is daarvan afhankelijk geworden, heb ik ondervonden. En ik weet eigenlijk niet of dat een goed ding is.
Ik zou niet zonder boeken willen of LP's of CD's. Voor dat laatste is de radio een heel goed alternatief (Radio6 is aan te bevelen en KinkFM als het iets lawaaïeriger mag). Maar geen boeken? Dát zou pas aderlating zijn. En internet? Zolang er bibliotheken zijn en bedrijven als SandD en TNT zou ik ermee kunnen leven. Wel met het gevoel dat ik iets zou missen.
Zoals een ex-alcoholicus nog steeds zin heeft in een biertje, maar er niet aan toegeeft. Zoiets is het met mijn internetafhankelijkheid (3x woordwaarde).
