onherroepelijk

Wat gezegd is kan niet ongezegd worden.

Hetgeen is gedaan kan, soms met moeite, ongedaan worden gemaakt; verandert, herstelt, verbetert, maar ook verslechtert.

Een titel op deze website komt mij daarom vreemd voor. 

geen kunst

Dit is geen Kunst (ook niet met een kleine k).*

Kunst is namelijk een vormgegeven idee in een eendimensionaal (schilderij, ets, foto-afdruk) of driedimensionaal (beeldhouwwerk) object. Maar er was geen (vooropgezet) idee; er was slechts een foto, en nog een slechte foto ook.

Die foto maakte ik met een APS-camera (Vectis S-1) van een niet meer bestaand merk (Minolta). APS is een obsoleet pre-digitaal systeem, hoewel Fuji nog wel de filmrolletjes schijnt te produceren. De belichte filmrolletjes moeten ontwikkeld worden (in een ‘laboratorium’), en daarna afgedrukt. Die afdrukken kun je dan op een cd-rom laten zetten (‘digitaliseren’) en daar vanaf op de harde schijf van je pc kopiëren. Dan kun je met de ‘tools’ van Picasa het beeld vervormen, verkleuren, verdraaien, verfraaien en verpesten.

Maar om er Kunst van te maken moet je weten wat je doet met die gereedschappen van Picasa. Niet maar wat klikken op knoppen en random wat parameters aanpassen, zoals ik heb  gedaan om bovenstaand beeld te verkrijgen. Kunst is keuzes maken. Keuzes die leiden tot het beeld dat je in gedachten had. Ik heb hier en daar wel een minieme keuze gemaakt (een ander kleurtje, meer of minder licht ingevuld), maar dat was heel intuïtief en marginaal. Ik volgde voornamelijk de voorgegeven keuzes van Picasa. Ik weet ook niet meer wat precies ik gedaan heb met het origineel. Ik zou de ‘techniek’ niet kunnen herhalen met een andere foto.

Mijn creativiteit was een afgeleide. Het resultaat is meer van Picasa dan van mij. Wel een mooi plaatje, vind ik.

Morgen niet vergeten om melk te halen.

* klik op het plaatje voor grotere weergave.

vla

Nostalgie is herinnering met de pijn eruit verwijderd, las ik ooit.

Dit weekend heb ik me ongeneerd overgegeven aan nostalgische gevoelens toen ik na twee jaar weer eens in het Zuidelijkste Zuiden des Lands was.

Steeds als ik voorbij ’s-Hertogenbosch Limburg binnenga is er een gevoel van thuiskomen en ik ben niet eens geboren of/en getogen in die streken.

Vijf à zes jaren heb ik er gewoond en gewerkt en heb ik er hoogte- en dieptepunten beleefd. En die highs & lows zaten ’m niet persé in de geologie van Limburg.

Misschien vanwege de emotioneel ingrijpende gebeurtenissen (zowel positieve als negatieve), die ik in de Oostelijke Mijnstreek beleefde dat ik heimwee naar het Limburgse heb.

Of is het gewoon omdat de Krosjele (of Kroezjele, Kroesels, Kroonsjele) Vla (’vlaai’ in het Hollands) er vandaan komt. Die vlaai van kruisbessen welke de lekkerste is van alle vlaaien, maar al jaren niet meer te bestellen via MultiVlaai.