koor

Het nadeel van opruimen is dat je daarna van alles kwijt bent. Het voordeel is dat je dingen vindt, waarvan je niet meer wist dat je ze had.

Zo luister ik nu via compact cassette (Maxell XLII 90, position high, “energy efficient and anti-resonance cassette mechanism”) naar prachtige muziek. En wel van Kasper Othmayr (1515-1553), Adam Gumpelzhaimer (1559-1625), Antonio Scandello (1517-1580), Johannes Crüger (1598-1662) en Johann Walter (1490-1570). Allemaal geen tijdeigen muziek, want Passiemuziek, met als hoogtepunt een Johannespassion door Antonio Scandello.

Allemaal namen die ik moet googelen (behalve Crüger) en dat is een mooie tijdsbesteding op een zwoele zondagmiddag, terwijl de was draait en onder begeleiding van fraaie klanken.

De muzikale kleinoden werden mooi en verstild gezongen door het Oostnederlands Kamertjeskoor, o.l.v. Mariëtte Effing in het jaar onzes Heren 1995. 

De componistennamen nodigen overigens uit tot het schrijven van een detectiveverhaal: Othmayer!, Gumpelzhaimer!, Johann Walter!, Scandello! De laatste naam hoort ook thuis in een Marvel superhelden franchise.

Het googelen heeft mij tevens geleerd dat je anno 2018 nog steeds (of weer) cassettebandjes kunt kopen (met gratis potlood!). Ik meende dat het obsolete techniek was.

Nieuw in 2018

Als ik afga op dagblad Trouw, dat de maatregelen van Kabinet Rutte-III voor 2018 op een rijtje zette, mag ik van Rutte c.s. geen longkanker krijgen (de prijs van een pakje van twintig sigaretten gaat met 18 cent omhoog, een pakje shag gaat 36 cent extra kosten en sigaren worden ook iets duurder), maar vinden ze huidkanker minder erg, want over zonnebrandcrème wordt voortaan 21% BTW i.p.v. 6% berekend.

En blijkbaar hoefden ondernemers in de land-, tuin- en bosbouw totnutoe geen btw-admini­stratie bij te houden of btw-aangifte te doen. Dat moeten ze  per 1 januari 2018 wel. Hoe deden de kerstboom-handelaren en tulpenbollen-boeren dat de afgelopen jaren dan? Glastuinbouwbedrijven zijn per 2018 ook verplicht hun gewasbeschermingsmiddelen uit het afvalwater te zuiveren. Maar ze mogen uitstel vragen tot 1 januari 2021. Voorlopig zal dat spul dus in het grondwater blijven lekken.

Ook is er sprake van ‘uitsterfbeleid’. Dat heeft niets te maken met de verhoging van de AOW-leeftijd met weer drie maanden, nu tot 66 jaar. Het gaat ook niet over euthanasie, maar over  vervuilende tweetakt brommers; nieuwe mogen niet meer verkocht worden. Marktplaats.nl zal er blij mee zijn.

En heb je een pitbull (of/en een American Bulldog, of een Bull Terrier, of een Rottweiler) moet je verplicht een gedragscursus volgen. En terecht, wat moet iemand met zulke bijtgrage vierbenige agressors? Voer voor psychologen. Chihuahua’s vind ik overigens ook heel eng. Baasjes en bazinnetjes van katten zijn blijkbaar vrijgesteld, terwijl die zangvogeltjes decimeren en andermans tuinen volkakken (de katten, niet de eigenaren [mag ik hopen]). Voordeel is dat er kansen ontstaan voor werkloze psychologen/sociologen/agogen, want iemand moet die cursussen toch gaan ontwikkelen en geven.

Mocht je al deze overheidsbemoeienis willen ontvluchten: Een nieuw paspoort wordt een tikje duurder. Gemeenten mogen 54 cent extra vragen. De maximale tarieven voor 2018 zijn €99,91 (volwassenen) en €73,31 (kinderen). Ook de prijs van een identiteitskaart gaat een beetje omhoog, met ten hoogste 42 cent. Maximale tarieven: €87,44 (volwassenen) en €34,38 (kinderen).

Sneeuw man!

Een besneeuwde dag (code geel) en met sneeuw komt altijd “Snowbound” van Banks, Collins en Rutherford (alias Genesis) naar boven. Een meeslepend refrein en duistere tekst. Van de  …and then there were three-LP, in 1978 uitgebracht en nog steeds een magistraal stuk muziek. 

Herfst en winter zijn voor mij de uitgekiende jaargetijden om de Genesis-catalogus te hernemen.

Ik ga nu Wind and wuthering opzetten (heel klassiek met een diamantnaald en zwart-vinyl schijf). Ik wens mij veel genot.

Snowbound

Lay your body down upon the midnight snow

Feel the cold of winter in your hair

Here in a world of your own

In a casing that’s grown

To the children’s delight

That arrived on the night

Here they come to play their magic games

Carving names upon your frozen hand

Here in a world of your own

Like a sleeper whose eyes

Sees the pain with surprise

As it smothers your cries

They’ll never, never know

Hey, there’s a Snowman

Hey, hey what a Snowman

Pray for the Snowman

Ooh, ooh what a Snowman

They say a snow year’s a good year

Filled with the love of all who lie so deep

Smiling faces tear your body to the ground

Covered red that only we can see

Here in a ball that they made

From the snow on the ground

See it rolling away

With wild eyes to the sky

They’ll never, never know

Hey…

Genesis (Rutherford)

beeldig

Op de harde schijf van mijn handy trof ik ook dit beeld aan: 

En ik ben verbaasd over de kwaliteit van het photographisch vermogen van mijn Acer Z130, daar kan de iPhone X niet tegenop (maak ik mezelf wijs). 

gebrek aan belangstelling

De aangekondigde bespreking van het boek “Een gebroken wereld heel maken” van Jonathan Sacks gaat niet door in verband met gebrek aan belangstelling.

Deze mededeling op de deur van een wijkcentrum is te pijnlijk om hier te herhalen. Daarom iets anders, over een struikelsteen.

Struikelstenen (“Stolpersteine”) zijn volgens het Duitsland Instituut (DIA):

Ze zijn vierkant, goudkleurig en liggen tussen het plaveisel in tien Europese landen. De zogenoemde ‘Stolpersteine’ herinneren aan de verdrijving, deportatie en vernietiging van joden, zigeuners, politiek vervolgden, homoseksuelen, en Jehova’s getuigen en de slachtoffers van euthanasie tijdens de nazi-dictatuur.
Door de steentjes te leggen voor de laatste zelf gekozen woonplaats van de vele slachtoffers wil de kunstenaar Gunter Demnig (1947, Berlijn) de herinnering aan hen levend houden. De Stolpersteine, in het Nederlands ‘Struikelstenen’, zijn bedoeld om mensen over de namen van de slachtoffers te laten ‘struikelen’, althans in figuurlijke zin, met hart en ziel. Op elk steentje met messingplaatje staat de naam, geboortedatum, sterfdag en plaats van overlijden van het slachtoffer.

Maar de tegel waar ik afgelopen week over struikelde zag er heel anders uit:

Gewoon een stoeptegel in een gewone woonwijk in het midden des lands, vlak naast de N230. Ik ben er geregeld overheen gelopen het afgelopen jaar, pas vorige week woensdag werd ik er door opgeschrikt. Gezien de verwering is deze graffiti  al een tijd geleden aangebracht en hebben er talloze mensen over en langs gelopen zonder erg te hebben (net zo als ik). Hoe kan het dat al die tijd, in een gewone woonwijk in het midden des lands, niemand een fles bleekmiddel of verfafbijt gepakt heeft om deze tekens te verwijderen? Hoe kan het dat ik niet aan het uitwissen ben geslagen?

Zo gauw ik weer in de buurt zal ik dat alsnog doen.

oog

In elk van de twee liften van mijn flat is onlangs een beveiligingscamera gemonteerd. Het is één van de modellen die de hoofdrol spelen in de tv-serie Person of Interest. Een zwart half bolletje bevestigd rechtsachter boven aan het plafond. Deze camera maakt mij ineens bovengemiddeld bewust van mijn doen en laten tijdens het ultrakorte verblijf  van of naar de vierde verdieping. Wanneer ik alleen in de cabine sta pulk ik weleens in mijn neus of verschik wat in mijn kruis of bekijk mezelf uitgebreid in spiegel. Dat doe ik nu niet meer.

Ik weet niet wie de beelden van deze camera’s  bekijkt. Is de huismeester daar mee belast? Staan er monitoren in het hoofdkantoor van de verhuurder? Of is er een directe link naar het politiebureau? Staan ze überhaupt aan? Zit er wel een cameraatje in? In elk geval heeft het halve bolletje op mij het gedragsbeïnvloedende effect dat een bewakingscamera beoogt.

Dat effect heeft de camera zeker niet op een of meerdere onverlaten die vandaag de camera hebben gepikt. Je moet maar durven.

Steinhöfel

Duitser Andreas Steinhöfel (1962) schrijft boeken en scenario’s en vertaalt. Zojuist las ik met grote tegenzin de laatste regels van zijn Die Mitte der Welt (Uitg. Carlsen, Hamburg 1998). Met tegenzin, want Die Mitte der Welt is zo’n boek waarvan je niet wilt dat het ophoudt. Toen ik op de helft was, ben ik een paar dagen gestopt met lezen om het onontkoombare einde uit te stellen. Nu ben ik weer begonnen met bladzijde 1 (“Eines nasskalten Aprilmorgens bestieg Glass, die linke Hand am Griff ihres Koffers aus abgewetztem Lederimitat, die rechte am Geländer einer wackeligen Gangway, einen Ozeanriesen, der im Hafen von Boston zum Auslaufen nach Europa bereitlag.”) 

Ter illustratie van zijn schriftstellende vaardigheden een lang citaat uit zijn recente boek Anders (Königskinder Verlag, Hamburg 2014). Anders is dit jaar in Nederlandse vertaling door Tjalling Bos uitgegeven bij Hoogland & Van Klaveren, maar ik beveel het origineel aan.  Al is het maar vanwege de term “ästhetische Bankrotterklärung”. Maar ook door het gebruik van guillemets ( » « ) als aanhalingstekens, dat ik zeer chique en hoogstaand letterkundig vind. Gelukkig hebben Hoogland & Van Klaveren voor hun uitgave de illustraties van Peter Schössow overgenomen, want die zijn zo oogverblindend mooi (ze lijken licht uit te stralen).

Sabine hatte mehrfach vergeblich an der Haustür geklingelt und eben kehrtmachen wollen, als Melanie Winter vom Einkaufen gekommen war. Jetzt lehnten die Einkaufstüten nachlässig gegen ein Sideboard. Sabine saß am Eßtisch, der das Zentrum der großen Küche der Winters einnahm.

  »Ich brauche einen Kaffee«, sagte Melanie Winter. »Sie auch?«

  »Gern, danke.«

  Sabine sah sich unauffällig um. Der Raum verfügte über jenen vom Zeitgeist diktierten Schick, für den man eigenen Geschmack weder besitzen noch entwickeln mußte. Pflegeintensiven Möbel in Glanzlack — rot, schwarz, gelb —, hier ergänzt durch Nippes ohne Seele, dort durch dekorativen Plunder ohne Geist, eine ästhetische Bankrotterklärung, als Lifestyle etikettiert.

  »Einen Fortissimo?«, fragte Melanie über die Schulter. Sie stand bei der Anrichte, in einer Hand eine geöffnete Schachtel mit Kaffeekapseln, über die sie suchend, aber routiniert die Finger der anderen gleiten ließ.

  »Wie bitte?«

  »Das ist ein Lateinamerikaner. Eher dunkel geröstet und sehr vollmundig in Geschmack.«

  »Also …«

  Ich kann nicht glauben, daß ein lebendes, denkendes Wesen solche Sätze von sich gibt. Und sie liest das nicht mal von der Packung ab, sie kann es auswendig!

  »Oder einen Linizio?«, zählte Melanie Winter weiter auf. Mit der rechten Hand hob sie eine goldorange glänzende Kapsel zur Ansicht in die Luft. »Der wäre eher ausgewogen und ein bißchen malzig. Na, ist besser um diese Uhrzeit. Ich mach uns einen Linizio. Das mögen Sie. Milch?«

  »Bitte. Und keinen Zucker.«

  Immerhin, überlegte Sabine, hatte sie für einige kostbare Sekunden die Wahl gehabt. Fast jeder Mensch, da machte sie selber bestimmt keine Ausnahme, war in irgendwelche Zwänge eingebunden, wurde von inneren wie äußeren Einflüssen bestimmt, die sich seinem Willen und seinem Zutun entzogen. Aber wer zwischen vollmundig und malzig lebte, der lebte unmöglich wirklich.

Andreas Steinhöfel: „Anders“. Mit Bildern von Peter Schössow.
Verlag Königskinder, Hamburg 2014. 240 S., geb., € 16,90.